ცაში პირველი ნამეხარია
1
ცაში პირველი ნამეხარია,
გამოიშალა ნუშის ფურცელი,
რა მიხარია,
ასპიტ ზამთარს რომ გავუძელი.
2
ცაში პირველი ნამეხარია,
ცამ დაიგლიჯა ლურჯი მუცელი,
ამობამბული გახსნა სარკმელი, -
დაიგრიალა და თქვა სათქმელი, -
სიმღერა ერთი, გამოუცვლელი...
3
მე სად ვიჭექე, სადა ვმღეროდი,
სად ამოვიღე ლექსების ქარი?
ვერც ფალავნობის, ვერც მომღერალის
ვერ დავუტოვე ხალხს იადგარი.
4
გაუქმებული ახალგაზრდობა
გულზე მეთრია, როგორც სიმძიმე;
ყველა დღეები იყო მჩვრიანი,
ყველა ლექსები გამოვიძინე.
5
ოცდათერთმეტი წელი გასულა,
ვიხსენიები უკვე წარსულად,
და სიჭაბუკეც მიდის ვერაგი,
ძმებო, გამყიდეთ იოსებივით,
მამას უჩვენეთ სისხლში პერანგი.
1931
idi- W-a �0lfaen'>რომ იძინო,
გასძლებ ლექსის მჟავბადითა!
გასძლებ, ვიდრე შემოგცინის,
ხმა ვისთვის არ დაგეღალა, -
პირლამაზი მეზობელი,
შავგვრემანი, ყელმაღალა...
ვაი, სიმღერა არის ორი:
ამღერებენ ერთზე ლერწამს,
მეორე კი სისხლში დადის,
გრიგალივით ყელს მილეწავს.
ორი უნდა საქროლავიც,
როგორც ორი ბოლო - მერცხალს,
ლექსი ვარდებს მოყოლილი,
გულს რომ სისხლით გაგირეცხავს.
სიმღერებიც არ იქნება,
თუ არ ცრემლის შარბათითა;
ცხრა კუბოში რომ იძინო,
გასძლებ ლექსის მჟავბადითა.
შე საწყალო ფეიქარო,
ხმადამთვრალო საათნავა,
ჭიანურო, ცეცხლის მყრელო,
რა ნაღველმა გაგათავა?!
დღეს თბილისის მოედანზე
მე ვარ ლექსის ქანდირბაზი;
სამქებაროდ ჩახჩახებენ -
ჩირაღდანი, ფიანდაზი.
1930
