მოდიოდა თავსხმა წვიმა,
სართვლო გარჯა იყო ძნელი,
ნისლში იყო ჩაძირული
მშობლიური მინდორ-ველი.

ბანს აძლევდა ჭექა-ქუხილს
ლანტეები მეტად ბნელი,
კარგ დარამდე იყო უქმად
გიდელი და საწნაზელი.

ბუნაგებში აფარებდნენ
თავს ასეთ დროს ტურა, მგელი,
ელვა კლდეებს აბრწყინებდა,
ვით სათიბავ ჭალას ცელი.

ყველას ჭერქვწშ გაისმოდა:
_ვერ მოვკიდე საქმეს ხელი,
ის ავდარი ბავშვებისთვის
გახდა მართლა სატანჯველი.

წუთიდ როდი გვღალატობდა
სულგრძელობა ვინმეს ძველი,
არ ჩამქრალა, გულში ენთო
მოლოდინი საკვირველი.

მზემ დაძლია ღრუბლის ჯარი,
დადგა დარი შუქნათელი,
ავდრის შემდეგ იყო სოფლად
სანაქებო,
კარგი რთველი.