აქ ნუ დადგებით

ეს მიწა - კრემიანი ნამცხვრის შუა ნაჭერი ჩვენ გვეკუთვნის.

ხიდის აქეთ ხალხს.

აქ ნუ. თქვენ შუა. ჻ვენ ნაფშვენები. თქვენ ცარიელი ქილა გატლიკეთ.

სასეიროა ენას როგორ გადაისერავთ.

ძალიან დიდხანს ყიდდით ხამსას - სუნი გულს გვირევს.

დიდხანს მარხავდით მკვდრებს- გვეშინია.

და დიდხანს დარჩით უღელტეხილზე - სუსხი ჩამოგყვათ.

ოდნავ მარჯვნივ გადაიწიეთ. უფრო კიდისკენ, უფრო ახლოს გადასავარდნთან.

როცა არავინ შემოგვხედავს, მოგაწვებით და გადაგთელავთ.

აქ ნუ დადდგებით.

ბებერი ქალი თავის ენაზე: ‘ჩვენ ვცხოვრობთ მორ მოპირდაპირე ფანჯარაში’

‘ჩატეხილი ორი კიბის და ფარღალალა კარის შუაში’’.

დედაქალაქმა ეს დიალექტი წლებია ტანზე შემოიხვია.

მამაჩემიც დღემდე დაეძებს მეგობარს, გვარით - წოწერია,

როგორმე უნდა გააბათილოს ნანახი კადრი:უპატრონო მიცვალებულს ფეხზე

ამ გვარის ლენტი აბია.

გითანაგრძნობთ, მაგრამ მაინც:

აქ ნუ დადგებით.

იყავით ასე კომპაქტურად ჩასახლებული,

იცხოვრეთ ,როგორც კეთროვანთა მოდგმამ მღვიმეში.

ოღონდ სენივით არ გადმოგვადოთ უსახლკარობა, უფულობა, უკმარისობა.

ხიდზ არ გადასცდეთ.

ნურც ძალიან გადმოიხრებით თქვენი ფორთოხლის ხეებივით.

დააკვირდით მხოლოდ დურბინდით: ვინ გაიარა თქვენს ეზოში,

თქვენი წყალი ვინ დალია,

ჯვარი დგას თუ წაქცეულია სასაფლაოზე.

აქ, მაგიდაზე, გადარჩენილი ფოტოები დევს:

ორსართულიან სახლს ღებავენ. ეშბას ქუჩა. 33.

გაზაფხული და სოხუმში მზეა.

თხუთმეტ წლიანი განსხვავებით - მეორე კადრიც.

ამავე სახლის აფეთქებული კედლებიდან ძაღლის მზერა ჩანს.

ნატრობს ქვიშაზე მოხარშულ ყავას ნაცნობი კაცი.

სოხუმში დღეს წვიმს. დილით ღელვა გამოაცხადეს.

აქ ნუ დადგებით.

აქაურობაც დანაღმულია.