აროდეს ნუგეშს მცა მასთან დაზმითა. 

მიმუხთლა სოფელმან რისხვითა მხედმან, 

აწ ხმეული მშთარ-ვარ სურვილის-სმითა. 

ლალ-ბროლსა შერევნია შეთხზულად, 

იაგუნდს ჰყავნ მარგალიტნი შეცულად. 

როს განაპის, მჭვრეტს იქმს განლიგებულად, 

აღავსებს მის ბაგეთ თვისის ქებითა. 

ეკაზმინ სამოდ წარბნი მოხრილნი, 

მელნის ტბათ გარემოს არს ზღვანი გრილნი; 

მათცა გარ მოზღუდვენ ჰინდთ ჯარნი ყრილნი, 

ჰკოდენ მჭვრეტთა გულსა ისართ პირ ხმითა. 

ნათელსა ჰსცემს მრჩობლი ბროლის ფიცარსა, 

ზილფნი აშვენებენ ყელს საფიცარსა; 

ვეშურვ რაყიფს მისს სიახლეს ვინც არსა. 

გლახ მოწყლულ მაქვს გული წყვდიადსა ბმითა! 

ერთი იგი ვნახე ლახვარ ჭურვილი, 

მიჯნურთ გულთ მოსრვისა აქვნდა სურვილი. 

მეც მხვდა მისგან წყლული, მექმნა ურვილი,