ექსტაზი - კაიფში დაწერილი ნოველები

ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ნეხვია. ბოლო უნდა მოვუღო. ყელში ამომივიდა after-shave-ით აშმორებული ბრიყვების აქეთ-იქით თრევა, თანაც უკანა სკამზე მუდამ კოკაინს ყრიან. 

გავიჭყიპე პასტისით და პროზაკით. არ მევასება მათი ბრაზილიური სერიალებიდან გადმოღებული თმის ვარცხნილობა. როგორ მოვედი აქამდე? აბა, მე რა ვიცი.

პატარაობისას მეგონა, მთელი ცხოვრება წინ მქონდა. ახლა, ერთი დიდი ხეპრე ვარ, მძღოლი გამოძახებით, პარიზსა და მის გარეუბნებში. ჩემს ქვემოთ რივოლის ქუჩა მიედინება. 

მივუყვები მდიდრების სახლებს ტუილრის ბაღის გასწვრივ. ეს ბაღი სავსეა დაჩამიჩებული ტურფებით, რომლებსაც ტელე-წამყვანები ჟიმავენ ”რომეოს” კანაპეებზე.

ჩემს უკან კლიენტი ქალი სიცილით სკდება , არ ვიცი , რა სისულელე უთხრა მისმა მუქკანიანმა ტიპმა “darling, ახალი ვეტფრინავი ვიყიდი ახალი გემისთვის,- თუ , ახალი გემი ვიყიდე ვეტფრინავისთვის? თუ ახალი თითფრინავი, აუზში 4X4-ით ვისრიალოთ?“. 

დედას გიტირებ, ახვარო. ჩაგაფსმევინებ. დავიღალე . აქსელერატორს ფეხს ისე ვაჭერ, ლამის მივაჭყლიტო. მანქანის სარკეში ვაკვირდები მალულად. გაპუდრული ცხვირი ჟელატინწასმული თმები მოოქროული სამაჯური. აღარ გაათავებს კაკანს? 

მეგონა, ცხოვრება სიურპრიზებს მიმზადებდა, რაიმე შანსს მომცემდა. ნურას უკაცრავად. სიურპრიზები მდიდრების ხვედრია. ღარიბების ცხოვრებაში მოულოდნელი არაფერია, წინასწარ შეიძლება მისი მოყოლა. 

მომავალმა გვერდი ამიქცია. შეუხედავი ვარ, ცუდად მაცვია, უკნიდან მიჩითავენ სქელ კეფას, ხარივით კისერს, თვითონ კი ლამაზები არიან და საამო სურნელი ასდით, მათ ვეზიზღები. 

ქალი დამცინის, ნაღდად, მაგრამ ყველაფერს ბოლოს მოვუღებ... 

კონკორდის მოედანი. ლამაზია ქალაქი ღამით. ეს სიტყვებიც სხვისია, ჩემი არ გეგონოთ.

მე არაფერი მაბადია, ერთი ჩაშვებული ტიპი ვარ . ჩემნაირებს მუდამ გვერდს უვლიან, სახელით მიმართავენ, როგორც მსახურებს. ჩემი ცხოვრება კონკორდი მოედანს სულ არ ჰგავს. ვერასდროს ვიქნები მასავით კრიალა და მოელვარე. 

ეს ზედსართავები საჩემო არ არის. მე ვსვამ იმიტომ, რომ დავივიწყო, რომ სხვებმა დამივიწყეს. მნიშვნელობადა-კარგული ცხოვრება... სიჩქარეს ვუმატებ, ყელში ამომივიდა გზის პირას ღოღვა. 

ღმერთსა ვფიცავ, დაიწყო. ქალმა არაბს შარვლის უბე შეუხსნა, პირში ჩაიდო. გეფიცებით, სარკეში ვხედავ. თუ შემამჩნიეს, რომ ვუყურებ, ალბათ უფრო აღიგზნებიან. 

ქალი წუწნის. კაცი კი ამასობაში კოკაინს ყნოსავს. ნეტა ჩაიხრჩონ! 

მეყო, მეტის ატანა აღარ შემიძლია. რა ნახა ამ არაბში, მაყუთი? რატომ ჩემთვის არავის აულოკავს ყვერები ლიმუზინის უკანა სკამზე, ასეთი ცხოვრების დედაც...! 

რატომ მიყურებს თანაგრძნობით ეს კახპა თავისი მელირებული თმებითა და გამაბრუებელი სუნამოთი “მეძგერე”. 

მძულს მდიდრების თავაზიანობა, მათი ღიმილი “ თავიდან მომწყდი”, თითქოს გეუბნებიან, მათხოვარი, გონჯი მდაბიო ხარო . 

