მთა როცა ღრუბლების ქათქათა უნაგირს იხვევს,
ძაფივით გაკვანძულ ბილიკზე ავუშვებ წაბლას...
და კლდესთან ჭიდილში რქის წვერებწამტვრეულ ჯიხვებს
ჩამოვერეკები მოწყვეტილ ფერდობზე დაბლა.
ქვევით კი - ვიწროში დახვდება უწვერო ბიჭი
და ნაიარევი მარჯვენით მოზიდავს ჩახმახს -
(წინდაწინ გადმომხტარ ჯიხვს გაუქვავდება ბიჯი),
შეხტება, შესძახებს: „ა, ეგრე მოგიხდებ, ახმამს!“
მთა გულში ათასჯერ გადაიმეორებს ექოს,
ბოლოს კი მონახავს ხეობის სიღრმეში საფლავს.
და ჩვენ კი ჩავყვებით ნისლებით დაბურულ ბექობს,
ღრუბლებზე ზევით და მთვარეზე ცოტათი დაბლა...