დღეს გიაური თუ ხოტბას ამბობს
სტამბოლზე, ხვალე ქუსლით სილაში 
მთვლემარ გველივით გათელავს სტამბოლს, 
წავა, დასტოვებს სტამბოლს ავადმყოფს, 
ჩასძინებია საფრთხის წინაშე. 

სტამბოლმა დაჰგმო ქადაგი თვისი;
აღმოსავლური სიმართლე რისხვით
ჩანთქა მაღრიბმა, ძველ მუხანათმა,
სტამბოლმა ცოდვილ სიტკბოებისთვის 
ხმალს და ლოცას მთლად უღალატა. 
გადაჩვეულა ოფლის მღვრელ ომსაც 
და ღვინით თვრება ვედრების დროსაც.

არა აქვთ რწმენა, წმინდა ალური;
სასაფლაოდან ცოლები ქვეყნად 
გზავნიან ბებრებს. გზებით ფარულით 
ბებრებს ჰარემში კაცები შეჰყავთ, 
და საჭურისი თვლემს მოქრთამული. 

სტამბოლს არა ჰგავს არზრუმ მთიანი, 
ჩვენი არზრუმი მრავალგზიანი; 
ბილწი სიამე ვერ გვართობს, ვერა, 
და არ ამოგვაქვს ურჩი ფიალით 
გამრყვნელი ღვინო, ცეცხლი და ჟღერა. 

ჩვენ ვმარხულობთ და სუსხის მთოველი
წყურვილს გვიკლავენ მზა შადრევნები. 
ბრბო უშიშარი და უნდობელი - 
ომში მიჰქრიან ჩვენი მხედები;
ჩვენი ჰარემი მიუწვდომელი - 
საჭურისები ერთგული მარად 
და ცოლიანი სხედან მორჩილად წყნარად.

1830