ყოველი შემოქმედის უმთავრესი დანიშნულებაა, ადამიანი გახდეს უკეთესი, ვიდრე არის.
უბედნიერესი ვიქნები, ამ ღვლარჭნილობითაც ოდნავ მაინც თუ მივწვდები ამას.
ყოველი შემოქმედის უმთავრესი დანიშნულებაა, ადამიანი გახდეს უკეთესი, ვიდრე არის.
უბედნიერესი ვიქნები, ამ ღვლარჭნილობითაც ოდნავ მაინც თუ მივწვდები ამას.

ავტორისაგან

(ანუ აქა გრძლად და საკმაოდ ამღვღვრეული ვრცელი მონათხრობი ნერვიანებულად გაღიზიანებულ ქურუმზე ძველ ეგვიპტეში, სახელად ვაჰხსტევნთრაფე, და კიდევ მის მხოლოდღა ხორციელ შვილზე, სახელად პეტეისე…)

პეტეისე, მომავალი ერთიც ხელობის ადამიანი ჯერ კიდევ ბავშვი იყო და დაწყებით ცოდნას იღებდა და გამოცდილებას იმუშავებდა იმდროინდელი გამოჩენილი პირების შვილთა სასწავლებელში და პაპირუსზე სწორედაც სწორი ყალმის მოშავ-მონაცრისფერ-მუქთაფლისფეროდ (მაშინ ყავისფერი არ იყო რადგან ჯერ ეგ ერთი ყავა არ იყო არამედ თაფლი და თანაც მუქი, იყო) პაპირუსზე რომ დაწერა ერთიც რიგითი, მაგრამ ამასთანავე ერთიც სიტყვათა-მთოკველ ქურუმის მიერ შერჩეული მორიგი ვითომც თავისუფალი მაგრამ ჩარჩოიანი თემა “როგორ ვადიდოთ ნილოსი”, ხოლო ნილოსს კი აბა რომელი ჩარჩო შეზღუდავდა, და სანამ აღნიშნული პეტეისე საბოლოო სახეს მისცემდა ნაშრომს კარგა ბევრი პაპირუსი ხშირულად იხმარა და უმრავლესობა პაპირუსთაგანი თუმცა ასე ვთქვათ გააფუჭა მაგრამ მის შემონაქმედს საბოლოო სახით და მოყვანილობით და შინაარსით თითქოს მხოლოდ არა უშავდა რა კი არა და არამედ ნამდვილად უფრო კარგი იყო ცუდზე ვიდრე უფრო ცუდი რადგან უსიტყვოდ ანუ დამწერლურადაც კი მაინცა ჰჟღერდა, რადგან, ერთგვარ, კი, ლექსად, იყო ქმნილი:

მოგესალმები, ჰაპი,(1)

დედამიწიდან ამოსულო, ამომდინარევ,

არსით მდიდარო,

მოედინები უხვად

რათა დაარწყლულო ეგვიპტე

არსით მდიდარო,

ნაღვაწი მოიწონეს, თანაც “არსით მდიდარო” – -არსით მდიდარო-ს კარგად ერითმავებოდა ხოლო რითმა და იმიანი ამისთანაი ძნელი ლექსი ჯერ კიდევ ისევე უცხო ხილი იყო ძვ. ეგვიპტეში ისევე როგორც მიჩურინისა ვაშლი და მისავე ბია, და ეს სიტყვებრეულად კეთილი ამბავი სიტყვებითავე კეთილად ამცნეს მის მამას, მთლად მოწინავეს და მებაირახტრიანს არა მაგრამ კარგა წონიან ქურუმ ვაჰხსტევნთრაფეს, რომელსაც, თავისი პირადი სახელისა არ იყოს ზომაზედ მეტად ღვარჭნილი ნერვები ერთთავად ძლიერ დაჰსჭიმვოდა თვით ნესებური(2) მშვილდივით და თუ კერპთმსახურებისას უდრეკი იყო ტა-მეხუს(3) ხელნაჯახივით და ტურასეულ(4) ქვასავით და ალბათ მყარი როგორც ადგილი იააა,(5) სხვა დროს კი, შტატსკი სამოსში6 გამოწყობილი და თავზეც ჭილის უბრალო ქუდით? – მძვინვარი იყო ვითარც (როგორც) დიადი მაგიაში(7) და ეს აღნიშნული შემთხვევაც რაღა თქმა უნდა ნერვებსა და ნევრებს შუა ტყუილუბრალოდ არ გაუშვია შტატსკი სამოსში გამოწყობილს და ისედაცა უიმისოდ ხომ მთლადაც-ძალიან პერსონიფიცირებულს8 ხოლო თვალსა და ყურში რომ შეეშვა-იქმნა შვილის ნაშრომის თაობაზე-დ, გინდაცდა, ქება?

გახელდა კაცი; ისე გაცხარდა რომ ნიდაყვზედაც კი მწარედ იკბინა და თუმცა ჯერ წყნარად, შეკავებულად წამოიწყო – მოჩვენებითი ამტანობა-ხომ გამოჩენილ პირთ, და მათ შორის რაღა თქმა უნდა ქურუმთაც ხომ, უებროდ ჰმართებთ – წამოიწყოვა, მაცნეს მიმართ, როგორც აღვნიშნეთ, წყნარათ:

- ჰეე, შვილოსან, ჯერ აბა რა დროს მაგისი რითმებია ჯერ სრულწლოვანიც კი არ არის და ის ურჩევნიან რათა შრომაში დაშვრეს ჩვენი დიადი ფარაონივით – დე იყოს ფარაონი ჯანსაღი, უვნებელი და საღი – და უნდა შრომობდეს სწორედაც მისთვის დე იყოს იგი ანუ ესე იგი ჩვენი ფარაონი ჯანსაღი, დღეგრძელი და უვნებლად საღი და სწორედაც რომ სასარგებლო გარჯისათვის უნდა გამოიღოს ხელი ჯიბიდან რა იყო არამედ ფარაონისათვის დე იყოს იგი გინდაც შტატსკი სამოსში(9) ჯანმრთელი, უვნებელი და საღი ხოლო ეგ წკლიპურტა(10) კი? კიი!? კიიი!!? ჰხკიიიი!!!? – და, სწორედაც აიააქ კი ნერვებიანულ-გაფიცხებისაგან იკბინა კიდეც თავის ნიდაყვზე თავისივეთი მკვიდრი კბილებით ვაჰხსტევნთრაფემ, და მთლად კებჰუს(11) გრგვინვათა გრგვინვისა გრგვინვად თანდათანურის განძლიერებად, იქცა:

- და (!) არა (!!) პაპირუსზე (!!!) ბღაჯნოს (!!!!) ლაწირაკისათვის მიუწვდომელ (აქა 5 !) დიდად მწყალობელ ჰაპიზე (აქ კი 6 !) არამედ მოწიწებით შესვააას (11 !) მისით არრრსით მდიდარრრრი წყალლლი (14 !) გინდაც ამღვრ-ვღვრეულლი და გინდაც ანკარა მეკი მე თქვენი კი (22 !) … – აქ, დაუწია ხმას, მაინც მამა იყო რაც გინდა უფრო დასაწინაურებელიც ქურუმი ჰყოფილიყო, და, -:

- ოღონდაც გინდაც ჰაპიდ წოდებული მღვრიე ნილოსის მოსასმელად ძალიან ფრთხილად უნდა შევიდეს ნილოსში რადგან ძვირფასმა ჰაპიმ ჩვენი ძვირფასი მინდვრების მორწყვის გარდა ნიანგებიც იცის და ამიტომ მოწიწებითი სიფრთხილითაც შესვას უნდა მისი გინდა ამღვრეული და გინდაც ანკარა წმინდა წყალი და ამასთანვე ოღონდ ასევე წმინდა ნიანგებს უნდა გაუფრთხილდეს საკეთილდღეოდ ფარაონისა – დე იყოს ფარაონი დღეგრძელი, ჯანმრთელი და საღი და განა ეს არ სჯობს ვინემ პაპირუსების წყალში უაზროდ (გადა)ყრაა?

რაზედაც, პეტეისემ, დაუდევრობით ასე უპასუხა:

- მაგრამ… პაპირუსი… წყალში არ იძირება,

რაზედაც თავისის მხრივ კი ვაჰხსტევნთრაფე-მა? [შენიშვნა განმარტებისათვის: რადგან ვაჰხსტევნთრაფე-ს ძნელად წარმოსათქმელი და კარგაგრძელიც ძვ. ეგვიპტური სახელი აქუს (ანუ აქვს - ძვ. ქართ.) ... მარტო ეგვიპტელები კი არ იყვნენ ძველები, და ამასთანავე რადგან ხშირად მოგვიხდება მისი ხსენება? - ამიტომ, პირობითად - ზოგ მდინარისა არ იყოს საალერსოდ და შემოკლებულად ვუწოდოთ (ორპირიანი ზმნა) მას ჩვენ ხანდისხანაობით - "რაფე"], ხოლო შინ მარტონიღ რომ შერჩნენ ერთიმეორეს, მართალია შინამდე გზაში რაფემ ითმინა-კია ნერვიანობა მაგრამც მერე ანუ თავისს შინ? – მძლავრ-მრისხანება ვერმოთოკილმა ხელში აიღო პეტეისეთი შავ-თაფლისფროდა გადაღვსებული მინი-პაპირუსი და, ზედ პაპირუსზე-დ პაპირუსი-ს ლექსს? – დასჭექა ასე:

- აქშაა, აჰქშშაახხააა, გად-დაიკარგე აქედანა შენღაღა მაკლდი შენ შენ მეტი საქმე მე არ მაქ თუ რა ლექსი ხარ შენ თუ ვიღაცა ოხრის არჩივი ხარ შენ!! – და, ინუგეშა კიდეცაა, თავი, ოღონდ კარგა ხმამააღალად, თქო აი ესაც:

- დიად ჰაპიში თუკი ფრთხილადს სიფრთხილეს ვიქნებით შე ნიანგის ლუკმავ და კერძო არაფერიც არ დაგვიშავდება სწორედაცა რომ ნიანგების წილო და ოხრის არჩივო რადგან ნიანგი მოწყალეა აბა ტყვილა კი არაა სამხრეთ ეგვიპტის ღვთაებათა სახეობათაგანი ნიანგი დე იყოს იგი დღეგრძელი და ყბებგრძელი და მაგრამ შესამჩნევი და ხოლო უმთავრესი კი ისაა რომ დე იყოს იგი კი არა არამედ მთავარი იგი ანუ ფარაონი ჯანგრძელი, უვნებელი და წელსზემოთაც კი საღი!!!,

და რადგან თავად დიადს, როგორ, ფარაონსზე, თვით მის როგორ ძალიან მაღმერთებელ რაფესაც კი გარკვეულწილად შეემატა მიმართვა მისადმი, ჩვენც ხიფათში არ ვიგდოთ თავი და ამიტომაც ეს შვიდი თვით ფარაონისადმი წიწით მიძღვნილი სიტყვა – “დე იყოს იგი ჯანმრთელი, უვნებელი და საღი” – შვიდნივე-მათის ზუსტი გადმოწერა იმისი (რაფეს) ხახიდან რადგან ხშირად მოგვიწევს, შევამოკლოვოთ უნდა ფრთიან-გამოთქმა ესი აბა ქაღალდი რას გვეყოფა ზოგიერთ გულმკერდ-მოკლე პაპირუსივით, – ქაღალდია ეს! – რვაასისგზისობის შემდეგ გაძვირდა ოთხჯერ!!!!ც, და, ამიტომაც ვიხმაროთ უნდა ოღონდ კარგი გაგებით ანუ შემოკლებით ასე:

“დ.ი.ი.ჯ.უ. და საღი”, -

და თუ ამისათვის, ანუ თავისი ჯარით ჯანდაწელმაგარ-ფარაონის სადიდებელის შემოკლებისათვის ძვ. ეგვიპტეში შემმოკლებელს სუცოტა ას როზგს განუმწესებდნენ და ორას-ორასი როზგითაც სჯიდნენ და ისე აბღავლებდნენ ვითარც-რო (როგორც-რო) ძვ. ეგვიპტურსა ნიანგს იმას სიხარულისა ბღავილი რომ შესძლებოდა ადამიანის საუკეთესო ნაჭერთ-ყლაპვისას როგორც-რო (ვითარც-რო) წმინდანობითა სჩვეოდა, ასე, და ხოლო რა ნაზი იქნებოდა რომ არ ჰქონოდა ტანთ აბჯარი და ხახაში კი ბუნებრ.-კბილები ხოლო ჩვენა კი ამითი აბა რა-გვენაღვლება-რა -

რამდენხანია, ეგვიპტე, და მით უმეტეს ძველი? -

გამოვიარეთ.

და მაგრამ მაინც… რა არი ეჭვი… – ვითომ?

***

მაგრამაც ჭკუა-სულვერნასწავლმა პეტეისემ მაინც ვეღარ, კი, – არ მოიშალა ყალმითა მელნის ბეჩ.- პაპირუსზე (-ბეჩავ პაპირუსზე) შავად ბრიალი ის მერე რა რომ მუქად და მაინც თვალნათლივ, კი, ბრიალი რადგან უიმისოდაც (უპეტეისეოდაც) უკვე მაშინაც კი ცნობილი იყო და ახლა კი როგორ ძალიან ნამეტანი თვალსაჩინოდაც ცნობილია რომ ლექსთაწერამ შეჩვევა (- დაჩვევა; მიჩვევა; შეჩოვა; ძლიერ ხმამაღლა კითხვა თლათ ყვირილით, ხვაშიადური (-?!), კუდ-აბზეკობა და ა.შ.) იცის, ხოლო შეჩვევამ, თავისის მხრიდან? – ლექსთწერა, კი, უცილობელი, იცის, უერთმანეთოდ ვერა სძლებენ ვერცა ლექსი და ვერც შეჩოვა, კი, უერთმანეთოდ ვერა სძლებენ ვით ჩიტი წყალში ანდაც თებზი ჰაერში აბა იმ წმინდა ნიანგებივით კი არ არიან სველშიც და ხმელზეც იმასავით (ნიანგივითა) იქამდისისინ არიან შეტოპილები, რომ, შეექცევიან, სიფრთხილენაკლულ ზოგ-სახეობის მიწის შვილებს და აგრეთვე თევზთც და ხოლო ლექსს კი ისა აქვს თითო ნაკლი რომ ძირითადად არ იჭმევა ვითარცა (როგორცა) გინდაც ისა და ისიდაც და ოსირისი, კი (აქ ვერ გავიგე ოსირისი და ისიდა იჭმეოდენ თუ პირიქით), ძველნი ისინი ეგვიპტ.-სავით ის-იდა და ო,-სირისი, ჰოოი,

და რადგან წინა ლექსით ჩვენდამი სიტყვათწყალობებში სულაც არ ჰყავდა ნახსენებები თვით თავად შუ(12) და უპირობოდ აიღო სწორედაც იგი (შუ) მთელი თავისი წარსულითაც და მომავალურიც რაღა თქმა უნდა ირგვლივ უგრძესად ვრცელი და გრძელვადიანი სტაჟიანობით, შუ – სიგრძე!, სივრცე და შიგაც ჰაერი! ხოლოკი შუ-თი კი სარგებლობა რადგან დიაღაცა ხომ სასარგებლო იყო და ამპლიტუდა და კონსესუსი და ამისთანები [ამისთანები კი და თანაც მრავლად იხ. პარლამენტი-ში და არა პარლამენტი-შუ, და, და იხილეთ აგრეთვე - მაჟორიტარი, და მინორისტიც, დეკლარაცია, დივიდენდი და ასე შემდეგ ანუ გამიშვით მეკი მამაგისი-რო პარტია -რო ასე და ისე და ა. (ასე) შ. (შემდეგ)] და დასწერაა ამიტომაც ერთიც ისეთიც ახალიც ლექსი, საჩვენებელად თავისი ხვადი მამისათვის (მივალთ ამაზედაც, მამაიმისის ხვადობამდეც-მისს და მისისსებისს) რომელსაც აკი ფარაონი ისე უყვარდა და დიდს პატივს სცემდა რომ ძალიანაც ხშირად და ვუმფროც მეტი, – წამდაუწუმურად აიისა, რომ, – დ.ი.ი.ჯ.უ. და საღი – ისე უყვარდა ხშირად ნათქმით-ამ, რომ, არადაარ მოგანატრებდა, სწორედაც ამას; სწორედაც ეგვიპტეში(13):

“დ.ი.ი.ჯ.უ. და საღი,” – “საღ”-ს ვერ ვამოკლებთ, ოღონდაც ამა-ასოებს ასე ქარაფშუტულა შემოკლებებით კი არ ამბობდა არამედ ძაალიან გააგრძელებულადაააც კიი, ამბობდა ამას ააიაასეეე:

…მოკლეთ, და მაინც მტკიცედ, ამბობდა სწორედაც ამას, სწორედაც ასე, – კი.

