ეს სურვილი იმას ჰგავს, 

კაცი ბენზინგასამართ სადგურზე რომ მუშაობს 

და საშინლად უნდა სიგარეტის მოწევა. 

ოცდახუთიოდე წლის ქვრივს, 

ზაფხულის ჩახუთულ შუადღეს, 

ქუჩის კუთხეში, 

შვილი უზის კალთაში 

და რაღაც იდიოტურ ლიტერატურას ჰყიდის 

(როგორ შეიძლება, 

ამ დროს, 

მთელი დედამიწა არ იყოს იდიოტური, 

არათუ ლიტერატურა და მსგავსი...). 

ხვდები, 

ბავშვის დამტოვებელი არ ჰყავს, 

არც მარჩენალი, 

პატრონი, 

ვინმე... 

და ძალიან გინდა, 

მიხვიდე, 

გამოელაპარაკო... 

ჯანდაბა, 

რომ (სხვა) არაფერი შეგიძლია, 

რომ საკუთარი ოჯახის მიხედვა გიჭირს. 

ის ალბათ შავი თავშლიდან ამოგხედავს, 

უცნაურად, 

ცარიელი თვალებით, 

შენთვის გასაცემ პასუხს კითხვად აქცევს და ბავშვს შეეკითხება: 

შვილო, 

წყალი ხომ არ გინდა? 

ზიხარ ახლა მაგიდასთან, 

წერ ამ ლექსს, 

წვიმს მთელი საღამოა, 

გადაუღებლად, 

ჩამოიქცა ცა 

და მაინც, 

ერთი ყლუპი წყალი არ არის იმ ბავშვისთვის.