დევნილობაში და შერისხვაში,
შიმშილობაში და სიცივეში,
უსასოობის ჯურღმულებში დავიფანტენით.

ჩვენ მხოლოდ მთვარე გვისაკლისებს,
მთვარე დაგვტირის;
ჩვენ მხოლოდ მთვარეს ვეცოდებით,
მთვარეს შევტირით;
მაგრამ ერთმანეთს ხმას ვეღარ ვაწვდენთ -
დავიკარგენით ჩვენს ტკივილებში,
ჩვენს ჭრილობებში დავიკარგენით.

მოწამლულ სისხლით აგვევსო გული,
ფილტვებს მოწამლულ ჰაერით ვბერავთ -
ასე ვიხრჩობით, ასე გავდივართ
ლექსებიდან და მთვარიანი ღამეებიდან.

... ნეტავი, ერთად მაინც დაგვმარხონ
და დააწერონ:
აქ დავმარხეთ მთვარის შვილები.