თვირთვილა
ვიცი, მაიკო ორბელიანი
მარაოს ნიავზე გაცივდა...
შენ კი, დრო, სწრაფი - ბორბლებიანი,
მოგკიდებია რა სიმკაცრითა!
შენი თვალების მახსოვს ბრიალი,
წამწამი ლერწმად როგორ დამწკრივდა,
როგორ გაცივდა ნაპერწკლიანი,
ერთხელ რომ სულსაც ამომაცლიდა!
რა უყავ თმების შავბნელი ღამე,
ყელზე მარჯანი წითელ მარცვლითა,
რა უწვიმია თითქოს საცრიდან,
შენს თავზე წვიმას თეთრი ნაცრითა?
ვეღარც ღიმილი და ვერც სხეული
მზეს ვეღარ გიგავს... თქმა მეძნელება...
ნუთუ მოჰპარე თოვლს ვერცხლეული,
თავს გადიყარე თეთრ ენძელებად...
მე მახსოვს შენი თვირთვილა კაბა,
და შენს ღაწვებზე ნუშის ნამქერი...
რა დარჩა შენგან? ჭაღარის გაბმა,
ატლასის ფერფლი, ალმასის მტვერი!
შენ გაზაფხულის ტურფა სახელო,
გაძარცულ მოლზე უფრო საწყალო,
ერთხელ ჩემს ლექსში თაფლის ჩამსხმელო,
მე რა გიშველო, რით დაგაწყნარო,
და იმედები ბაღის მიმჭკნარის,
რით აგიმწვანო, გაგინაძვნარო?...
ჩემს გულის ფეთქვას მხოლოდ დაენდე.
ატმის ტოტივით ისევ აენთე!
აგაელვარებს ცხრა წყარო მზისებრ,
აგაცლის თმებში ყინულის ეკლებს...
სიზმრად სანახი გახდები ისევ,
პირიმზის ოქროს აგინარეკლებს!
ბრწყინვით აგინთებ შუბლზედ ალმასებს,
მე - ოქრომჭედი, მზის მოკალმასე...
1964
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru