მცირე რამ ნისლის ნაწყვეტი 
მთას ეკრა ბუმბულივითა, 
ჰშვენოდა ფიქრებში გართვა, 
მინდორზედ სუმბულივითა. 
მთის წვერებს მოსდევს ნიავი 
ნადირის სუნსულივითა. 
ბუნება ნანობს ცოდვასა, 
იუდა სულ-კრულივითა. 
- რას უცდი, ნისლო პატარავ, 
დაკერებული მთაზედა? 
- რასა? ვერ თუ ჰგრძნობ, ძმობილო, 
მტერი ჩამიდგა გზაზედა! 
როგორ ვერ ჰხედავ გვალვისგან 
დამწვარ-დაბუგულს მიწასა? 
თავის ძმისწული მოუკლავ 
გაბოროტებულს ბიძასა; 
მშობლებზედ მეტად სწყენია 
გაზდილის ერთგულ ძიძასა. 
თვალები მთელის ქვეყნისა 
შემომცქერიან თხოვნითა, 
ეგებ როგორმე დავიხსნა 
სოფლის ამაგი გოლვითა. 
სწორედ ამისთვის დავფიქრდი 
და ვეხვეწები ზეცასა: 
გამზარდოს, მომცეს ძალ-ღონე, 
ვეწამლო ქვეყნის კვნესასა; 
გამზარდოს, ღრუბლად მაქციოს, 
მძიმედ დამტვირთოს წვიმითა, 
რომ მოვრწყო გული ქვეყნისა 
დაუშრობელის მილითა; 
ავაჭიკჭიკო ბულბული 
საღამოთი და დილითა 
და წარვსდგე ჩემს მეუფესთან 
ხელთ ანთებულის ცვილითა. 


1892 წ.