მე მივხვდი მაგა შენსა ბრალებსა

მე მივხვდი მაგას შენსა ბრალებსა!

მე განგიცხადებ დანამალებსა!

რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა,

ხელი რად მიჰყავ ძნელსა ვალებსა?

რად მიჰყევ სხვათა ჭკუა-მთვრალებსა,

ნებით მოშორდი მისათვალებსა?

არ შეგიბრალებ შეუბრალებსა,

თუმცა უყვარდი მისსა თვალებსა!

რად არა ჰრიდენ განსაკრძალებსა?

რადგან ძლეულ-ხარ შენისა ნებით,

თავს რაღად მართლობ თანის-თანებით?

ან რას იყოვნი ჟამსა ხანებით?

რას ინუგეშებ ცრემლსა ბანებით?

ხელი აიღევ მაგ სავანებით,

შემწე იძიე ბანის-ბანებით!

აგრე ვერ მომკი ვარდსა ყანებით!

რად გულს განიწონ საკვდად დანებით?

სხვას გირჩევ გზასა და სხვას ძალებსა!

მივედ, ყარიბო, უთხარ ბულბულსა,

მას შვენიერსა, ტკბილ-ხმა უსულსა:

შეგამუდარებს ქველსა სუმბულსა,

სიტყვას დაუფენს, ვითა ბუმბულსა;

შუა შემოვლენ, შეუქმენ გულსა,

ვარდ-თანა მივლენ კარ-დარაზულსა,

მოახსენებენ მაგ შენსა წყლულსა;

ვიცი, გიხსნიან ბედითა კრულსა!

მაგრა გახსოვდეს გულსა სალებსა!

თუ ნახო ვარდის კარნი ღიანი,

ან მოგეგებნენ ნაზნი იანი,

ჩემ მაგიერად იგი ჭკვიანი

ნარგიზი ნახე, ქცევა-მზიანი;

ესრე უამბე: იყავ სვიანი,

ანუ სად ვვლიდე კეთილ-გზიანი?

ვარდი მიკითხე, აგრევ იანი,

მეცა გახსოვდე მცირე დღიანი,

მომიგონებდე ფერ-ნამკრთალებსა!

გარდმოუტევე თვალთა მდინარე,

პირველად ჩემგან გულ-მომდინარე.

სალამი ჰკადრე არ საწყინარე,

ეს შენათვალი მიუწინარე;

მეცა ვიყავ-თქო თავ-საჩინარე,

ადგილი მქონდა დასაბინარე!

გირჩევ შეგბრალდეს გულ-ნამტკინარე,

აწ შეიწყალე ანამტინარე!

მანტორ გაბრალებ ფესვით ბრჭალებსა!