ქალი
ქალს გაფურჩქნილი ყვავილივით უჭირავს ქოლგა,
მივდევ და გავცდი:
ცარიელ კაფეს,
ჩემს სამსახურს,
სამორინესაც...
ისწორებს კაბას...
უსაშველოდ უხდება თეთრი, _
მე კი _ გალუმპულს _ ეს აღმართი მგონია შხარა...
და მიდის ქალი, _
გზას ფარავს და...
მწვერვალსაც ფარავს.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru