ბუაჩიძე ანდრო

გაზიარება

სტუდენტობის მეგობარს

შენ გეხსომება,

მტვრიან დახლებზე რომ ვსვამდით ღვინოს,

შენ გეხსომება,

გახსოვს კიდეც, მტვრიან დახლებზე...

წყალწყალა ღვინოს...

და ცხოვრებას, როგორც ნაფხრეწებს,

რომ ვიხსენებდით...

რამდენი რამე ჩაესვენა, გადაესვენა

და წავიდა სვენებ-სვენებით...

შენ გეხსომება,

რომ ვიხდიდით ე. წ. დაბადების დღეს

ძეხვით და პურით...

შენ გეხსომება,

რომ დავთვერით და დავიკარგეთ და

გვეძებდნენ და გვპოულობდნენ...

აქ, ამ ქალაქში...

შენ გეხსომება...

თუმცა კი ვიცი, რა გეხსომება?

შენ ხომ თვითონ ხარ მტვრიანი დახლი,

რომელსაც ქარი ნათურებს ახლის,

მე კი ქელეხის ნათურასავით,

ისევ ვანათებ შუქის სავსავით...

ასე მგონია, ჩვენ იმ დახლებზე

დაგვრჩა ცხოვრება,

ქარი დაჰბერავს

და გადაყრის როგორც გაზეთებს,

დაგვინახავენ,

დაგვიხსომებენ რაღაცნაირებს, ისეთ-ასეთებს...

შენ დამიჯერებ,

მე თუ გეტყვი, ჩემი ნაღვლიდან

ვხედავ ყველაფერს,

რასაც ქარი თავში მახლიდა,

და რასაც მახლის...

შენ გეხსომება,

დავწერე ლექსი ყრუ მაიმუნზე,

შენ გეხსომება,

დავწერე ლექსი ლიანდაგებზე

შენ გეხსომება,

როგორ ვსვამდით წყალწყალა ღვინოს

და ვიხსენებდით

ამ ცხოვრებას, როგორც ნაფხრეწებს...

გახსოვს, დავწერე ასეთი ლექსი:

„ჩამოცურდება ქვაფენილზე ჩრდილი იოლად,

ვარაზისხევში საღამო დგება,

ჩემი შეშლილი სიყვარული აქ დადიოდა,

და აქ ახლიდა ფილაქანს კეფას“.

გახსოვს „კარლიკა“, ზელიმხანი, თვითონ

„ყაზბეგი“?

ქალაქის მაგრად დასიცხული ქვაფენილები,

ამოვდიოდით ელბაქიძიდან

და ვირხეოდით

სარეცხივით მოაჯირზე გაფენილები...

როგორ წავიდა,

ის, რაც იყო, როგორ წავიდა!

როგორ გაგვფანტეს ქარიშხლებმა

და გადაგვხვეწეს!

დღეს აღარა ვსვამთ წყალწყალა ღვინოს

მტვრიან დახლებზე,

აღარ ვიხსენებთ ამ ცხოვრებას,

როგორც ნაფხრეწებს.