ხოლოკი ბოლოკი რა იყო და ანდა პრასი და არამედ ლექსი, შუ-იანი, დაწერილ-იყო (კარქი გაგებით, ესაც) და საჭიროების შემთხვევაში კი ჟღერდაც, კი, ასე:

“დაე ეგვიპტეში წარმოითქვას:

სუფთაა ვინც ლელიანში განიბანება.

შუ ლელიანში განიბანება.

უნისი(14) ლელიანში განიბანება.

შუ ლელიანში განიბანება(15-16-17)

ნეფტიდა(18) ლელიანში განიბანება.

ნუტი(19) ლელიანში განიბანება.

შუ(20) შუ, აიყვანე უნისი ზეცაში(21)

ნუტ, გაუწოდე ხელები(22) უნისს”

ხოლოკი ამას მოჰყვებოდა ლექსებთან შედარებით დაბალხარისხოვნად შებღალული პროზა თუმცა მის აიამგვარ გამოვლენასაცა თითქოს და ეგებ რა უჭირდა:

დე იფრინოს, დე, იფრინოს სიხარულში, სიხარულში, სიხარულში; ქანდაკებასავთ23 დე, იფრინოს, დე იფრინოს24 … -;

და თუმც არ ეყო ჰარაქათი და პროზით დაამთავრა მაინც, კი, მაინც ისეთ-ისეთი გახარებული იყო პეტეისე ამ ლექსით-ძირითადით, რომ, პერსონიფიცირებულობამდისინაც, კი, ხოლო სქოლიოთ-მოძებნითა ჯერ ეს ერთი რომ აღარა დაგღლით ხოლო მეორეც ეგ ეს მეორედც ერთი ისა რომ რო რომაა აგი სიტყვაი ისედაც უკვე ახსნილია და რომ არაა მხოლოდ ვინმ-პარლამენტარიუსისა არჩივ-აჩრდილი და წილი, და აქა იმან (ანუ პეტეისემ) იმდენი იხარ-იხარა რომე პირდაპირ ძალიანი თუმცა აგრეთვეც პოეზიასავით გადაიხარა ისე რომ თავადაც შეიჭრა ლელიანში და ისე განიბანა რომ თითქმის სრულიადური თავდავიწყებით განიბანადაბანადაბანა ჰიგიენურსა მაგრამ მოტალახიანო წყალში და მთლად ისეთი თავდავიწყებითაც არა არამედ თავდავიწყებით-თითქმის და კიდევ კარგი ეს, რადგან, იქავ ლელიანში ჩასაფრებული მისთანებზე თუმცა რატომ მისთანებზე… კაცო როგორთუ მისთანებზე!.. – პოეტნი აკი ერთეულებია და ქუჩაში კი არა ყრიან გინდაც ძველს-ჩამორჩენილურ ძვ. ეგვიპტეში და ვიმეორებ როომ მართლაც ერთნეულებია და მაინც როგორად გამაქან-გამომქანავებელნი ჩვენნი დე იყვენ იგინ-ისინი ჯანმრთელნი, უვნებელნი და საღნი და მელანიან-პაპირუსს-ქაღალდ-ვეჩნირუჩკა დაუწრეტელნი და პერსონიფიც.-საღები და ვნებიანურად თან უბიწონი რადგან ამაღლებულნეებია და საღნი და ბადახშოვანოდ უბიწონი და მაჟორიტარულათ ზედაცაც ათას-ერთი დავიდარაბა, რაღაცას ვამბობდი…

… – ჰო! – ხოლო იქა კი, ლელიანში აღმოჩნდაც ჩასაფრებული მასზე-დ (თუ, მისთვის?) ნიანგი ხოლო ნიანგი კარგი როგორ არ იყო რადგან ღვთაებად შერაცხილი იყო ჯერ კიდევ როდის და ამიტომაც სათაყვანებელი და კენჭისყრაში ყენჭის მიი-საცემი და კენჭურადა აბა როგორ არ იყო მაგრამ ვის არ გვაქვს, და მათ შორის ნიანგთსაც აქვენ თითო ნაკლი – ადამიანებსაც, ჰსჭამდნენ, კი, კი, ესა ეს-ერთი ჩავარდნაი თავისს წყლისახლობლურა ღვთაებობაში? – ესაცა, კიი, ნამჰდვილად ჰჰქონდა,თ, და, პეტეისეს ნიანგი რომ არ შეემჩნია – “სიფრთხილეს თავი არა სტკივაო”-თი? ამ ახალ-ეგვიპტური ანდაზა.-თი და უკანვე რომ არ გამოვარდნილიყო რარიგად უხვად განბანილი ტალახიანსა, წყალში? ძველ-ეგვიპტურსა, ახტალაში?

ხოლო ერთის მხრივ

განბანვა აკი კარქი იყო მაგრამ განსაბანველად განსაბანთანა იყვენ, კი, დიდი და საშუალო (ეს ზომით…) ნიანგები ძვ. ეგვიპტეში, რაც მართალი – მართალია.

…

აბა სკვინჩებისადა მიხედვით ხომ არ გამოაქანდაკებდნენ ნიანგის იმდენ ქანდაკებას(25); დამაჯერებლებს, როგორ.

ხოლო სულ დაგვავიწყდა აღგვენიშნა რომ ლექსების წერა არც ისე ადვილია როგორც ეს ერთი შეხედვითა, სჩანს.-

და როგორცაცაც ეს წერა-კითხვის უცოდინართ და საღ, უვნებელ და ჯანმრთელ რითმებში უვალთ, ჰგონიათ, -

ამაზე, შემდგომ, სად გვეჩქარება.

აი ახლა კი ააქა კი? -

***

ხოლო იმა ვაჰხ-ს – “ვაჰხ” ანუ მისი (ვაჰხსტევნთრაფესი) ანუ ერთგვარი ქურუმის სრული სახელდების #2-სადაგვარი შემოკლებაა, თუ ეგებ… მოკლეეეთ, ამ ვაჰხ-სა ეგრეთწოდებულ საჯაროდ კი არა არამედ საჭიროდ კაიკა-ქალებსში სჩვეოდა სიარული26 რაც მისახვედრია თუ რით მთავრდებოდა ეს რადგან სიარული-ს წინ მტევადი სიტყვა “დაგვირგვინებული” უნდა უძღოდეს, – რადგან….. არ გავაგრძელებ, – თქვენი იმედი-მეთქი, მაქვს, ძალით არაფერს გაიძულებთ რა საჭიროა აგრესია27 არამედ როგორც ერთიც პოლიტოლოგიც28 იტყოდა ეს საჭიროა ეგებ მთლადაც პერმანენტულად29 და ხოლო პეტეისე ბალღობიდანვე სიტყვათჭიდილში თუმც ძალიან-კი ცოდვილობდა კია მაგრამ შედეგებით მაინც დაუ-კმაყოფილებელი იყო როგორც ზვირთებით მარადმედინი ნილოსი ასე რომ მთლად რისხვიან-წყენას იწვევდა მამათავისში ასე უქმად რომ ჰკარგავდა, დროს30, ამა დროსა კი მამაიმისი, რაფე, შამქმნელი მისი ოღონდაც მხოლოდ ხორც-ტყავრიელად და ამასში შემავალ მხრებ-წარბებით და ფარისებური ჯირკვალითა და ათასი სხვა რამ,თ-ითაც წამწამებამდისინამდეც და რა ვიცი მე ამდენი ტრიგონომეტრია რა იყო და არამედ ანატომია და ამიტომაც არ დავკნინდებით რაც გინდა იყოს მდიდრად სქოლიოიანი, ხალხი31 ხოლო რაფე კი თავისსა მზგავსსა ერთ ქურუმთანაც, სახელად “ჰაი-დუკე”, მარტოვდებოდა რადგან სხვებს ანუ ავთვალთ რომ არ დაენახათ და ამიტომაც ხშირ გვიმრიანში ანდაც ერთგვარსა ტროპიკულად გარეულ-ლერწმიანში სხდებოდნენ და თუმც ამგვარი ლერწამისაგან მზადდებოდა ადამიანთა ნაკლულ-ჭკუვისა არ იყოს რიღასი აღარ ამტანი პაპირუსი მაგრამაც იმათ (რაფესა და ჰაი-დუკეს) პაპირუსისათვის აბა სადღა ეცხელათ – ცხელოდა, ისეც, და, გონება-ცხლადაარეულნი მაგრამ მთლადაც ბოლომდე და საბოლოოდ კი არა არამედ – ზომაზედ, და ცოტათიცა უფრო მეტად ტვინ-მაინცგასაძლისად აფიცხებულნი? – ეუბნებოდნენ ერთიერთურთს, ხანდისხანობით, ასეც:

