ქალის სანახავად მიმავალმა ნუკრიმ, გზაში, ერთი ამბავი ატეხა: როგორ თუ სახელი დამიმალეთო!

ღონიერ მუშტებს იქნევს, ძლივს აკავებენ.

- გამამასხარავოთ გინდათ და თავი მომჭრათ სოფელ-ქვეყანაში?! - არ ცხრება.

- რა უჭირს შე კაი კაცო, ფერი ფერსაო, მადლი ღმერთსაო, თქმულა. შენც - ნუკრი, ისიც - ნუკრი... - ამშვიდებენ.

ქალიც ღონიერი და ფერ-ხორციანი გამოდგა. თვალში მოუვიდა სასიძოს.

ორი ვაჟი ეყოლათ ნუკრის და ნუკრის. ისინიც დევებივით მხარ-ბეჭიანები. ერთ ვაჟს გოგო შეეძინა, მეორეს - ბიჭი.

- გოგოს და ბიჭს ერთი სახელი გქვიათო, მეზობლის პატარა ბიჭმა დასცინა ბიძაშვილებს.

- არაფერიც! - შუბლი შეიკრა თავის ასაკისთვის ზედმეტად ზორბა ბიჭმა. - მე პაპას სახელი მქვია, ამას - ბებოსი.

- ნუკრიიიი!.. - როგორც კი ჭიშკართან დაიძახებენ, ფანჯრებიანი მხარისკენ ოდნავ შესამჩნევად იზნიქება ნუკრიების სახლი.