გაზიარება

მიხეილ ჯავახიშვილს

უთქმელობა სიტყვას ჟანგავს,
თქმულ სიტყვაში კრისტალდება სისხლი, -
მწუხრი იცის დიდმა დარდმა, მაგრამ
დარდმა შუქის ამოფრქვევაც იცის
იქ, წარსულში ვიღაც გვჩაგრავს,
ცხრაკლიტულში სიმწრის ყვავილს ვიცრით, -
ხალხმა თითქმის ყველაფერი იცის, მაგრამ
ხალხმა თითქოს არაფერი იცის.
ბორგვა მისი ბუზღუნს არ ჰგავს,
მშვიდად ძერწავს თავის გრემს და ყინწვისს, -
იცის თავის გაჩუქება, მაგრამ
საქართველომ თავის ფასიც იცის!
გულმოკლული ზოგჯერ რწმენას ჰკარგავს,
ნაღვერდლებზე ფეხით გადის ციმციმ, -
ღვიძლი შვილის გამეტებაც იცის, მაგრამ
აღდგომა და გულში ჩაკვრაც იცის!
სატკივარზე თვალს დახუჭავს ალბათ,
თუნდ ეშმაკსაც შეეკვრება ფიცით, -
კუჭატნელთა აღზევებაც იცის, მაგრამ
მარაბდელთა ამხედრებაც იცის!
გენი მისი არ დაირტყამს მათრახს,
და სულ გვარზე იხტუნავებს კვიცი, -
იქნებ ჯაყოს სახლში უშვებს, მაგრამ
ჯაყოს გარეთ გაძევებაც იცის!
არ მოიშლის ფარნავაზურ ანბანს
გულთმისანი და ჯიუტად ფიცხი, -
იცის თავის მოტყუებაც, მაგრამ
სამართალმა სიმართლის გზა იცის!
ივერიას გაშლილი აქვს ფრთები,
სისხლი დუღს და სული იწვის მზისებრ
და ალგეთზე ღვთის მადლით და ნებით

მგლის ლეკვები იზრდებიან ისევ!!!