მიამიტური აუხსნადობა

ბნელი სფერო თავისქალის ოვალზე ბობოქარია,

არსი იღვრება ამომშრალი სულის კუნძულზე;

გამაყრუები სისინი კაწრავს სივრცეს.

_ (მინდა შენს მზერაში, ტანშიშველმა ვიბანავო...)

და დახშულია ურწმუნოების მძიმე საიდუმლო.

მოკრძალებულ ირონიას ვაფრქვევ ჰაერთა მასებს,

ყოფის კოდექსი ჩაიწერა აღთქმების წიგნში;

ნაკლულ ვნებაში აიღრევა უსაზრისობა!..

_ (მე ვიტკენ სახეს, უსასრულოდ შენგან ამბორით!)

არ მივაწყდები გადარჩენას მუხლებზე ჩოქვით _

მხოლოდ გუმანში დავაჩოქებ ტვინის ნაოჭებს.

და მკვდარი ბავშვი გამოჩნდება დედის საშოდან...

პირადი რწმენა აწარმოებს ჩემ სულის აბორტს!

მიკარგულ ფაქტთა, შეუძლებლად ცრუ სიმფონიით.

_ ვარსობ, თან ვამხობ შთაგონების გაუთლელ მწვერვალს,

რად ვარ უტაქტო, იშვიათად შთენილ დღეებში?!

რკინის ძარღვებში _ ნავთიანი სისხლი მოშხუის,

სახსრების ხრჭიალს ყავარჯნებით აწყობილ ტანში!..

ნიავთან ერთად მოვარდნილი მძორის სურნელი~,

_ (და ისევ მისი ნაღვლიანი თვალის სიწითლე!) _

ვაფურთხებ ზეცას, გალაქტიკის უკიდობნიდან,

თვითგაორებულ პერსონაჟთა სულთა საყუდელს.

ხეზე მიჭედილ ჯვარცმაშია ეს მთელი ცოდვა...

რადგანაც ქუჩას შეღამების ეტყობა ბინდი,

რადგანც უკვე წარსულია დღევანდელობაც!

რისხვის მანტია დამაფარეს იქეთურ არსთა.

_ დამწვარ სიზმრებში მოვლენილი გარდასახვების!

აგორებული წლების ბოლქვი დროის მთებიდან _

რომ მიისწრაფვის აწყვეტილი, ვინმეს ხსოვნისკენ!

გაყრილი არ ვარ ჩემს საკუთარ ინდივიდისგან _

განვერიდები, თუმცა კია, მასთანვე კამათს

და შრება ფიქრი აზროვნების მოჭიმულ თოკზე.

მკრთალ სისველიდან იწურება გრძნობების ლორწო,

სრულ-უსრულობის სასრულობა გასრულქმნილდება,

გაუკვდავება უკვდავობის მარტივი მრწამსი!

_ მე ისევ ვავსებ ამ გარემოს, ჩემივე მასით,

მე ისევ მზარავს ყოფიერთა გადმობირება,

თუმცაღა მათთან, არასოდეს გავვიგივდები!

_ (ამგვარად გიხმობ, სევდიანო, წყლიან გუგებით,

ამგვარად გელი, როს კარებთან დგახარ ეული!.._

_ ბნელი სფეროა თავისქალის ოვალზე დიდი,

არსი დაღვარეს გაძარცული სულის კუნძულზე!