ოდა თბილისურ განთიადს

(ეძღვნება ანანო ედიშერაშვილს)

ტუჩებდაცვარულ თბილისზე

ცრემლად დაგორდა დილის მზე...

დილის მზე ცაზე ვარსკვლავებს, მტკვარზე თოლიებს ხვეტავს....

ცა-დაფა - სუფთა არც ისე....

_აგერ ღრუბელი!

_ ცარცი სად?...

ცამ ცისარტყელა შეიკრა უსაფრთხოების ღვედად...

მალე გამოფენს ყვავილების აფრებს აპრილი,

ჩაკვნეტს ქალაქი მტკვრის ფერფლისფრად დაფერილ ლაგამს...

ზეცა - გუმბათი აბრუნდება ბოთლში - ძაბრივით

სხივებს ჩაიღვრის... მზე - დარჩება ღვინისფერ ლაქად...

მე პეშვს შევუშვერ, კარგია, რომ ორი მაქვს პეშვი...

ერთით მე დავლევ, მეორეთი - შენ მოგბან ტუჩებს...

ეს ზმანებაა, ღიმილიან მზერიდან მზე შვი

ეს შენ აანთე განთიადი ღიმილით,

- თუ ჩემს,

ტუჩებდაცვარულ თბილისზე

ცრემლად დაგორდა დილის მზე...

დილის ცის თაღზე სიხარულის ცრემლების დამდენს -

თბილისს სიცოცხლე, უკუნითი უკუნისამდე!