1

ცაში პირველი ნამეხარია,

გამოიშალა ნუშის ფურცელი,

რა მიხარია,

ასპიტ ზამთარს რომ გავუძელი.

2

ცაში პირველი ნამეხარია,

ცამ დაიგლიჯა ლურჯი მუცელი,

ამობამბული გახსნა სარკმელი, -

დაიგრიალა და თქვა სათქმელი, -

სიმღერა ერთი, გამოუცვლელი...

3

მე სად ვიჭექე, სადა ვმღეროდი,

სად ამოვიღე ლექსების ქარი?

ვერც ფალავნობის, ვერც მომღერალის

ვერ დავუტოვე ხალხს იადგარი.

4

გაუქმებული ახალგაზრდობა

გულზე მეთრია, როგორც სიმძიმე;

ყველა დღეები იყო მჩვრიანი,

ყველა ლექსები გამოვიძინე.

5

ოცდათერთმეტი წელი გასულა,

ვიხსენიები უკვე წარსულად,

და სიჭაბუკეც მიდის ვერაგი,

ძმებო, გამყიდეთ იოსებივით,

მამას უჩვენეთ სისხლში პერანგი.

1931

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!

გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,

ხმა ვისთვის არ დაგეღალა, -

პირლამაზი მეზობელი,

შავგვრემანი, ყელმაღალა...

ვაი, სიმღერა არის ორი:

ამღერებენ ერთზე ლერწამს,

მეორე კი სისხლში დადის,

გრიგალივით ყელს მილეწავს.

ორი უნდა საქროლავიც,

როგორც ორი ბოლო - მერცხალს,

ლექსი ვარდებს მოყოლილი,

გულს რომ სისხლით გაგირეცხავს.

სიმღერებიც არ იქნება,

თუ არ ცრემლის შარბათითა;

ცხრა კუბოში რომ იძინო,

გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.

შე საწყალო ფეიქარო,

ხმადამთვრალო საათნავა,

ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,

რა ნაღველმა გაგათავა?!

დღეს თბილისის მოედანზე

მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;

სამქებაროდ ჩახჩახებენ -

ჩირაღდანი, ფიანდაზი. 

1930