პირველ კლასში ჯერ “ძუა”-ს ნაცვლად “ხუა” დაწერა.

მასწავლებელმა წითლად გაუხაზა, მან კი მორჩილად ბევრი “ხუა” გააყოლა ერთ ხაზზე.

მერე წამოვიდა “თოძი”, “შერო”, “იყო წაწვი მგალობელი”...

კარგი ბავშვი იყო. ზღაპრებიდან უყვარდა “შიქარა”, “ნაძევარქათამა”, “შითელქუდა”,  მულტფილმებიდან “შუნა და შრუშუნა”. ვაჟა უყვარდა – “არშივი”, “ძმელი შიფელი”. ფერებიდან წავი, შითელი, მშვანე. სიმღერებიდან - “შინშყარო”. გაარეკინა ქართულის მასწავლებელს:

- გამაგებინეთ, ძელმშიფემ უკვდავების შყლით ჭრილობები მოიწუწა თუ მოიშუშა?! - ყვიროდა, - მომაშორეთ ეს “შურბელა”!

ბავშვი კი უწყინარად წერდა:

             “ქორმა შიშილა შაიღო,

              იხაძდა “შიავ-შიავსა”...

კარგი ქართველი დადგა: უყვარს სამწობლო, მშვადი წამფურზე, ძინკალი, ქინხმარი, მშვანილი - შიშმატი, ძაძვი, ოძრაძუწი.

გიჟდება წვილებზე, წვილიწვილებზე, ბიხაწვილებზე.

... მუშაობს ახლა უწიწროებაწი, ინფორმაციას არ იხლევა.

ბაძვა ჰქვია, ძმალახეა გვარად....

ნაძვამდის!