გაზიარება

„ტანგო ორისთვის“

აჩი ბერიძეს

იდექი ბაქანზე.
იცოდი, რომ მივდიოდი იქ, სადაც ოდესღაც მოდიოდი შენც.
მე კი, ვიცოდი, რომ რჩებოდი იქ , სადაც ყველაზე მეტად მეგულები და
ყველაზე მეტად მინდა _ მეც ვიყო.

ორივემ ვისწავლეთ ღიმილით შენიღბვა.
ვფიქრობ, გამოგვდის !
ვფიქრობ, თვალებმა იტვირთეს სიმძიმე შეგვინახონ საიდუმლო –
მე შენსას ვხვდები, შენ _ ჩემსას.
შეგიძლია არც გაიღიმო, ისედაც ვიცი...
ისედაც ვხედავ სად ხარ შენ და სად მომათავსე !
ვცეკვავთ...
ვცეკვავთ...
და ეს პროტესტია.
პროტესტი.
მოძრაობით ვუბრაზდებით ჰაერს, რომელიც აღარ გვყოფნის.
ვამღვრევთ ...
ისედაც გაუმჭირვალია ყველაფერი.
უნდა დავწმინდოთ...
დაიწმინდოს უნდა!
არ სჯერათ სიტყვების და ვდუმვართ.
ანკი, რა აზრი აქვს სათქმელს, რომელიც ათასჯერ თქმულა და გაუცინიათ ამდენჯერვე?!

მე და შენ ვცეკვავთ _ ტანგოს.
არა _ ბოშურს,
არა_ კრეოლურს,
არა _ ანდალუსიურს
არც არგენტინურს.
მე და შენ _ ჩვენს ტანგოს ვცეკვავთ!
შენ ბერეტით, მე _ უცნაური სამკაულებით.
და ასე ვამბობთ სათქმელს...

იდექი ბაქანზე.
იცოდი, რომ მივდიოდი იქ, სადაც ოდესღაც მოდიოდი შენც.
მე კი, ვიცოდი, რომ რჩებოდი იქ , სადაც ყველაზე მეტად მეგულები და
ყველაზე მეტად მინდა _ მეც ვიყო.

და როცა მოხვალ, გაიღიმებ
და როცა თვალები ღიმილის მეტს არაფერს მეტყვიან _
მეცოდინება _ ჰაერი მსუბუქია იმაზე მეტად,
ვიდრე რომ... გუშინ ან დღეს.