პოეტს
ო, შენს გარეშე ვერავის გახდის
ბედი უკვდავად ცეცხლის მინაში.
თავს მოწიწებით ვხრი შენი ტახტის
დაუჭკნობელი დაფნის წინაშე.
დიდება იგი ძლიერი არი,
ამაოება - დროის მგმობელი,
მარადის იგი ხმოვანებს ქნარი
მარადის ცეცხლის საგალობელი.
1916
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru