გაზიარება

* * * "სიტყვებივით მქაჩავდნენ სისხლს"

"იბადებოდნენ გერმანიაში, საბერძნეთში,
რუსეთში, ამერიკაში და სხვ.
და მერე ალბათ სწუხდნენ ამაზე. . ."

სიტყვებივით მქაჩავდნენ სისხლს და
ერთიც არ დამცდა.
ხელი მაჯაზე მომიჭირა ბოლოს ექიმმა,
თითის წვერიდან,
თითო წვეთიდან დაიწყო დათვლა.
ჩემს სისხლს იკვლევს.
მე უბრალოდ ვიხსენებ სიზმარს
(როგორც საძოვარს, შეესენ ღრუბლები ზეცას
და მზე - მწყემსი
ფეხშიშველი ჩრდილში წამოწვა).
ექიმი ითვლის ერითროციტებს. . .
იკვლევს, მაგრამ ვერასდროს გამოიცნობს
ჩემი სისხლის გრძელ ისტორიას.
როგორ ვუთხრა
(ან რას გაიგებს),
რომ დავიბადე ცხრა ზღვის გადმოღმა,
საზღვრის გადმოღმა,
რომ მთელი დღე დედა და მამა
საუბრობენ ჩვეულებრივად
(დედას ოდნავი აქცენტი აქვს)
და ძილის წინ
საიდუმლოენით მიამბობს
უცნაურ ზღაპარს
ფერეიდანზე,
სადაც ჩურჩულით ასწავლიან დიდები ბავშვებს,
რომ თუ ოდესმე ცისარტყელის ქვეშ გაივლიან,
ნახავენ გურჯისტანს
და რომ ისინი ყოველი წვიმის შემდეგ უყურებენ ცას.
რომ ერთხელაც დიდი წვიმის შემდეგ იპოვიან გზას. . .
და ვიდრე ისინი დაბრუნდებიან,
ჩემმა სისხლმა მიატოვა მშიერი მიწა,
სადაც პირველად გადაიყვლიფა მუხლი დედაჩემმა,
სადაც თურმე
ჩემი ბავშვობის იავნანის,
მხოლოდ ჩემი და დედის ენაზე საუბრობს ყველა. . .
და რომ მერე მელოდა დიდხანს
(სწორედ იმდეს, გაზაფხულის მოსვლას რომ უნდა),
რომ დავიბადე ცხრა ზღვის გადმოღმა.
ხომ ვერასოდეს მიხვდებიან ხელსაწყოები
(ან რა აზრი აქვს, მოვუყვე),
რომ ხელფეხივით შემეკრა გზები,
რომ სისხლივით გამიშრა სიტყვა,
რომ სიზმარივით შორეული და უცხოა მიწა,
სადაც ქალს, რომლის მუცლიდანაც დავიბადე,
დაარქვეს დედა.
რომლის მუცლიდანაც დავიბადე
ცხრა თვის,
ცხრა ზღვის
და საზღვრის გადმოღმა
და დავკარგე მიწა,
როდესაც წეროს მოვუტაცივარ დედის ზღაპრიდან.