- მე რომ ახლა არ მეძინებოდეს რა იყო არამედ ცოტათი არ მეყვინთავებოდეს დე იყოს ფარაონი ჯანმრთელი, უვნებელი და საღი მაშინ ხომ უფრო კარგადაც ვიტყოდი რისი თქმაც მე ახლახან სავსებით მინდოდა დე იყოს ფარაონი ჯანმრთელი, უვნებელი და საღი.

- თქვენ32 ისედაც რომ გინდაც ჩემსავით დასიცხული რომ მაინც გამოჰხატავთ თქვენს ჰაზრს და თანაც მჰშვენივრად სულაც მცირედი ეჭვის ნატამალის მცირედი ანატკეჩიც არ მეპარება დე იყოს ფარაონი ჯანმრთელი, უვნებელი და ქორფა მაგრამ თქვენ მე ხომ უნდა მითხრათ ბოლოსდაბოლოს რის თქმასაც აპირებთ მიზანშეწონილად და თქვენი პირით დე იყოს უვნებელი და ძალიანაც ვნებული და ეე არამედ მრავალგზის ბევრჯელ საღი და ჯანმრთელი და უვნებელი ფარაონი არ გამიჩმახა მისმა საღობამ საქმე? და უთუოდ საღი. კი. კი. ამას არ გაუვა წყალი და მით უმეტეს ნილოსისა რომელიც ფარაონის განსადიდებლად მოედინება დე იყოს ფარაონი ჭაჭებითა ჯანმრთელი ჯიგრით უვნებელი და ნიდაყვებითაც საღი. კი.

- იმას ვამბობდი საშუალოზე მეტო ქურუმო, რომ, აქამდეც ხომ იყო უკვე ნაქები ნათქვამად თუ გული გულობს ყოველ ცისმარე ქადა ორივე ხელით და ფეხებითაც კი პირით იჭმევაო დე ვიყო ეე არამედ იყოც და არიც ფარაონი ჯანმრთელი, ამპლიტუდა და სახე ეე არამედ ფიზიონომია და საღი და ღვთაებრივი ნუგეშად ზეცის რისხვა ორ გულ-პირთათვის რა ძალიანი ჩამოცხა დღეს ეგ ჯორისშვილი დე იყოს ფარაონი მზით ჯანმრთელი და პირიმზისა და გულიკო-მაყვალა ვით ცეცხლი ანკარა…

- ვისთვის და ვისთვის? – აქა ძალიანც დაგვიცნობისწადილდა ქურუმი ვაჰხსტევნათრაფე თუმცი ძალიანი ცხელოდაი. კი.

კიი.

- ვისთვის და ის რა ვიცი მე არამედ იყოს დილის ცვარივით ჯიგრის ყაურმა და გულიაში გულით უვნებელი ფარაო ჯან უვნბელ და კონსესუსი და იმას ვამბობდი და სანამ სათქმელს გეტყოდე იმასაც ვიტყვი რომ დაე იყვოს ფარა…

- ჰა, აღარ იტყვი!? არ ამოშაქრავ, შეჩემანალა!!? – ისე განრისხდა განრისხებასა მიჩოული ადრე-ადრეცვე და დიდი ხნის უკაცრაოდ კი და პასუხია და უკან, პეტეისესი, ჯერჯერობით მთლად წყნარის, მამა; განჰრისხდა ისე, რომ სუვერ ეყო თითზე კბენანი მაგრამ ნეკნს კბენად სად მისწვდებოდა. კი. ჰო, სულ დამავიწყდა ეს-მე, თვით ავტორს – დე იყოს ფარაონი ჯანმრთელი, სახენათელი ეგ სახეძაღლი (- აქა რამე შეცდომა და რაიმ-პოლიტიკური დანაშაული არ გეგონოთ ეს “სახეძაღლი” რადგანაც, ძაღლი, ძველს, ეგვიპტეში? – ერთ-ერთი კბილებძლიერი კერპი იყო, – მაშ.) და სულაც მისითავისი სხეულის ყოველ წერტილოვანად უვნებელი და ასე შემდეგ და და ესე იგი რაც იყო იყო და ძაანაც, არის.

ხოლო სადღაც აქავე – ზემოთ ნახსენები ცოტა არ იყოს ჰაიჰარულად მკაცრი მიმართვა – “შეჩემანალა” – მოხერხებულმა ჰაი-დუდუკემ თავმოყვარეულად თითქოს ერთ ყურში შეუშვაო და აგრეთვე-თავის სულაც მეორე და ამასთანავე პირველი ყურის კოლეგიალურ მეორე ყურის ბარაბანში გამოუშვაო მაგრამ ეტყობა მთლადაც ჰაიჰარად რომ-მეთქი ისე-უბრალოდ არ შეუშვ-გამოუშვია რადგანაც, თქვა:

- ხოლო ქურუმა უნდა დე იყოს გონიერი, თავშეკავებული და ჭკუით აღსავსე და ამპლიტუდური რხევი.

აქ რაფემ, ვაჰხმა, სულაც შეწყვიტა თითზე კბენანი მაგრამ ეტყობა გაბრაზებული იყო ისეთი რომ თავისი VI ნეკნი, თანაც თავისივე მარცხენა მარცხნივ-კიდაროსი თავისი კბილებით სულაც თავისით დაიკბინა რაც თავისთავად არ იყო ადვილი საქმე მაგრამ ყველაფერი აკი მონდომებაზეა და ისიცა კი მოინჰდომა რომ შედარებით წყნარად ეთქვა მტერს მაგნიტოფირზე მისი რაიმე რომ არ ჩაეწერა ქვეშქვეშაურულად:

- ჭეშმარიტება ჰღაღადებს შენი (ალბათა ესიც-შენობითიი, იყო) პირით, ჰაი-ვ, ჰაი-დუკე… ჰაი-ჰაი რომ ჭეშმარიტება მეტყველ-ღაღადებს შენი სახით-ძლიერით და ბუმბერაზი დე იყავ შენ გაცილებით ჭკვიანი და აგრეთვე ღონიერებით აღსავსე ყველანაირი ქოთანივით და საღი და პერიმეტრიზაცია…

- ხოლო მე? – ჩამოართო სიტყვა-უჭნობი ჰაი-დუკემა რადგან ის ბოლომდისინ ვერა-ვერ ჰფლობდა საუბრის ცოდნის კულტურას ნაქებს თუმც აქ-აქაცა უკაცრაოდ კი პასუხია და მაგრამ მაინც ვიტყვი რომ აბა რომელი ჩვენთაგანი ვფლობთ ზედმიწევნით ყველაფერს ბოლომდე და ტაბახმელა თუმცა ტაბახმელა აქ აბა რა შუაშია – აკი ძველს ეგვიპტეში მიმდინარეობდა საუბარი ხოლო მე კი ვსარგებლობ, ხომე, თანამედროვე როო ვაარა? – და მაგრამ მაინც ვიტყვი რომ აბა რომელი ჩვენთაგანია ცოდვილი ჩვენს კერპთწინაშე, – დაამთავრავა აქ დროებითად თავისი წილი საუბარი, კი, რომელი საუბარიც ჰაი-გინდდუდუკემ განაგრძო-მეთქი, კვლავ აი-ასე:

- ხოლო მე? ხოლო ჩვენი დე დაე უნდა იყოს გონიერი და ჭკუით აღსავსე რასაც უმზეოო და მთვარიან ღამით ჩვეენ მზე-ფარაონზე კანეჩნა(33) ვერ ვიტყვი რადგან ვერ ვიტყოდი და აბა როგორ წამოვროშავდი რადგან იგი ხომ დე იყოს იგი დღეგრძელი უვნებელი და საღიმალი და ჭკუით აღსავსე ისედაც რომ ხომ არის და არის და რაც კიდევაც ბევრად მეტად სასურველია და რაღა თქმა და ბევრი ბჟუტური უნდა ამას ზაკურიტ ნაიდიოტსია?(34)

- რა… პაპიროზი? – იესტ.

