მწარეა შენი ტკივილი,
გრძნობა ამუნჯებს ენას,
ნეტავ მალამოდ მაქცია
შენს მკერდზე დასაფენად.

რარიგად აგხირებია
ღვიძლი შვილები შენი,
ნეტავი ვიყო მალამო,
შენს მკერდზე დასაფენი.

მივიწყებულო ღირსებავ,
ჩემო ერო და ბერო,
ცრემლებით, გულისტკივილით
როდემდე უნდა ვწერო.