თის ერთ ვიწრო ბილიკზე მელა და ტურა კინაღამ ერთმანეთს შეასკდა.

_ როგორ გაბედე, რომ გზა არ დამითმე! _ გაჯავრდა მელა. 

_ დამეთმო, ეკალ-ბარდებში გადავსულიყავი და ტყავი დამეხია? რომელი ლომი და ვეფხვი შენ ხარ! 

_ არა, მაგრამ მელა ვარ!

_ მელა რომ ხარ... მე ტურა ვარ!

_ მერე, მელა და ტურა ერთია?!

_ რაც შენა ხარ, მეც ის ვარ.

_ როგორ ბედავ! _ აჩხავლდა მელა.

_ მეც შენსავით ვთხრი სოროს, შენსავით ვნადირობ, ვიჭერ თაგვებს და ვირთაგვებს; ვიპარავ ქათამს, იხვს და ბატს. სხვა რა, ხორცი არც შენი ვარგა 

და არც ჩემი.

_ მაგრამ ტყავი?.. 

_ რა ტყავი?! _ დაიბნა ტურა.

_ ტყავი და კუდი... შენი გაქუცული კუდი კუდია? შენი არც ტყავი ვარგა და არც ბეწვი.

_ ტყავი, კუდი და ბეწვი კი, მაგრამ... 

_ შენი არც ტყავი, არც კუდი, არც ბეწვი ვარგა და გზა მე დამეთმო?! და ასეთი ტყავი ეკალ-ბარდებზე დამეხია, ლომსა და ვეფხვსაც რომ შეშურდებათ?! 

უგუნურო, შენ რომ არა გაქვს, ვისაც აქვს, იმის ფასი და ღირსება მაინც არ უნდა იცოდე?! 

_ შენი ტყავი და კუდი ჩემსას დაგლეჯილიც აჯობებს და ჩემს უვარგის 

ტყავს და გაქუცულ კუდს კიდევ დაფხრეწა და დაგლეჯა უნდა?! _ აკივლდა ტურა.