გააბოლავეს. კარგადაც ლავეს(35) – :

და ამითი კი (გააბოლავესებით) იმ შრომითულს და შრომატევად დღეს დასრულდა მათი საუბარი ურთიერთული და ერთიც იმათი მორიგი ყველაფერი…

მაგრამ, ვითომაც სუმთლად მეკი მაგათი ყველაფერი? რადგან, რაც გინდა იმათი სუყველაფერი და ზედაც გვარშიც გასათხოვარი-ც ყველაფერი რომ მაინც არა და არასოდეს, კი, არა მთავრდება არაოდეს, რადგან ეჭვებიდან თუნდ ერთადერთიც და გინდაც მცირეც ეჭვიცა კი, სუმუდამ რჩება -

მაგრამაც ნეტა არსებობდა კია მაშინ, სრულიადსა-იმ ძველ ეგვიპტეში, პაპიროზი?

ან, ობსტრუქცია? (-?!)

…

მაგრამ არ გვინდა ამაზე ზედმეტი (ლიშნიი) ფიქრი და ობსტრუქციასებურები(36), რადგან – სხვა ყველაფერი კი, იმედია, სათანადოდ და შესაბამის რიგზედა, მაქვს.

…

… -

ნეტამც.

… -

თუ, ისემც?!

***

მდინარის პირას, მოზრდილ ნილოსთან პირისპირულად იჯდა, პეტეისე.

მაგ თქვენამ ჰაპი ეძახეთა და ნილოსი კი მოდიოდა ისეთად მძიმედ ამღვრეული და ნისლიც ედგა ისეთი ზედ რომ ამ ვაიდ-ჰაპიდან ამონაღრენ ნიანგის ხახის დიდად ელვარე ბასრ-კბილებისაც კი შემჩნევა, ჭირდა,

მარად მედინი – ყოველ შემთხვევაში აქამდე მაინც მუდამ უწყვეტი – დიდად ძველთაძველ მდინარესთან იჯდა ყმაწვილი პეტეისე და, -

მაგრამ აქ მე ახლა რაღა ვქნა… -

მე არასოდეს ვყოფილვარ არავითარნაირ ეგვიპტეში და მით უმეტეს განსაკუთრებით ძველში, და ამითი ხომ უფროც ძნელადაა ჩემი ერთგვარი საქმე ეს და მაინც იმ პასუხისმგებლობით, რომ, თქვენ რო ასე თუ ისე მეხმარებით ადგილ-ადგილდ მე, მე ჩემის მხრიდან არ დაგეხმაროთ გამორჩეულთ, თქვენ, როგორც ჩემსთათს, ცოტათი მაინც – ეს ნაღდად და უფროც კი ჩემთათ ვიდრე ეს ჩვენი პეტეისე მამამისისა რაფესი, იყო, და არ ამოვუდგე მაცქერად თვალში პეტეისეს, – ამას და ჩვენსას?

ხოლო თვალი კი, მოგეხსენებათ, რამდენგვარია, ერთი – ჩვეულებრივი ხოლო მეორე გონებისაა და ხოლოღ მესამე და მათგან ძალიან მთავარი კი თვით გულის თვალია თუმცა ერთის შეხედვით ვითომც ბრმაა და დაფარული რადგან მკერდშია და ვითობნელში რა მოძრავად ძევს და მითამ არა ჩანს მაგრამ ყველა ზედაპირულა თვალთზედ მეტი ისაა, გინდ დაფარულად მაგრამ როგორი მეგზური, ჩვენი, იმის მეგზური ჩვენა სულს რომ ასე-უბრალოდ ვუწოდებთა და სწორედაც იმა ყოვლადნათელი, თვით სინათლისა თვალი ახლა ნილოსის პირად ჰკითხულობდა ძველ წიგნთ-პაპირუსთ პეტეისე ხოლო წერა-კითხვა კი სწორედაც რომ იმა ქურუმმა, ჰაი-დუკემ დაასწავლა ის მერე რა რომ თავისი გონ-თვალით მაინცდამაინც ვერ გამოირჩეოდა იქამდისინ რომ ვითომც ეგზომ-მოფერებით “ჰაი-დუდუკე”-საც კი ეძახდნენ მისი მსგავსნიც და არამზგავსნიც ოღონდ პირს უკან, კი, ხოლო პეტეისეს, კითხვაში გართულს თავისი კბილა მზარდი ნიანგი ლელიანიდან მთლად თათაკრეფით ეპარებოდა რაღა თქმა უნდა უკომპასოდ რადგან კომპასი გინდაც უკვე ყოფილიყო გამონაგონი ძვ. ეგვიპტეში მაინც რა ყბაში იხლიდა ამა ხელ-შესაწყოსს რადგან იმ წმინდა-დ დაფიქსირებულ ცხოველებთაგან (ღორიც, ძაღლიც და მაიმუნი და სხვ.) ყველაზე მეტად იმასა ჰქონდა გამომუშავებული გეში და ადამიანს უდარდელად და კერპი წმინდანებისა პირობაზედ ნამდვილად გადაჭარბებულ-გემრიელურად შეექცეოდა და წმინდანი იყო ძვ. ეგვიპტელთა მთლად ზედაპირულ თვალში და კარგა ამაყიც მაგრამაც კუჭი, რომელიცა რომ სულიერთაგანებიდან სუყველასაც გვაქვს, თავისას ითხოვდა და რა ექნა იმასაც, ახლა ამჯერად პეტეისეს მთლადაც რიგით მონადირესავით ზურგსუკანიდან ეპარებოდა ხოლო რომელი პეტეისეც ახლა ვითო-თავისთვის იჯდა თავითვინ და თანაც თავისი ყველა თვალით წარსულს თავისი ერთიც-წინაპრისა დახარბებული ჰკითხულობდა, კი, პაპირუსსზედას, ძველთ,ს, -

ზოგი მათგანი პაპირუსული საკითხად არცთუ გადასარევად ურიგო, იყო, მაგრამ მე აქ სულაც დამავიწყდა რომ პეტეისესი ცოტათი მაინც გასაცოცხლებლად თქვენს ზედაპირულ თვალთში დახმარება რომ ესაჭიროებოდა და რა ვქნა, ისეთს რამს-რასმეს მივადგე უნდა რომ, ძველი ეგვიპტე ცოტათი მაინც აგიმოძრავოთ და გაგიცოცხლოთ და არ დამძრახოთ იმისათვის რომ ახალშიაც კი ეგვიპტეში არა ვარ-მეთქი ვერცერთხელათე ნამყოფი და არ იფიქროთ ჩემზე აბა რა ძალი გადგას შე ასეთისეთო და ჩვენც კი რომ გვაცთენთ რათაა ვითოო-უნდა მოგვატაროთ იქაურობა, ს,ო,ვო-ოვო, ხომეტყვით, კაცოო ჯერ შენ თვითონა მოიარე ტურისტულათე-მაინც ესი ახალი ეგვიპტე მაინც, და აპა ასე შენდაგვარად შენთა შინაგან-რთულთა მოწყობილობით აღსაწერადა-ვითომაო, და, ამისათვის, პირშიმთქმელური შენიშვნისათვის, ამ? -

დიდადა გმადლობთ და მაგრამ რა იყო მაინც ისეთი რაიმ-საერთო ჩვენსა შორის რომ თუნდაც ერთი ისა რომ, ძველი ეგვიპტე, ერთის შეხედვით როგორი უცხო და შორს დებული, ისე ძაანად რომ გავაცოცხლოთ სწორედაც თქვენცრო აგიმოძრავეთ მაგ ჯერჯერობით დახშულ თვალთთა ზედაც წინარე, და,

