შენში სინათლეა ჯერ არგაგონილი, 

ჩემკენ ძველებურად მსხვილი წვიმებია,

მიდის ეს ცხოვრება ისევ ჟარგონულად - 

ძვლებში ტკივილები იმტვრევინებიან.

ჰოდა, 

განგებასთან ახლა კვლავ ვთავხედობ, 

რა ვქნა, 

ჭრილობები მინდა გამიმთელდეს, 

მინდა შენს თვალებში ისე ჩამახედო, 

გულზე რაღა ვთქვა და -

სულშიც გამითენდეს.

წუხელ შენი სუნთქვა ვთვალე ათასამდე, 

ცაზე ვარსკვლავია ალბათ მილიარდი,

მოდი, 

მომეკარი, 

სანამ დაგვთარსავდეს

ბედი როკაპი და -

ზურგით მივტრიალდეთ

ყველა ამქვეყნიურ დავიდარაბისგან,

ნაღდად სიკვდილია დგომა ამდაგვარი,

სანამ ვინმე ცუდმა ბედთან დაგვაბიზღა,

ჩვენთან მოსასვლელი მოვჭრათ გზა და კვალი.