წავიდა, გაქრა. დაიკარგა.
არ უკივლია თეატრალურად:
გააჩერეთ დედამიწა, ჩავდივარო;
არც პატიების წერილები დაუწერია -
თვითმკვლელები რომ ტოვებენ ხოლმე.

წავიდა, გაქრა. დაიკარგა.
არც ყოვლისწამლეკ ზვავს წაულეკავს
და არც უფსკერო უფსკრულს ჩაუნთქამს -
თუ კაცი ვერა,
ყვავ-ყორნები ხომ მიაგნებდნენ
და ყვავ-ყორნების ადათ-წესით დაიტირებდნენ...

წავიდა, გაქრა. დაიკარგა.
ჭორები ჭორებს გადაებნენ - გრძელ ჯაჭვად იქცნენ.

... დანამდვილებით მე და მთვარემ ვიცით, რაც მოხდა:
ის, შუაღამე რომ გადავიდა,
ადგა, აკრიფა ფუნჯები და საღებავები,
მერე აიღო თავისი სევდა, ასწია მძიმედ,
გავიდა გარეთ და შეუერთდა
იმ ყოველივეს, რაც გარეთაა -
ყაყანის, ჯგლეთის, გრიალის და დგრიალის გარეთ.
ის ხომ არ იყო აქაური, სხვაგნელი იყო
და იქ წავიდა, საიდანაც მოვიდა ერთხელ -
აქ "გარეთ" იყო, იქ კი "შინ" არის.
აქ უცხო იყო და უცნაური,
ვერ შეგვეჩვია, ვერ დამკვიდრდა და გაგვეცალა.

გული მიტირის -
რომ გაქრა და ჩვენ აქ დაგვტოვა,
იმაზე ვტირი.