ჩავფიქრდი, ამბის ძალიანი პასუხისმგებლობობით შეძრული, აქა…

…

და რადგან ჯერ ვერაფერსა მსგავსს ვერ ვპოულობ ისი-ეგვიპტე რომ ზომაზე მეტად თუ არა მცირედულ ზომისადამიერად მაინც-რო გაგიცოცხლოვაოთა-მაინც, და ეგებ ესა იმ პაპირუსის მეშვეობით მაინც შევძლო პეტეისეს რომ სწორედაც ახლა ორსავ მუხლზე რომ გადაუფენია ხოლო ჯერ კიდევ შორსა-ს კი იყო ერთიც აკი გითხარით სხვებსავითა და მგონი უფროდაც მეტად წმინდანად ძაან შერაცხილი კენტი მაგრამ მაინც დიდად საშიში ნიანგი და ეგრეთწოდებულ წმინდანობისა მიუხედავად? ემ პეტეისეს? პაპირუსიანს და ამიტომაც მშვიდობისმოყვარეს-გინდაც? – და თუნდაც რიგით მკითხველს ანუ სხვებთან, წერა-კითხვის ვერმცოდნეებთან რამდენი ქულითა და ბალით (შეფასებების ერთეულებია) ამაღლებულს მაინც აისე რომ სწორედაც ასე ეპარებოდა გინდაც ამ განსანათლავ პეტეისეს გინდაც მას-სა პაპურუსზედა ძლიერ თავდახრილს ისე კუთვნილად ნიანგი-ისი როო ასო პ-ისა ასო ტ-საგან გარჩევა გინდაც ვერა ჰსცოდნიყო, -

უცნაურია, თავდასხმები.

იქ-ობაში კი, გაშლ-გადაშლაში პაპირუსი რომ თან ინახავდა და თანაც ამზეურებდა რაოდენ-რამთ ოღონდაც ეს მხოლოდ წერა-კითხვისი მცოდნეებისათვის? ინახავდა მთლად გარდასულთ…-არა რადგან ამომვარსკვლავედს-ამბებს ინახამდა სადამდეც რომ სწორედაც ეს საჭირო იყო და ახლა კი როგორის კარქის უშუალობით ამოემზეურებოდა პეტეისეს სწორედაც სხვაზე დაწერილი ისი ამბავი სათაურითა “ამბავი სინუხეტის შესახებ” და თურმე რომელ ამბავშიაც პეტეისე სწორედ იმ ადგილს კითხულობდა რომელიც იმან ჩემი არ იყოს ჯერ არ იცოდა რადგან სურო რო არაფერი ისა ერთი ტბა აგრეთვე სწორედ ჩემსავით სულაც არ ჰქონდა ვერცერთი თვალით ხილულ-ნანახი.

“მე გადავცურე მაატის ტბა”… – ვაბჰ! თუ რატომ ახლა მაინცდამაინც ვა ჰ! და ვუ ჰ!-ც… ტბა იყო ალბათ ჩვეულებრივი და ამიტომაც ჩვენგანა რატომ-შეცხადებული? ის მერე რა რომ ამასთანავე აგრეთვე ალბათ წყლიანი რადგან “ამბავში” ტბა-დ და გადავცურე-დ აბა ტყვილა ხო ხუარ იწოდებოდა და “გადავცურე” ხომ წყლის დაძლევასა, ჰნიშნამს ხოლო იქაურიცა ჩვენიწარმტაცი ნიანგები ან იყვნენ იქა ანდაც არ იყვენ – ამა-ორში ხომ ერთერთი-ხო – აუცდენელად, სნაიპერულად გინდაც მშვილდითა? – კი, -

და ხომკი ცოცხლდება თანდისთანობით ეს პეტეისე ზოგნიანგისა არ იყოს მაგრამ ტბის ხარჯზე კი არა, ეს, რაც მთლად ბოლომდე ვერაა მისთვის საამაყო და, მგონი არც ჩემთვის, კი, არს-სანაქებო მაგრამ განვაგრძოთ, ძალიან ნუკი დავწვრილმანდებით:

“და მივაღწიე სნეფრუს კუნძულს” – რომელი ესი-კუნძულიც სნეფრუსა კუნძულს დანამდვილებით ისე წააგავდა რომ სულაც სნეფრუს კუნძულისა სანახებივით სანახები ნამდვილად ჰქონდა, გარსშემორტყმულად გადახუნძლული, კი, და ვმხნევდებით აქა, უსქოლიოებოდაც, კი, თანდისთანობით, ამ წერაკითხვითს ძნელსა, ჟამსა, და ჟანრში, -

“სადაც ერთი დღე დავყავი” – ეს მთლადაც ჩვენი ოცდაოთხ-საათია, ესა – ნაღდია, გრინვიჩის დროით,ც,

“და განთიადისას გზა გავაგრძელე” – აი, აქა კი… ვეღარ გვიშველის მარტივ-ახსნები და ჩვენი საქმის მოგვარების სიხარულითა გამოწვეული თითზეც კბენანი არამედ უნდა ის განთიადი, თუნდაც ძველებურ-ეგვიპტურად აქამომდედაც მოტანილი მით უმეტეს რომ დადგენილია რომ “ამბავი სინუხეტის შესახებ” ამ-ჩვე-ჩვენამდე მოღწეული ერთ-ერთი ძაან უუძველესი ხელნაწერია, გესმით, ნაწერი, ხელითაო – აქედანა კი ნამდვილად სჩანსა რომ და არა ალბათ, რომ, ვერ იყო მაშვინ და მაშინაა ჯერ კომპუტერი თუ რას ეძახიან და ამიტომაც გაათმაგებულ ძალითა ჩვენ, კომპუტუკურებსა ამ ძნელსაქმით, მწვალებლურით ე-პაპირუსი მთლად-დაძენძილი და მაინც საღი უკლებლივყველა ფარაონივით უნდ-განვისახოთ რადგან თუნდ მიტო რომა ყოველი განთიადი ხომ – კვლავად მორიგი დაბადებაა თანაც უწყვეტი, და:

გამოწვევა-მიღებულებმა პეტეისემაც და, მეც?

წავედით ჯიქურ, განთიადისაკენ, იმ:

იშმუშნება, კი, აბა როგორ არ იშმუშნება განთიადისას ყოველივე ის რაც კი ბნელით დაფარულია არადა თითქმის ყველაფერი დაფარულია ღამის მნათობთა გარდა მაგრამ ისინი რადგან შორნია ჩვენ როგორ ძალიან, კანითაც კი ვგრძნობთ ახლომდებარე საგნების შმუშვნას და აქ კი კანი ჩვენივ გულის უთვალავთაგან მერომელიღაცე მგრძნობი, თვალია, და იმ შმუშვნისა როგორ სა-გრძნობაად იჭიმება ამომავალი მზისაკენ, ამომაავაალიისაკენ პალმის ყოველი რიგითი ფოთოლი ისედაც მოგრძო, ფურცლად რომ იწვდის დღის მთლად მთავარი მანათობელისაკენ თავის ღეროებს მიწით, წყალით და ჰაერით და იგივ-მზით აქამდეც ზეგეგმიურად როგორ ნაზარდთ ხოლო კი ნამი უფრო მრგვალდება ცვრად და იკუმშება იმ სიგრილისაგან გათენებისას რომ მუდამ მატულობს და გინდ აგრეთვე ძველ ეგვიპტეში რადგან ბუნების ძალთან შედარებით ძველი ეგვიპტე აბა რომელი წითელი კოჭია და იქაც აგრილდა და პაპირუსზეც რომელიც აგრეთვე რომელი წითელი პაპირუსია არამედ ეგებ ხავსმოდებულიც კი მაგრამაც მაინც იკითხება თუ დაუკვირდები ხოლო შენიშვნა და დაკვირვება პეტეისეს ახლა უფრო სჭირდებოდა იმ ნიანგისა ზედ, პეტეისეს რომ ვერაგულად ეპარებოდა და გულის რომელიღაც კუნჭულით ეგება გრძნობდა – ხვდებოდა კიდეც ამას პეტეისე რადგან კითხვისას ერთგვარად აღგზნებოდა კითხვით ცხელს გულშიაც კი, რაღაც ჰგრილოდა კლიმატის გარდაც ხოლო ჩირაღდნით კითხულ სინუხეტის ამბავში კი იქ თუმცა დღე იყო და დღის სინათლე და იქნებოდნენ იქ ადამიანები თუ ცვალებადი თუ მარადმწვანე, ხე? – არა ჰსციოდათ ალბათ, იმათ, იქა მაგრამ იქაც კი კარგა აცივდა კი არა და მთლად სიცივისაგან შეზარხოშდა სინუხეტ, რადგან, -

