შენ ხომ ზღვასავით  გრძნობდი ნაპირებს,
აღარ იცოდი, ან რა გეღონა,
ნალოლიავებს, ასე ნაფერებს
ჩემი სუნთქვაც კი შენი გეგონა.

მე მზის აბრეშუმს შევეწირები,
ისე ვცნობ, თითქოს შენი მხრებია
და შეგრძნებათა კენწეროები
თეთრ ოვალისკენ დაიხრებიან...

რა უნდა გითხრა შეშლილ მელომანს,  
ალბათ განგებამ ასე არჩია,
მკლავს სიყვაულის მოუთმენლობა
და ამ სიშლეგემ გადამარჩინა.

23. 12. 2014