გულო, ჩემს ხელთ ხარ ცოტა ხანს, 

შემდეგ იქცევი მიწადა, 

მანამა სცოცხლობ ჩემთანა, 

შენც უნდა იყო ბიჭადა! 

რაც-კი რამ სასიცოცხლოა, 

შესვი, დალიე ხარბადა: 

ზოგი გვირგვინად დაიდგი, 

ზოგი ჩაიცვი კაბადა, 

საწყევრად ისიცა კმარა, 

როცა ვიქცევით ლაფადა; 

როს მიწას ვიწვნეთ უგრძნობლად, 

ჭია-ღუების საჭმელად, 

აღარ გვეცალოს სატირლად, 

აღარც სიმღერის სათქმელად, 

სამარის ქვასა ზედ ეკრას 

ნარი და შამბი სანთელად; 

ცა სჭექდეს, წვიმაც დიოდეს, 

დილის მზეც ამოდიოდეს, 

ურიცხვი გუნდი ყვავილთა 

მიწიდამ გამოდიოდეს, 

სატრფო ჰკოცნიდეს სატრფოსა, 

ჩვენ ერთიც არ მოგვდიოდეს!