“მალე ადამიანი შემომხვდა გზაზე”-ო როგორც სინუხეტი მოგვითხრობს მაგრამ სასურველი შეხვედრა არ უნდა ყოფილიყო ეს რადგანაც თურმე ჯერ

“იგი შეკრთა და ვერ დამალა შიში (რას დამალავდა იქ ხომ დღე იყო) და მე კი მისი შემეშინდა”-ო გულწრფელად ამბობს ამას სინუხეტი თავის ნაამბობში და გვიამბობსა და მოგვითხრობს ისე-უბრალოდ კი არა და თანაც აკი ტყუილა კი არ გვეშინიან ადამიანებს ერთიმეორისა და ხანდახან კი უსაფუძვლოდაც კი რადგან სინუხეტი ნამდვილად ცოცხალი დარჩენილა – ნაღდია ეს! – თორემ სხვაგვარად ხომ აბა როგორ განაგრძობდა ნაამბობის თხრობას და აგრეთვე ისიცას რომ რამეთუ

“ვახშმის ჟამს მივაღწიე სოფელ გაუს” – და რომ არ გადარჩენილიყო ისე ხომ ვერ მიაღწევდა დასახლებულ პუნქტ სოფელ გაუ-მდე რომლის სახელიც ძვ. ეგვიპტურად არ ვიცი ხოლო ქართულადა-კი მისალმებადა, ჰჟღერს (- გაუ!) და ტივით გადაუცურავს-რა ნიანგებიანა სტუმართმოყვარული ნილოსი და იმდენიც უქნია რომ

“აღმოსავლეთიდან შემოვუარე წითელი მთის მეუფის (ანუ ეს ქალღმერთი ხატხორი-ა მეუფე – ეს რომელიც მართალია ნაკლებად ძველ მაგრამ მაინცძველ ძვ. ბერძნებმა თავიანთ, – თავიანთია, კი როგორ არა, – აფროდიტასთან გააიგივეს) საბადოებს… რა საბადოებია ეს, ხატხორისა და მას შეკედლებულ აფროდიტასი – ზეწრები და ღამისპერანგი თუ სულაც უპერანგებოდ გასაბადოებულ შეყვარებულთა ასპარეზი თუ სკამის ზურგი ღამისპერანგის და საერთოდაც ტანთსაცმელისა გადასაფენად ხოლო პეტეისესი მამილო-ვაჰხსა ტანსაცმელების გადასაფენად აბა სად ეცალა რადგან ნერვიულს-გარდა კარგა შმაგდაჯიქურიც-ც იყო გარკვეულ მდგომიარებულ სიტუაციებში და ტანსაცმლიანაც გადიოდა იოლას იოლად იოლასებურ ფონს ანუ მაინცკი ცოტათიც, ძნელს თუკი არ-ვერ იყო დასვენებული ხოლო რა მაგის პასუხია და პაპირუსისეულ სინუხეტს კი ალბათ ბუჩქებისათვის შეუფარებია შეშინებული თავი რადგან თვითონვე თავისი პირით და პაპირუსით ამბობს რომ

“ციხე-სიმაგრესთან ბუჩქებს შევაფარე თავი რადგან შემეშინდა ყარაულზე მდგარ ჯარისკაცებს არ დავენახე” ხოლო ღამით კი ალბათ კვლავაც შეშინებაგანვრცობილს განუგრძია გზა და ხოლო “როცა დედამიწა განათდა”… -

ააი, აი თურმე სწორედ ის განათება დამთხვევია ჩვენ რომ გვწყუროდა ისე ძალიან მაგრამ სინუხეტი ჩვე-ყოჩაღებივით წვრილად არ აღწერს გათენებას არამედ მხოლოდ გაკვრითღა ასე აფიქსირებს – “დედამიწა განათდა”-ო მაგრამაც ჩვენი დაუკმაყოფილებელი მონდომების აწყურვილებულ ჯინზე დაბეჯითებით განაგრძობს იმის გადმოცემას რაცგინდა ვითო-უძლური პაპირუსით რომ

“მე შევჩერდი კემუერის ნახევარკუნძულზე. წყურვილი მკლავდა, მე ვიხრჩობოდი, ჩემი ყელი იწვოდა. და მე ვთქვი: ეს სიკვდილის გემოა”.

მაგრამ ა ამას მისდა შვებად მოსდევს ის დამამშვიდებელი გარემოება რომ

“ჩემი გული დაწყნარდა როცა საქონლის ჯოგის ხმა გავიგე ([სტილი დაცულია... - და მაგრამ რა შუაშია ეს?!). მე აზიელები [ანუ როგორც სინუხეტის ამბავთა ამოსაშიფრავად თანამედროვეული სქოლიოებიდან ვიგებთ (აბა მარტო ზოგიერთი ერთეულები კიარა ვხმარობთ, სქოლიოებს) ეს აზიელები ეგვიპტელებთან თანდათანობით კონტაქტში მყოფი (- ნუთუ უაფროდიტეოდ?) აზიური ქვეყნების განზოგადოებული დასახლებებია] დავინახე” -

დაუნახნია. დაუნახავს აზიელები, რომელთაგანაც, ამჩემისთანა ავტორ-ავტოთე-მეტიჩარასაგან და დილეტანტიო თუ რას ეძახიან განვითარებულები აი იმათგან გან-სგანსხვავებით და თანაც დიდად “აზიელებიდან ერთ-ერთი ეგვიპტეში იყო ნამყოფი (რაღა უჭირდა… ჩვენ თუ ვერა ვართ იქა ნამყოფნი იმიტომაც არ გავიგეთ ძვ.ც. და ახ.-იცა ეგვიპტე ფერხთქვეშ…), ჩემი ნაცნობი აღმოჩნდა”, ხოლო ამ მე-საბრალოსა ანუ დღეინდელ ავტორს (ავტ.-) მისგან დიდ-განსხვავებით ეგვიპტეში არამცთუ ნაცნობი უცნობიც კი არ მომეძევება ამა ჩემთ-სასა ჩაჰბღაუჭებულ საკმაოდ უცნობთ-ზე – ყოველ შემთხვევაში, აქამომდე – პეტეისე-სა და ვაჰხს და ჰაი-დუდუკეებს თუ არ ჩავთვლით და მაინც მივყვეთ სინუხეტისა დია-რომ ნაცნობ ერთგვართვალებოვან აზიელს გაწყდა მაგათი ქოქი ოღონდაც მხოლოდ ცუდებისა მაგრამ ამ შემთხვევაში საბედნიეროდ როგორც იტყვიან დადებითი გმირი და ვოჟი აღმოჩენილა ის აზიელი, იგი, რადგან:

“მან წყალი ამიდუღა და რძე დამალევინა”.

ოო, რძე ხომ მაინც დამაკმაყოფილებლათე ვიცით რაცგინდ ვერ ვიყოთ ძველს ეგვიპტეში, ნამყოფნი, და იქითურა ყარიბი მგზავრი კი, რძითა და აგრეთვე წყლითც გულმოცემული სინუხეტი? -

“მე მას მის (ეს რაამბავი ნაცვალსახელებია) ტომში წავყევი. იქ ყველა გულისხმიერად მომეპყრო”. -

სუ-ზოგიერთებ არ გვანებულან? – მთლადც კაკალ-გულში? – მაგრამ არაა ახლა აემ უჟმურთა პარტიაების დრო – მართლა არაა – და არც იმათი ღლიდერებღის და არცაც იმათ ქეშიკ-დამქაშთა, არაა აქ დრო და მარიფათი იმათებისა დასახელებისაა თორე ვახტანგა ან აკოფა და ზიგფრიდა და ან ყოჩაღათ ქვეშუზადე და ამბიციონნი და ამდაგვარნი თავისთავადაც ხომ არაუშავ-რა სახელები და ჯეილებია ხოლო იქიდან,

სინუხეტსა? -

აუღია და კედემის ქვეყანაში (თურმე თანამედროვე დამასკოსთან) აღმოჩენილა რადგან სწორედ იქ გადასულა რისი დასტურიც მისივე პირით ნათქვამი “იქ წელიწადნახევარი დავყავი”-ო, ა, – ვაჰ, კედემს გარდა სხვა მოსაშიშარო საქმეები აღარა ჰქონდა?! – თუმცა ერთის შეხედვით ასე ადვილად განვლილი ისი წელიწადნახევარი გამოუსწორებია რადგან შეუვს-აღუვსნია იმით რო კიდოსხვაგანაც გადასვლისათვის ზემო რეჩენუს მბრძანებელ ამიენიშას მისთვის ყოველგვარი მიკიბ-მოკიბვის გარეშე უთქვამს “შენ ჩემთან კარგად იგრძნობ თავს რადგან შენს ყურს არ მოაკლდება ეგვიპტური ენა”-ო.

