ჩუმად გადიან დღეები, წლები... (მთარგმნელი ალხაზიშვილი გივი)
ჩუმად გადიან დღეები, წლები,
უცნაურ სიზმარს დავეხსნა მინდა,
კვლავ შემომესმას ნაცნობი ხმები,
დრო გაქრეს, გულზე რომ მაწვა ბინდად.
იქ ვიღაც არის, სხივებში ჩანდა...
(ო, ისე, ზამთრის ღამით რომ ვნახე:
მავანის ლანდი ჩავლილი კართან
და უსწრაფესად გამქრალი სახე).
აი, მახვილი, მაგრამ არ მინდა...
ნეტა ეს ხელი ვინ დამიღალა...
მახსოვს, ვარსკვლავნი თვალმარგალიტად
ღამის ცაზე რომ გადაიყარა.
მავედრებელი სუსხი და შორით
ზღვა _ თოვლის ფრთებზე იწვა რომელიც,
შიში _ თვალთაგან გამონაჟონი,
ბებერი შიში შეუცნობელი.
სიტყვა? ო, არა! რა იყო მაშინ?
ბუნდოვანება, ნისლი ფარფატა,
თითქოს გუგუნი ისმოდა ზღვაში
და შორდებოდა მიწას თანდათან.
მღეროდა ბაგე, არ ვიცი, მაშინ
გავიდა წამი, წუთი თუ წლები?!
და მავთულები წიოდნენ ცაში,
გულისწამღები ისმოდა ხმები.
მოულოდნელად, მე მახსოვს მხოლოდ,
რომ შემომესმა უცხო ძახილი,
მეძახდა შორი ხმა: ese homo
და გამივარდა უცებ მახვილი.
გადახვეული მქონდა იარა,
რომ ძარღვებიდან სისხლს არ ედინა,
მე დავემონე ძახილს მთლიანად,
თან მხიარული შუქი მეფინა.
გამოვერკვიე, უკან დახევა
არა მჩვევია მონური თრთოლვით,
დაე, შემეხსნას ჭრელი სახვევი
და ცხელმა სისხლმა გაათბოს თოვლი.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru