მე მიცვალებულებთან ვიყავი სტუმრად. ეს იყო უზარმაზარი, უბადლოდ დასუფთავებული ძვალთშესალაგი. რამდენიმე კუბო უკვე მიეტანათ, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მაინც იყო იქ ბევრი თავისუფალი ადგილი დარჩენილი. ორი სასახლე ღია მოჩანდა. ორივე ისე გამოიყურებოდა, როგორც თეთრეულაშლილი საწოლები, რომლებიდანაც ეს-ესაა წამომდგარიყვნენ. ცოტა სხვა მხარეს საწერი მაგიდა იდგა, ისე, რომ მე ის  იმ წამსვე არ შემინიშნავს. ერთი კაცი, ღონიერი სხეულით, იჯდა ამ მაგიდის უკან. მარჯვენა ხელში ბუმბული მოემარჯვებინა. ჩანდა, რაღაცის წერა დაეწყო და სწორედ რომ ახლახან შეეწყვიტა. მარცხენა ხელს ჟილეტზე დაათამაშებდა, რომელზეც ჯიბის საათის ძეწკვი უელავდა. თავი კი მაგიდასთან, ქვევით დაეხარა.

იქვე მოსამსახურე ქალბატონი ხვეტდა, თუმცა გამოსახვეტი არაფერი იყო. რაღაც ცნობისმოყვარეობამ შემიპყრო და მოსამსახურეს თავსაბურავზე მოვქაჩე, რომელიც მას  სახეს მთლიანად უჩრდილავდა. მხოლოდ ახლა მომეცა საშუალება მეხილა იგი სრულიად. ის იყო ერთი ებრაელი გოგონა, რომელსაც, იყო დრო, ვიცნობდი. გოგოს მრგვალი, თეთრი პირისახე ჰქონდა და ვიწრო, მუქი თვალები. როცა გოგონამ სახეზე შემოხვეული ძონძებიდან გამიღიმა, ავდექი და მივმართე: 

– თქვენ აქ რაღაცას მასხარაობთ, არა?

 –    ‘’დიახ’’ - იყო პასუხი. – „ცოტათი! ხომ ხედავ კიდეც?!“  – მითხრა მან და თან მაგიდასთან მჯდომ კაცზე მიმითითა – ახლა კი მიდი და მიესალმე იმ კაცს.  ის ბატონია აქ. სანამ შენ მას არ მისალმებიხარ, კაცმა რომ თქვას, მე არც მაქვს უფლება შენთან საუბრის.

– ვინ არის ის? – ვიკითხე ხმადაბლა. 

– ერთი ფრანგი დიდგვაროვანია – მითხრა გოგომ – ..dePoitin’’ 1 ჰქვია. 

– აქ საიდან გაჩნდა?

– არ ვიცი – თქვა გოგომ.  – ჩვენთან  რაღაც უსაშველო არეულობაა. ჩვენ ველოდებით ისეთს, ვისაც ყველაფრის წესრიგში მოყვანა შეუძლია. ხარ შენ ასეთი?

– არა, არა – ვთქვი მე.

– მეტად ჭკვიანურია – აღნიშნა გოგომ  – ჰო, კარგი. ახლა კი მიდი ბატონთან და მიესალმე მას. 

მე მივედი კაცთან და ქედი მოვიხარე მის წინაშე. მას თავი მაღლა არც აუწევია. მე კი მხოლოდ მისი გაჩეჩილი თმის დანახვა შევძელი.

‘’საღამო მშვიდობისა’’  – მივესალმე, მაგრამ ის ადგილიდან მაინც არ იძვროდა.

უცბად პატარა კატამ დაიწყო ბზრიალი მაგიდის კიდესთან. ის ფორმით ბატონის კალთიდან გადმომხტარს უფრო ჰგავდა და წამსვე სადღაც გაუჩინარდა. იქნებ კაციც არ აკვირდებოდა საათის ძეწკვს, არამედ მზერა მაგიდის ქვეშ მიემართა.

მე კი ეს-ესაა უნდა დამეწყო იმის ახსნა, თუ რა მიზეზით ვიყავი იქ მისული, რომ ჩემმა ნაცნობმა გოგონამ სამოსზე მომქაჩა და  ჩაიჩურჩულა: ‘’კარგი, გეყოფათ, საკმარისია’’ 

ამით მე ძალიან კმაყოფილი დავრჩი, შევტრიალდი მისკენ და ჩვენ ხელიხელჩაკიდებულებმა განვაგრძეთ გზა მიცვალებულთა საუფლოში. 

ცოცხი მაწუხებდა.

 – ’’მოიშორე ეგ ცოცხი’’ – ვუთხარი მე.

‘’ო, არა, გთხოვ’’ – შემეხვეწა გოგო – „გთხოვ, დამრთე ნება მქონდეს ის მე. ვერ ამჩნევ, რომ აქაურობის სისუფთავეში მოყვანა საერთოდ არ მიძნელდება? ის კი არა და მე ამისგან გარკვეულ დადებით შედეგებსაც კი ვიღებ, რაზეც უარს ვერ ვიტყვი.   საერთოდაც, დარჩები შენ აქ?“ – შემეკითხა გოგონა, რათა იქნებ ჩემი ყურადღება სხვა რამეზე გადაეტანა.

– შენ გამო სიამოვნებით ვრჩები  – მივუგე ნელა. 

ერთმანეთს მხრებით ვეკვროდით და ისე, როგორც რომელიმე შეყვარებული წყვილი, განვაგრძობდით სვლას.

– დარჩი, გთხოვ, დარჩი – ამბობდა გოგო – როგორ მენატრებოდი მე შენ. იცი, აქ ისეთი ცუდიც არაა, შენ რომ ფიქრობ და იქნებ გეშინია კიდეც. რაში გვადარდებს, როგორი იქნება ჩვენ ირგვლივ გარემო.

ცოტა ხანი მივდიოდით მდუმარედ. მერე ერთმანეთს გადავეჭდეთ.

სვლა მთავარი გზით განვაგრძეთ. მარჯვნივ და მარცხნივ სასახლეები ელაგა. სივრცე, სადაც ჩვენ მივაბიჯებდით ძალიან დიდი იყო, ყოველ შემთხვევაში – ძალიან გრძელი.

სიბნელე იყო, მაგრამ არა სრულიად. ბინდბუნდი მცირედზე განათდებოდა ხოლმე იქ, სადაც ჩვენ ვიყავით და პატარა წრეს ქმნიდა ჩვენ ირგვლივ.

უეცრად გოგონა შედგა და ასეთი რამ თქვა:

– მოდი, მე შენ ჩემს კუბოს გაჩვენებ. 

ამ ნათქვამმა გამაოცა.

– შენ ხომ კვდარი არ ხარ – ვუთხარი მე.

– არა – იყო პასუხი. – მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვა, მე აქ ვერაფერში ვერკვევი – თქვა მან – ამიტომაც ვარ მე მოხარული, მიხარია, შენ რომ მოხვედი. სულ ცოტა ხანში ყველაფერს თავად მიხვდები. ახლაც კი, უკვე, შენ ალბათ ყველაფერს უფრო ნათლად ხედავ, ვიდრე მე. მოკლედ რომ ვთქვათ – ასეა თუ ისე – მე ჩასასვენებელი მაქვს.

მარჯვენა მხარეს გადავუხვიეთ და სხვა გზას დავადექით – კვლავ სასახლეებს შორის გვიხდებოდა სვლა. ეს ყველაფერი მაგონებდა ღვინის სარდაფს, რომელიც ერთხელ ვიხილე.

არსებულ გზაზე ჩვენ ერთ პატარა, ალბათ სულ რაღაც ერთი მეტრი სიგანის, ჩქარა მორაკრაკე ნაკადულს გადავაწყდით. შემდეგ კი, მალევე, გოგონას ჩასასვენებელთან აღმოვჩნდით. კუბო ძალიან ლამაზი, მაქმანებიანი ბალიშებით იყო გაწყობილი.

გოგონა შიგ ჩაწვა და არა თუ ზეაღმართული საჩვენებელი თითით, მან მე თავისკენ მზერით უფრო მიმიზიდა საყვარელო გოგონავ – ვთქვი მე, თავსაბურავი გადავუწიე და ხელი ფაფუკ თმებში შევუცურე. მე ჯერ არ შემიძლია შენთან დარჩენა. ამ საუფლოში ერთი ისეთი ვიღაც არის, ვისთანაც უნდა დავილაპარაკო. გინდა, დამეხმარე. ერთად მოვძებნოთ ის.  

– შენ მას უნდა ელაპარაკო? აქ ხომ არანაირი ვალდებულება არ არსებობს ამის გაკეთების?

– კი მაგრამ, მე აქაური არ ვარ.

– გწამს, რომ შენ ამ საქმეში წარმატება გექნება?

– რა თქმა უნდა – ვთქვი მე. 

– მით უფრო არ უნდა დაკარგო მაშინ დრო – მითხრა გოგომ.

შემდეგ ბალიშის ქვეშ ხელი შეყო და იქიდან პერანგი გამოაძვრინა.

ეს ჩემი კვართია, მითხრა და თვალწინ ამიფრიალა.

– მაგრამ მე არ ვატარებ მას.

**de Poitin – თარგმანი ფრანგულიდან: მთვარის ნათება