ბებია მიყვებოდა, არაა ასე საქმე, ეს თავლა ბაბუაშენმა, დავითმა, თავის ჯეელობაში ააშენა, მაშინ სად ჰქონდათ ამ მათხოვრებს ოდა, ყანის ბოლოში ცხოვრობდნენ ფაცხაში, მერე ააგეს თავიანთი ოდაო. მოკლედ საქმე ისე წავიდა შემდგომ, რომ გივის ოჯახმა ახალი სახლი აღმართა მოშორებით, ფაცხის ადგილას. თანაც ცოტა ხანში ჩვენი ცხენები და საქონელი ერთიანად ამოწყდა და ისევ თბილი მეზობლობა გავაჩაღეთ. თავლა კი მხოლოდ სასიმინდედღა გამოიყენებოდა, ნალიად რაღა, უფრო სწორედ თავლის სხვენი, და ჩვენს სათამაშო ადგილად. ანდროს კი რაც შეეხება, ახალმოყვანილი Hყავდა ცოლი, მაგრამ ვერა და ვერ ააწყვეს ურთიერთობა, არა პირველი სამიოდე თვე სიამტკბილობაში გაატარეს, მერე დაიწყო წივილ-კივილობია. საოცრად ლამაზი ქალი იყო, ლანა ერქვა, ხშირად მეხმარებოდა მათემატიკის დავალებების შესრულებაში, ამას როგორ წაყვა- მეთქი? ყოველთვის მაოცებდა. ძალიან ხშირად შევსწრებივარ როგორ ჩაუდებდა თავს დედამთილს კალთაში და ტიროდა.

ანდროს სახლიდან გამომავალ დავასა თუ კამათს ვუსმენდით ბავშვები, მაგრამ ის მახსენდებოდა სამი წლის წინათ, მე და ანჟელა რომ ვთამაშობდით თავლაში. ანჟელამ სახლიდან დედამისის ტანსაცმლებით სავსე ვებერთელა ჩემოდანი მოათრია, ხან ერთ სამოსში გამოეწყობოდა ხანაც მეორეში, და ასე შიშველ-ტიტვლები დავრბოდით თავლაში. იმ დროს საქონელი უკვე ამომწყდარი იყო, უფრო სწორედ ცხენები მე საერთოდ არ მახსოვდა, ბოლო ძროხა კი ახალდაკარგული იყო; ბაბუაჩემის შემდეგ აღარავის გაუგრძელებია ფერმერობა, მამაჩემი ადვოკატი იყო და აბა ცხენებისა და ძროხების სადევნელად სად ეცალა, ეს სიბერეში აუჩვილდა ეტყობა გული და დაუბრუნდა, საგვარეულო საქმიანობას. ზოგჯერ ბაგაში ჩავიმალებოდით, რამდენიმეჯერ მანსარდაზეც ავირბინეთ. ეტყობა გივისთან გაიგონეს ჩვენი ბასტი-ბუბუ და მოულოდნელად თავლის კარი ანდრომ შემოაღო. ამ დროს ანჟელას უკვე ეცვა ერთ-ერთი წითელი კაბა, მეც მამაჩემის შავი ხალათი მქონდა შემოფართხუნებული და არც თუ ისეთი საგანგაშო ვითარებაში ვიყავით, მართალია კი შევკრთით ორთავენი, მაგრამ როგორც კი ანდრო ვიცანით დავმშვიდდით; ანდრო ხომ გაცილებით დიდი იყო ჩვენზე, მაგრამ მაინც ჩვენიანად ვთვლიდით. რას წარმოვიდგენდით, დამარცვლითა და დაწვრილებით მოუყვებოდა ბებიამისსა და დედამისს ამ ყველაფერს და გივიც უკვე დაბრუნებული რომ იქნებოდა სამსახურიდან (ფოსტალიონად მუშაობდა).

მახსოვს, ულამაზესი კოპლებიანი ძროხა იყიდა მამაჩემმა, ბოჩოლითურთ, ცნობილი მწყემსის- ამერანისაგან. ორი თვის თავზე მოკვდა ბოჩოლა და დედამ უკან დაუბრუნა ძროხა. მერე იყო არსენმა გვათხოვა. ეს იმიტომ რომ, რახან ნაყიდი ვეღარ გავახარეთ იქნებ ასე გადარჩესო. სამ კვირაში მოკვდა. ბღავილით მიდიოდა ყოველ საღამოს არსენის ახორთან. მე და დედა მივიდოდით და ძალით მოვათრევდით ჩვენს ბოსელში; ცხენი აღარ გვყავდა და თავლა ბოსელის მოველეობას ასრულებდა უკვე.

ბოლოს სახლში თქვეს, ქიტესა დაგვპირდა დეკნას გაჩუქებთო. ძალიან უყვარდა ჩვენი მშობლები, ქიტესას,- მამაშენმა ბევრჯერ დამიხსნაო, მითხრა ერთხელ.

მეგონა ბოჩოლასა თუ ხბოს გვჩუქნიდა და ვებერთელა ძროხა შემოაჯლიგინა ეზოში. გიჟივით დარბოდა პირუტყვი, ახლოს არ გვიკარებდა, ძლივს მივიჩვიეთ, ცოტა ხანში კი ნახშირივით შავი ხბო გააჩიანა, იმწამსვე ბალუ დავარქვით ბავშვებმა; არ მახსოვს ამაზე მეტად რა გამიხარდა ბავშვობაში: სუსხიანი მარტის დასაწყისი იდგა- დედა, ბებია, მე და გიო ვიყავით თავლაში, დედამ სათუთად შემოახვია ბოჩოლას ჩვრები თუ ნაჭერი და ბაგაში ჩასვა, ჩელა მიადგა და გულდასმით ლოკავდა, თავზე, ტანი ჩვრებში ჰქონდა შეხვეული. მართლაც მოვიბრუნეთ ხელი და გამრავლდა საქონელი. მერე კარგა ხანს წუწუნებდა დედაჩემი, ამდენ პირუტყვს მარტო როგორ მოვუვლი, თქვენ არ მეხმარებითო. მას მერე არ გვითამაშია ბავშვებს არც თავლაში და არც თავლის მანსარდაში, მას შემდეგ არც ანჟელასთან მითამაშია; დედამისი რა თქმა უნდა შემირიგდა; მე ვეხმარებოდი ხოლმე, როცა რამის მიჭედება, გახერხვა თუ შეკეთება დასჭირდებოდა, სოფლის სხვა ბიჭებივით, ნერვებს არ ვუშლიდი.

ფიქრმა გამკრა, აკი უროთი გაუჩეჩქვა თავი მაყვალამ, ასეთი იარა საიდან აქვს-მეთქი? შორს ჰორიზონტზე ვიღაც მორბოდა, ახალგაზრდა კაცი, აშკარად სალესი ქვა ეჭირა ერთ ხელში, მე რომ პატარაობაში ბაბუას ვპარავდი ისეთი, მეორეთი- დროშას მოაფრიალებდა: ცხადში ვიხსენებდი, ანდროს გავდა-მეთქი, მაგრამ ზუსტად არ მახსოვს.