ლურჯი ტალღით,

ცელქით, ლაღით,

ქოჩორს  იყრის ტბის ფაფარი;

მთვარის გული,

დასისხლული,

დაჰქათქათებს თავს დამდნარი;

შორით გედი,

თეთრი გედი,

ერთვის ნელა ტბისა ქშენას;

და განცდილი,

მწვავი – ტკბილი,

ეწვეთება სათუთ სმენას…

***

თვლემავს ნელა

ის თეთრყელა,

აგონდება ტურფა ლედა:

როს მწყურვალი

და მხურვალი

მისი მკერდით სუნთქვას ლევდა;

ოჰ, იმ სუნთქვის,

ტკბილის, უთქმის,

 ახლაც ათრობს მას სურნელი;

ფრთას ისწორებს,

თავს იწონებს,

ტკბილ ხსოვნაში სძირავს ნელი…

***

და იქ, შორ – შორს,

ვერცხლის ქოჩორს

უცხო ხილვა თავს ადნება:

თითქო ქაფში,

თუ სარდაფში,

ტურფა ლედა იბადება;

შეჰკრა გედი,

იცნო ბედი.

გადაეშვა ტბის ლურჯა მკერდს;

ლაღი – ფრენით,

ვნება – ლხენით,

აღწევს სატრფოს, ქაფად ნაკვეთს…

მაგრამ ლედა,

ტკბილი ელდა.

გაჰქრა სადღაც, ვით ჩვენება;

შეჰკრთა მჭვრეტი,

ტანწერწეტი,

მოსწყდა გული, გატყდა ნება;

გედი ქაფ – ტანს,

სევდას ატანს,

ეკვრის გულით, ტანჯვას უფრთხობს;

ხოლო შორით

მწარე გრძნობით –

ვეღარ ნახავ – ნისლი უხმობს…

***

შედრკა გედი,

იხსნა მკერდი,

ყელი ლაღი მოიღერა;

გულ – ჩამწყდარი,

და თან მტკბარი,

იწყო ცრემლთა მან სიმღერა;

ტბის ფართე გულს,

ათრთოლებულს,

ეფინება ჰანგი მწირის;

გედი დნება,

გედი კვდება

გედი ჰყივის, გედი სტირის...

1913 დეკემბრის 22.