აპოკრიფი #1 თუნთას ^{ექსკლიუზივი}

ამ ვაკუუმში მხოლოდ სუნთქვა მიშველის შენი,

არ მახსოვს ასე განმეცადა ასთმა არადა,

არგასაკვირად მასაც ღამით ცოდნია ქშენა,

(და ასე სნეულს მაპოვნინებს შენ თავს სამყურა)

ვგრძნობ ამ ბოლო დროს, ღმერთმა შენით დამაავადა,

შ ე ნ თ უ გ ა ნ მ კ უ რ ნ ა ვ . . . .

დედამიწაზე ზამთარია, მაშასადამე

ობობას ქსელზე უკრავს შოპენს ქარის ორკესტრი,

ზამთარმა ჭრელი შემოდგომა გაასადავა,

ზამთარმა ცივმა, უნაყოფომ, უღვთომ, უმიზნომ,

მე კი მზეს ვხატავ გულგამომშრალ ყვითელ ფლომასტრით,

რ ო მ შ ე ვ ე ხ ი ზ ნ ო . . .

დრო მოვა, ვიცი სიხარულით ვერ გავძლებ ცხრა თვეს,

დროს არ ვცნობ!.. ვერ ვცნობ... ავერიე, საკუთარ თავსაც,

მე მაშინათვე შე(ნ)გიცანი, მე მაშინათვე...

და მიტომ შენში შემოპარვას მპატიობ მთის შვილს,

სიზმრებში არაკანონიკურ წიგნების მსგავსად,

მ ე შ ე ნ შ ი ვ ი შ ვ ი . . .

მერე კი ფონად შევირჩიე ფერები კლიმტის,

დამჩემდა... - შოპენს, შიგადაშიგ “Pink Floyd”-ს ვუსმენ...

ვკითხულობ მარკესს, სული უფრო ჩოხელზე მიმდის,

მხიბლავს არათუ ერთი ფერი, სიმრავლე ფერთა,

გახსოვს პირველი ემოცია ,,გ-ს +(პლიუს) თ”-ზე ,

მ ე დ ა შ ე ნ ე რ თ ა დ . . .

გაზაფხულია, წინ გავუსწრებ მოვლენებს ისე,

რომ დრო დაიმსხვრეს სამასი წლის ვერცხლის ნარგილე...

ასე მთავრდება, თუ იწყება მობნელებისას,

ჩხავერით შემთვრალს ტანმაღალი აღმართი მქანცავს...

ჩემი სისხლისგან გამთბარ თიხას სუნთქვით არბილებ,

დ ა ა რ ქ მ ე ვ გ ვ ა ნ ც ა ს . . .