ყვავილების გლოვა
სული ერთად ხარშავს სიმართლეს თუ ჭორს,
დგას თბილისი _ თვალზე ცრემლი ობლად ჟონავს,
ეს მწუხარე ბრძოლა მე მიმყვება შორს,
როგორც სასახლესთან ყვავილების გლოვა.
ვისაც ჩვენი სძულდა, იქნებ უფრო სძულს,
თუმცა, დროის დრამებს ვეყოლებით ძმებად;
ორბი ისევ კორტნის ამირანის გულს,
მაგრამ მაინც ვხედავ, _ ამირანი დგება.
1989
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru