ოთახში ფანჯრების დასაკეტად შემოვიდა. მე ჯერ კიდევ ვიწექი და დავინახე, ავადმყოფურად გამოიყურებოდა. თრთოდა, სახე გაფითრდებოდა და ნაბიჯებს ისე ადგამდა, თითქოდ მოძრაობისას რაღაც ტკივაო.

– რა მოგივიდა, Schatz (ძვირფასო)?

– თავი მტკივა.

– უკეთესი იქნება, თუ წახვალ და ჩაწვები.

– არა, ყველაფერი რიგზეა.

– დაწექი, ჩავიცვამ და გნახავ.

ქვემოთ ჩასულს ჩაცმული დამხვდა. ცეცხლს ეფიცხებოდა და კიდევ უფრო ავადმ-ყოფურად გამოიყურებოდა. საბრალო ცხრა წლის ბავშვი. ხელი შუბლზე მივადე თუ არა, მივხვდი, სიცხე ჰქონდა.

– დაწექი, ავად ხარ – ვუთხარი მე.

– ყველაფერი რიგზეა – თქვა მან.

ექიმმა მოყვანისთანავე სიცხე გაუზომა.

– რამდენი აქვს? – შევეკითხე ექიმს.

– 102 (38,9)

მისაღებში ექიმს სხვადასხვა ფერის კაფსულებში სამი სხვადასხვა წამალი დაეტოვებინა. ეტყობოდა, გრიპზე ყველაფერი იცოდა. „სანერვიულო არაფერი იქნება“, – მითხრა მან, – „თუ სიცხე ასორსა და ოთხ გრადუსს არ გადააჭარბებს. მსუბუქი გრიპია და არანაირ საშიშროებას არ წარმოადგენს, პნევმონიას თუ თავიდან აიცილებთ“.

ოთახში დაბრუნებულმა, ბიჭის ტემპერატურა ჩავიწერე და დრო ჩავი¬ნიშნე, რათა სხვადასხვა წამალი დროულად მიმეცა.

– გინდა, რამე წაგიკითხო?

– წამიკითხეთ, თუ გსურთ – თქვა ბიჭმა. სახე კიდევ უფრო გათეთრებოდა და თვალები ჩაშავებოდა. ლოგინში გაუნძრევლად იწვა და ჩანდა, ძალზე შორს იყო იქიდან, რაც ხდებოდა.

ჰოვარდ პილის „მეკობრეთა ცხოვრებას“ ვუკითხავდი, თუმცა ვხედავდი, რომ არ მისმენდა.

– თავს, როგორ გრძნობ, Schatz?

– როგორც აქამდე – თქვა მან.

ლოგინის თავთან ვიჯექი, ჩემთვის ვკითხულობდი და ველოდი, როდის დადგებოდა მეორე წამლის მიცემის დრო. მისთვის უკეთესი იქნებოდა, დაწოლილიყო. თუმცა იჯდა და ლოგინის ფეხს უყურებდა.

– რატომ არ შეეცდებით, დაიძინოთ? გაგაღვიძებთ, როცა წამლის მიღების დრო დადგება.

– მირჩევნია, ვიფხიზლო.

რამდენიმე ხნის შემდეგ მეუბნება: “თქვენ არ უნდა დარჩეთ აქ, მამიკო, თუ გაწუხებთ“.

– არ მაწუხებთ.

– მინდოდა მეთქვა, არ უნდა დარჩეთ, თუ შეგაწუხებთ.

გავიფიქრე, რომ ცოტა ქარაფშუტაა, 11 საათისთვის დანიშნული წამალი მივეცი და ცოტა ხნით გარეთ გავედი…

სახლში თქვეს, რომ ბიჭი მის ოთახში შესვლას ყველას უკრძალავს.

– თქვენ არ შეგიძლიათ, შემოხვიდეთ, – თქვა მან, – თქვენ არ უნდა გადაგედოთ ის, რაც მაქვს. ახლოს მივედი. იგი ზუსტად ისე იწვა, როგორც დავტოვე – გაფითრებული, მაგრამ სიცხისგან ლოყების ზემოთა მხარეგაწითლებული. მაშინაც ლოგინის ფეხებს უყურებდა.

სიცხე გავუზომე.

– რამდენია?

სადღაც ასი, – ვუთხარი მე. 102 და 4 ჰქონდა.

– 102 იყო, – თქვა მან.

– ვინ გითხრა? ნორმალური ტემპერატურაა, ნუ ღელავ.

– არ ვღლავ, მაგრამ ფიქრები მომეძალნენ.

– ნუ ფიქრობ, უბრალოდ დაწყნარდი.

– ადვილი სათქმელია, – თქვა და ჩაფიქრდა.

ეტყობოდა რაღაცის გამო თავს ძლივს იკავებდა.

– წყალთან ერთად დალიე.

– გგონიათ, წამადგება?

– რა თქმა უნდა.

დავჯექი, ”ბრაკონიერებიც ცხოვრება” გადავშალე და კითხვა დავიწყე. ვხედავდი, არ მისმენდა და ამიტომ აღარ გავაგრძელე.

– როგორ ფიქრობთ, მოვკვდები?

– რა?

– რამდენი დამრჩა სიკვდილამდე-მეთქი?

– რა დროს სიკვდილია, რა გჭირს?

– გავიგონე, ას ორი თქვა.

– ადამიანები 102 გრადუსი სიცხით არ კვდებიან, რა სისულელეა ამაზე საუბარი.

– ვიცი, რაც არის. საფრანგეთში სწავლისას, ბიჭები მეუბნებოდნენ –ორმოცდაოთხ გრადუსს ვეღარავინ უძლებს. მე კი 102 მაქვს.

წარმოგიდგენიათ, დილის ცხრა საათიდან, მთელი დღე სიკვდილს ელოდა.

– ცუდი ბიჭი ხარ, Schatz, – ვუთხარი მე, – ეს ხომ იგივეა, რაც მილი და კილომეტრი. რა დროს შენი სიკვდილია. აქ და იქ სიცხეს სხვადას¬ხვაგვარად ზომავენ. იმ თერმომეტრზე 37 გრადუსი ნორმალურია, ამაზე კი – ოთხმოცდათვრამეტი.

– დარწმუნებული ხართ?

– აბსოლუტურად. ხომ გითხარი, ზუსტად ისეა, როგორც მილი და კილომეტრი. ხომ იცი რამდენი კილომეტრს გავდივართ, როცა მანქანა 70 მილით მოძრაობს?

– უფ, – შვებით ამოისუნთქა მან.

ლოგინის ფეხებისკენ მიმართული დაჟინებული მზერა თანდათანობით შესუსტდა, საკუთარ თავზე დაკვირვებაც შეასუსტა ბოლოს სულ შეწყვიტა. მეორე დღეს ძალზე სუსტად იყო და უმნიშვნელო რაღაცებზეც კი ტიროდა.