რადიოში “სპაის გერლზის” Viva forever გაისმა. ხმას ავუწიე. ამ მანქანაში ყველაზე უინტერესო საგანი მე ვარ. არსაიდან წამოსული არსად მისასვლელად... 

სანაპირო გზებს მივუყვები. ბრიოლინით გაწეპილი კრეტინი განგებ ისე კვნესის, როგორც პორნო-ფილმის მსახიობი. 

არსაიდან წამოსული არსად მისასვლელად... 

მეც მყოლია ქალები, მაგრამ ისინი მახინჯები იყვნენ და ვერ ვართობდი. ვერაფრით ვაკვირვებდი. ნანობდნენ, რომ წამომყვნენ. არავის მოუსურვებია სიბერემდე ჩემთან დარჩენა (არც მე ვისურვებდი, სხვათა შორის). 

არავინ მყვარებია, ერთ ქალსაც კი არ გაუთავებია ჩემთან. სიყვარული ძალიან ძვირი ღირს. მე რას გავწვდები. მსუქანიც ვარ... 

საჭეს მოვუჭირე ბანძი მძღოლის ბანჯგვლიანი და ხორცსავსე თითები . მამაჩემი მიჩიჩინებდა, არაფრის მაქნისი ხარო, ჰოდა, მეც გავამართლე მისი სიტყვები. 

არც არსად მისწავლია – არ მეცალა, ტელევიზორს მივჩერებოდი, ვსვამდი, დრო გამყავდა. 

ერთადრთი გამოცდა მართვის მოწმობის ასაღებად ჩავაბარე (ისიც სამხედრო სამსახურის წყალობით). 

რა საჭიროა ჩემნაირების არსებობა? ჩვენ გამოუსადეგარნი ვართ და ფეხებში ვებლანდებით სხვებს ამ პლანეტაზე. ჩვენზე არ ლაპარაკობენ ჟურნალ “ვუასი”-ში. ჩემს დაკრძალვაზეც ბევრი არავინ მოვა. 

ღმერთო ჩემო, თუ არსებობ, ამიხსენი, რატომ მეცვა ყოველთვის ცუდად? ო, ნახე ! პირში გაუთავა. 

ნაძირალა! ქალი კი ახლა ცხვირსახოცში აფურთხებს. ვერ ჩაყლაპა. ისე, მართალია, ირანულ ხიზილალას არ შეედრება. 

მიცემით კი აძლევ, მაგრამ არაბის თესლის ჩაყლაპვა კი ნამეტანია, არა , ჩემო კახპავ? 

შეხედე ერთი რა ბედნიერები არიან. ფოტო გეგონება. არა უშავს, ვაზღვევინებ.

ვიყავი ჩემთვის, “ბარ დე ლუბლიში“, დახლს დაყრდნობილი, ვწრუპავდი პასტისს, ვუზიარებდი რასისტულ აზრებს ჩემნაირ ბედკრულებს. უცებ, მობილურზე დამირეკეს. უნდა წამოვიყვანო, გავიზიარო მათი უმწიკვლო ბედნიერება ჩემი უღიმღამო წითელი სიფათით და თანაც მადლიერი დავრჩე ?

გადამთლიელმა მოვლილი თითები გაქერავებულ ქალბატონს თმებში შეუცურა. 

Viva forever. მოიცა ერთი! ცოტათი ნაკლები ამპარტავანი დარჩება ამქვეყნად, როცა ამ “ჯეთსოსაიტური” ანგელოზების სახეები დაფშვნილი მინით დაიფარება. ადრე თუ გვიან, ყველას გვეძლევა შანსი და ხელიდან არ უნდა გავუშვათ. 

აქამდე მე ასეთი შემთხვევა არ მქონია. დღეს ჩემი დარჩენილი ცხოვრების უკანასკნელი დღეა. ყველგან კარი მომიკეტეს, მაგრამ ამ საღამოს ბატონ-პატრონი მე ვარ. 

პირველად გამიჩნდა მიზანი: როცა სიცოცხელში არ გაგიმართლა, სიკვდილში მაინც უნდა გაგიმართლოს. 

“მისტერ პოლ, you are driving too fast !“

აჰა! დამანდრაჟდა პრინცესა! ასეთ შემთხვევას ხელიდან ხომ არ გავუშვებ. 

ალმა მოახლოვდა. გვირაბში შევიჭერით საათში ორასი კილომეტრის სიჩქარით. მიდი, ჰე ! 

საჭის ერთი მოტრიალება, დასაკარგი არაფერი მაქვს: კედელს ვასკდები. 

ჯანდაბამდეც გზა გქონიათ ყველას! მთელი მსოფლიო გამიცნობს. 

დიდებული სიკვდილია, სასტუმრო რიცივით... 

რა იცი, იქნებ 2000 წლამდეც დავრჩე ცნობილი .