* * * მივქრივარ და სიყრმიდან...

მივქრივარ და სიყრმიდან წმიდა მხარეს აღთქმისას,

შორით მბრწყინავ-ელვარეს არ ვაშორებ მაინც თვალს,

ვეძებ ცხოველ ნაპერწკალს ჩემის განთიადისას,

და ვუყივი მეგობრებს, და ვეძახი ქარიშხალს.

მაგრამ სძინავთ მეგობრებს, დაღალულთ შუა-გზაზე

და ქარიშხალსაც სძინავს, განუსაზღვრელი ძილით.

ფოთოლი არ ირხევა სიოს შემობერვაზე,

არც მინდორი მღელვარებს ოქროს ბალახ-ყვავილით.

მივქრივარ და მწუხარე ღამის ირღვევა ჩრდილი,

ცისკრის ვარსკვლავი ღელავს, ცისკრის ვარსკვლავი ბრწყინავს.

ახლოა აღთქმის მხარე, მაგრამ მე ძალ-მიხდილი

უღონოდ ძირს ვეცემი, მწარედ გული მიღელავს.

და მე ვხედავ, თუ როგორ ვეღარ მივწვდი ოცნებას...

და ვერას დროს მივსწვდები ყრმობიდან აღთქმულ მხარეს,

და უსაფუძვლო ჟინით ვეძლევი ტანჯვა-ვნებას,

რომ ადრევე, ეხლავე, მიმაბაროს სამარეს...

1910