გაზიარება

სონეტი 13.

13.

სულში მკვიდრდება სასოებით ახალწლის ღამე...
სამარადისოდ ძველმა წელმა დახუჭა თვალი!
მალე შემოვა მოქანდაკე - ჭირისუფალი
და ხსოვნის ნიშნად მიცვალებულს აუღებს ნიღაბს.

ალბათ სატანა კიდევ ერთხელ გადიხარხარებს,
მერე უკანვე სიბნელეში გაქრება მალვით,
სად ანგელოზნი იმღერიან ექსტაზით მთვრალნი: -
დღეს ბებრები ვართ და ბავშვები ვიქნებით ხვალე!

ანთია ახლა ერთი განცდით სამყარო - სახლი.
სად არის ზღვარი - გასაყარი ძველის და ახლის?
ხანგრძლივი დროით სად ვიყავით, ან სად ვიქნებით?

დამისხით ღვინო, არა ის, რაც დალეულია -
უნდა დავლოცო, ვისაც უხმობს ოცნების ფრთები,

როგორც მოცარტის ამღერება "ალილუია".