ქარი შორეულ ნაღველს ბარდნის და

თითქოს სიმშვიდეს ყურით მიათრევს,

მთვარე კი ღამის შავი ფარდიდან,

ნახვრეტისავით უშვებს სინათლეს.

ზეცას ამღვრეულს თითქოს ეშველა,

კენჭებისავით დათვლი ვარსკვლავებს

და პოლარული ნათება ნელა

მედუზასავით შეარხევს მკლავებს.

ბრწინავდა ცაზე ორი წერტილი

ცა თითქოს მხოლოდ ჩვენთვის მალავდა,

როგორც გიტარა სიმ გაწყვეტილი,

ქარი უკრავდა ზამთრის ბალადას.

არავინ დარჩა კარის გამღები,

მე არ მინახავს ღამე ამგვარი,

ეპოტინება მთვარეს ტალღები,