სონეტი #2
ვინ იცის , იქნებ დამიღამდეს მასთან მისვლამდე,
ეს გზა შორია, როგორც ცა და მიწა ერთიან,
დღეს ჩემი შემწე ყოვლისშემძლე მხოლოდ ღმერთია,
სამყაროს ჩემსას უმისოდ ვერ გადანისლავენ.
გულზე მაჩნია განაჩენი დროის და სივრცის
წლები, რომლებიც იმ უჟამო ჟამში გავლიე,
ავსილი ჯამით საწამლავი ბევრი დავლიე,
უჟმური ჟამი რას მიქადის არავინ იცის?!
და მაინც ვდგავარ ფეხშიშველი და თმაგაშლილი,
ჩემი ჰობია ჩემს მღელვარე დროსთან კავშირი,
დროსთან, რომელიც ყოველივეს გადააფასებს.
მოდიდან გავა ყალბი ტაში, ყალბი ტიტული,
ხელში შეგვრჩება ზოგიერთის მხოლოდ ფიტული
და გაეხსენება ასპარეზი მრავალ ათასებს.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru