(მათე XVII, 2).           

არ ჩავარდნილა სახლისხელა ყინული წყალში, 

სიზმარში ცხუმი მომეჩვენა, მერე – თაბორი. 

შენ პალესტინას გაჰყურებდი, ქვიშაზე გაშლილს, 

მე – ჩემს მთა–გორებს. 

და უსიერი ჩანდა სივრცე შემაძრწუნებლად, 

როგორც შუქურა, კიაფობდა სადღაც მზის სხივი. 

უცებ ღრუბლები მოიხურა დედაბუნებამ 

და მხსნელი წვიმა წასკდა ზეცას შენი სისხლივით.