შენ, თავო ჩემო, სიყვარულმა ეს რა დაგმართა?! –
მრუდე ნიღბების სამზერადღა შემოგრჩა თვალი,
ნუთუ გონება ერთმა გრძნობამ ისე წაგართვა,
რომ განუსჯელად შემატოვე ცოდვა და ბრალი?!
და თუ ეს არის ჩემი ხვედრი, რაც ნახა თვალმა,
მაშ, რაღად ვიგრძენ მთელი ქვეყნის ზურგის შექცევა?!
და თუ არ არის, რატომ მამცნო კაცმა თუ ქალმა –
რომ სიყვარული ბედისწერად გადამექცევა?!
ვის დავუჯერო? ხალხს თუ ამ ჩემს დაბინდულ თვალებს,
რომლებსაც ცრემლი აბრმავებს და სიცხადეს ჰპარავს?
ის ვიცი მხოლოდ, მზერა დიდხანს ვერ გამაწვალებს –
მზეც ხომ არსად ჩანს, სანამ ზეცას ღრუბელი ფარავს.
მზაკვარი ტრფობა თვალში ცრემლთა საგუბარს მართავს,
რომ ჩემი მზერა ვერ არჩევდეს ცრუსა და მართალს.