ევა
კლდისა ნაპრალზე ობლად მდგომარე,
მშიერ-მწყურვალი, დასუსტებული,
მსხვერპლი უვიცთა უსამართლობის,
განაკიდარი, მოძულებული,
ღრმა ფიქრში იყო... ხან ცას უმზერდა,
ხან დაჰყურებდა აგორებულ ზღვას,
თითქო ელოდა საშინელს რამეს:
წყლისაგან შთანთქმას, განგების რისხვას.
ზღვა აბობოქრდა, ზეცამ დასჭექა,
კიდითი კიდემ დაიწყო რყევა,
მაგრამ ადამის გვერდის ნამტვრევი
ამაყად იდგა სამსხვერპლოდ _ ევა!
არ ეშინოდა არც ცის, არც ქვეყნის,
ქედს არ უხრიდა უძლეველს ძალას,
რადგან ეძებდა მკურნალ მალამოს,
აღარც უფრთხოდა ნაღველ-სამსალას.
აჰა, დაწყნარდა ზღვა გულ მქუხარე,
ცამ გადიწმინდა შავი ღრუბელი,
გამოჩნდა სხივი... და სიხარულით
მისკენ ააპყრო ევამაც ხელი!
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru