დარბაისელი ნინო

გაზიარება

მამიანი სურათები

რუხი პლიაჟი,

ჭრელი ქოლგები

და ცხელი ქვები...

რა პატარა ვარ!

ალბათ ორი წლისა ვიქნები.

თვალმოჭუტული

მუხლზე გიზივარ,

კიკინები ამიშვერია.

საოცარია,

რაც ხანი გადის,

ხუნდება ფოტო,

მაგრამ

მძაფრდება მოგონება:

დიდ წყალში როგორ შემიყვანე

მხარზე შესმული

და როს ნაპირზე

ბუზისტოლად მოჩანდა ყველა,

უეცრად როგორ გადამაგდე,

ან ფსკერისაკენ

ტალღამ როგორ ჩამატრიალა,

ანდა რა ძალამ ამომაგდო

კვლავ ზედაპირზე.

მე ვფართხალებდი,

შენ - სიცილით უკან იწევდი

და

“მა-მა, მა-მა!” -

იმედიანი სასოწარკვეთის

ტყუპი მარცვლები იფანტებოდა,

ირეოდა მწარე შხეფებში.

პირველად მაშინ შევიგრძენი,

სიცოცხლის წკიპზე

როგორ ერთდება მლაშე ყლუპად

დაბნეულობა, ნდობა,

შიში და სიყვარული.

ჰო! აი, ასე მასწავლე ცურვა.

და როცა წყალთან შევთამამდი,

მომდევდი ხოლმე შორი-ახლო

ფართო მკლაურით

და მხოლოდ გვიან,

როცა ძალიან გავიზარდე,

ქვიან ნაპირზე მშვიდად მჯდომი

თვალს მადევნებდი

და მე ვცურავდი მარტოდმარტო,

მაგრამ ყოველთვის ვყოვნდებოდი

მოტივტივე

საზღვრის ნიშანთან,

რათა ძალ-ღონე მომეკრიბა

და სუნთქვაშეკრულს

ერთხელ მაინც გამეღწია

სადღაც, შორს შენგან,

სადაც საერთოდ აღარ ჩანდი,

არც იგრძნობოდი.

გიბრუნდებოდი მერე დაღლილი,

ნაპირთან ახლოს ვედებოდი

შიშველ სხეულებს

და მეყსეულად ცოცხლდებოდა

წყალქვეშა შიშიც.

რა იყო შენთვის ჩემი სიშორე!

შენ ხომ მასწავლე

მკერდში ჰაერის გამოზოგვა,

ზღვის მოქანავე ზედაპირზე გულაღმა

წოლა,

გარინდებაც

და კიდევ რაღაც,

რაღაც მთავარი,

რაც ჩემში ისმის, რაც მართლა ვიცი,

მაგრამ სათქმელი იხერგება

ყელის სრუტეში

და აღარ ვიცი, სიტყვად როგორ გადავაქციო.