პეპელაზე გიამბობთ, პეპლათარზე. კიდევ, მის დობილზე, გვირილა — გვიმარისზე.

წუთისოფლობდნენ დობილები იმედნეულად ერთი-ერთმანეთისთვის. მზეც ერთი ჰქონდათ და მთვარის ბაკმსაც ერთფრად მოიფრთახატულებდნენ.

პეპლათარი მეტწილს ცაში ატარებდა. თვითნებურად, როდი. გვიმარისი ეტყოდა; წადიო, ცისა გამოწვლილვე ამბავიო. მეო, მიწისას გეტყვიო.

წავიდოდა ისიც.

მოიღლიდა ფრთებს ფრენით და მაშინვე გვიმარისთან ბრუნდებოდა.

მისხდებოდნენ ერთი-ერთმანეთის გვერდით. იტყოდნენ აქეთ — იქეთურისას. პეპლათარი ცოტას მოიდაღლისებდა და კვლავ ცად წავიდოდა.

ნიავქარობას პეპლათარმა შეგვიანება იცოდა. ქარი თუ წაიღებდა შორი მინდვრით. მაშინ გვიმარისი მზერას ააცისზევითებდა და თვალდანატრული გაჰყურებდა ცას. ერთხელ, ლოდინით მოღლილმა ლექსიც კი შეუთხზა დობილს.

— ლექსის წერისა, მე რა ვიციო, ლექსმწერთ არა ნახონ, დამცინებენო, — დაიმორცხვა გვიმარისმა.

პეპლათარმა, რათა სხვასაო, და გვიმარისს ლექსი გამოართვა.

მთლად კარგი საქმე რომ არაა სხვათა ნათხრობთა კითხვა, ეგ თქვენც იცით, მაგრამ გვიმარისიც ხომ თქვენი ტოლაა და თქვენი თითოეული სიტყვის ამოპირთბაგებას რარიგ დაჰნატრიან თქვენი მშობლები, ეგაც კარგად მოგეხსენებათ. ჰოდა, აი ეს ლექსიც:

სიმართლე გითხრათ, აქედან მეც ვერ ამოვიკითხე თუმცა, მეგობრის გულის ნაამბობად, ეს ოთხი სტრიქონიც იკმარებს...

ახლა, სამწუხარი რამ ამბავი უნდა ვთქვა მათზე:

შუადღისპირს, როცა პეპლათარი ცაში იყო, გვირილა გვიმარისს ერთი ვინმე ფუტკარი ფუნთო წაეჩვია. ჯერ იყო და, ფრენდა ფუნთო გვიმარისის შორით. თითქოს, რაღაც საამო ხმაზედაც კი. მერე და მერე, ისე ახლოს ჩაუბზუბზარკა, გვიმარისს ყვავილის გვირგვინიდან სამი ფურცელიც კი წააცალა.

— ეგ საკარგოდ აქ არ მოვიდოდაო, — თქვა გვიმარისმა და პეპლათარს უხმო, — პეპლათარო, ჩქარა აქეთ, აქეთ, მომეშველეო!

ის იყო პეპლათარი მასთან გაჩნდა, რომ ფუნთოს გვიმარისის ნექტარი ფიჭის უჯრედებში მშვიდად გადაჰქონდა.

დაიმწუხრეს დობილებმა.

მიცუცქდნენ უხმოდ ერთი-ერთმანეთის გვერდით, იქვე მიწისპირად.

გვიმარისი იტყოდა მხოლოდ, — ეგ აქ, კიდევ მოვაო, — და გააბამდნენ დროდადრო ერთ ცრემლების წირპვლას.

და კიდევ;

თუმცა არა, არ ღირს მათ გულთამწუხრზე მეტად თქმა. აკი, დარდმა საბუდარში ჩაიხედა, კრუხს კვერცხი გაულაყდაო, ჰოდა, ჩვენაც აქეთისა ვთქვათ:

საღამოსხანობას დობილთ მოლაღურისა მოესმათ ხმა.

— კრიპ, წიპ, წიაპ. კრიპ, წიპ, წიაპ — წიაპებდა მოლაღური და ბუდიდან პირველჯერად ამომსხდარ ბარტყებს გვიმარისისა და პეპლათარის ცრემლთა მძივებს ჰფენდა ფრთებზე...

*

აქ, დღეც მიილია.

მინდვრად ჭიჭნობელთა მოისმა ჭრიჭინი.

გამოვიდა სკიდან ფუნთო. მიმოუფრინა გვიმარისს, არცთუ ისე შორით. მაგრამ,

რა და, მიუდევთ თავი დობილებს ერთი — ერთმანეთზე და წასულან ძილად.

ახლა, არცრა რიდი მართებს ფუნთოს მათი და, არცა რამ საშიშარი სჭირს...

«არაო, ფუნთომ, მთლად აგრე ხარბად არ გამოვა, მძინართ გულები რომ დაუსკდეთო... ჰო, ცოდონი კი არიანო, მაგრამ... ნექტარიც რომ მინდაო(..»

შედგა ფრთად. აიწია ცად. მოიმარჯვა ხორთუმი. სადაცაა ჩასცემს კიდეც მძინარს, გვიმარისს. ამოსწოვს, გაანექტარებს ყვავილს და, გაბრუნდება კვლავ თავის სკაში... მაგრამ, ეს ხომ წამდაუწუმ არ მოხდება, ერთჯერ, ორჯერ, ჰა — ჰა — შვიდჯერ. მერვედ, გვიმარისი იქ არ დახვდება. ჩახრის ისიც წყრომით თავს და, იტირებს. იტირებს ფუნთოს ავსაქმობას, უნექტრობას, უმწეობას იტირებს, იტირებს და მერე, თავისსავე ცრემლებს ჩაჰყვება მიწად. შეფიქრდა ფუნთო. მინდვრად კი ისმოდა ჭიჭნობელთა ჭრიჭინი. ჯეჯილიანიდან მწყერ — გნოლთა ფაცფაცი, სათიბებისა — ნიავთრხევა. მერე, გვიმარისის ფოთლებსაც დასწვიმა, თითქოს, ღია ციდანო. იქვე — პეპლათარსაც. კიდევ და კიდევ — მინდორთ, ბალახთ, მიწას:

წკუპა და წკაპი, წკაპი და წკუპი, წკუპა და წკაპი, წკაპი და წკუპი, დაჰფანტვიათ მოლაღურებს მინდვრად, დობილთ ცრემლთა წკლუპი...

და დილით, როცა ფუნთომ სკის ჭუჭრუტანიდან გვიმარის გახედა, ძალზედ კი გაჰკვირდა; გვიმარისისა და პეპლათარის ცრემლთანაღვარ მინდვრებს, სულ თეთრი-თეთრი გვირილები წაჰფენოდა!..