და აქკი სინუხეტი არცთუ განსაკუთრებული მორიდებით და მაგრამ მაინც ალბათ ერთგვარად თავმდაბლად (შედარებითია ყველაფერი) აღნიშნავს სწორედაც იმას რაც ახლახან უკვე აღვნიშნეთ:

“მე (კარგად) მიმიღო ამიენიშამ”-ო ხოლო საინტერესოა აკი იქამდეც-ხომ კედემის ქვეყანაში მთელადმთელ წელიწადნახევარს დაყოვნებულა და ნეტაი რას აკეთებდა და მოქმედობდა ის ჩვენ არ ვიცით ჩემო ბატონო მაგრამ მაინც-ხო უნდა ვივარაუდოთ-მაინც რომ იქაც ალბათ კი არა არამედ დანამდვილებით სვამდა წყალს – ადუღებულს ან უკიდურესს შემთხვევაში აუდუღარს რადგანაც უწყლოდ მთელ წელიწადს და ზედაც იმის ნახევარს ის სუვერ, სულა ვერვერ გაძლებდა ხოლო თუ ადუღ.-რძეც ექნებოდა ეს ხომ თლათუკეთესი ხოლო შემდეგ კი, როცა იგი

“მიმიღო ამიენიშამ ზემო რეჩუნის (ზემო რეჩუნი – ფართი პალესტინიდამ თვით ორონტის – ?! – დაბლობამდე) ქვეყნის მბრძანებელმა”…

ხედავთ? ხედაავთ? თქვენ ჰხედავთ, კაცოო? – იმათზე (კედემისა და ზემო რეჩენუს მბრძანებლებზე) არც ერთზე არ ამბობს სინუხეტი “და დაე იყოს იგი ჯანმრთელი და ასეთ-ისეთი”-ო და ვხვდებით, რატომაც – სინნუხეტტ ალბათ ზოგიერთ-კავკასიელივით პატრიოტ-იყო და არ გასცვლიდა უცხო ქვეყნების არამცთუ მტკნარწყალუხვობას არამედ მთელდუნიაზე თელ-ადუღებულ რძეებსაცკი რაცგინდა 700 ჯანმრთელ-ცურებმრთელი ფურიდან მოწველილიყო ნობათი ისი გინდაც თხიერი, ის არ გასცვლიდა-მეთქი თავისი ეგვიპტ.-სამშობლიურსა იმ უკიდურეს წყურვილამდეც გზაში რომ ისე ძალიან გადახდა როგორც ეს უკვე თავად აღნიშნა ჩვენმა… ვაიმე სახელი დამავიწყდა… ჰო, სინუხეტმა რომ “ეს სიკვდილის გემო”-აო იყოო რომკი აღნიშნა ხოლო აქა კი ის გვირჩევნიან რომ ისევ ზემო რეჩენუს პირადსაქმითაც გაფორმებულ მბრძანებელს მივუბრუნდეთ რადგან საცაა სუ ზედმიწევნით მოახლოვდება ბუნებრივი მოთხოვნილებების (როგორებიცაა შიმშილი, ჭამა, ძღომა, გაძღომა, გადაძღომა და ა.შ. სხვ.) დასაკმაყოფილებლად თავისივ ფერის ნიანგი და ვაითუ პაპირუსიანად გადასანსლოს ერთიც ჩვენებრი მთლად მისებურთა მნახველ-მკითხველი და მერე რაღას წავიკითხავთ აქეთ-ჩვენც და ამიტომ კი სასწრაფოდ მივჰყვეთ ამბავთდინებას და არა აი ასსეე განჭჭიმულაათ და თუნდაც ისა გავიმეოროთ ოღონდაც ძალიან ესაც სწრაფად რაც უკვე ითქვა შესანიშნავად: “შენ ჩემთანკარგადიგრძნობთავსრაგანმაგშენყურარმოაკლდებაეგვიპტურიენა” – ალბათ ძველეგვიპტური ენა თუ იგულისხმა აქ – ჩვენთვის ხომ აკი ძვ. ეგვიპტური მაშინ ანუ დიდი ხნის წინათ წინანდელებისათვის თანამედროვედ თანამედროვე და არა – ძვ. ენა, იყო, კი, თუუ – არ იყო, ჰა, რაღაც ავირიეთ მაგრამ ამაზე ნუ დავწვრილმანდებით თორემ მომწვანდა ნიანგი და ისაა და მაგრამ გაკვრით მაინც უნდა დაფიქსირდეს საკმაოდ მყარად ის რომ რაღაეს ძვ. ეგვიპტე და რაღაც ახ.-ნეო-კარტველობაიანც-ჩაჩარჩოული რომელიც ძლიერ გადადის მოუკრეფავში კიარა და არამედ ვაჰრომ მოსაკრეფში მაგრამაც მაინც ნეტა იყოს სინამდვილეში მოუკრეფავი და მგონი კვლავაც ავირიეთ მაგრამ რა ჩემი ბრალია ეს რადგანაც აქ მოსაკრეფი მოუკრეფავში გადასვლაზეც კი უარესია და ამასთანავე გადატანით.-მნიშვნელობებებისია და თანაც ამას თქვენ უნდა მიჰხვდეთ რადგანაც ჩემით ნათქვამსა და ნათქმს და მოკლეეთ – ამა ჩემით თქმულს მაინც არ მიიღებთ და ვერ დაიჯერებთ და კიდევ – თანაც აბა ვინ რაი ვიცით რომელის მხრიდამ გვეპარება და თანდისთანობით გვიახლოვდება ყოველს ნიანგი ხოლო საბრალო პეტეისე მთელის თვალ-კანით უკვე გრძნობდა რომ არა-ვერ იყო დიდად სასარგებლო ემ პაპირუსის ცალყბათვლივ კითხვა და ცდილობდა რომ გასაინტერესებოდა სინუხეტისა ნაამბობი მაგრამ ჯერ ვერა-გამოსდიოდა, რა, ის კი არა და აგერას ჩვენც ხო-აგვიყოლია თავის-ნაკითხით ჩვენა მინამდე აგერ-როგო გაუინტერესებულესობეებებები და კიდევ კარგი რომ თათაკრეფით მომპარავი ნიანგით-მაინც გავასაინტერესოვოთ-უნდა თხრობითი საქმე აიჩვენი და აქ კი ერთი ძალიან მეტად საინტერესო… – კაცო, ეს სიტყვა “საინტერესო” და მისი ნაირ-სახეობანი ისე ძალიანამოვიჩემე გინდაც არ გვჰქონდეს ქართულ-გამოთქმა “ცნობისწადილი” და ჰამაც ისე გადავიკიდე გინდაც რომ როგორც მოზრდილ-გამოთქმა “დ.ი.ი.ჯ.უ. და საღი” მაგრამ არაუშავს, მოწყენილობას-ამას რადგან ნიანგი ალაგ გვიქარვებს სუ სასამთქნარაოდ მოწევნულსა მიმოწყენილსა მოწყენილობას გვიქარვებს-მეთქი ისი ნიანგი რომელიც ალბათ ბოლო-ბოლო მოგვაღწევს, მიზნად, ხოლო ის მეტად საინტერესო-მეთქი აზრი კი ისაა რომელსაცა-მე რომელსაც დიდი ხათრი კი-მაქვს თქვენი მაგრამ ჯერ ვერ გეტყვით და ამიტომაც ისევ სინუხეტს მივუბრუნდეთ – ნაღდ-ღირებული ლიტ.-ნაწარმოებები აკი ხომ ძაანც-საერთაშორისოებია და ეგებ ემ სინოხეტში ეყაროს რამე და რაიმ, მით უმეტეს რომ საინტერესო-სი არ იყოს აგრეთვე დამაინტრიგებელსაც კი გადახვევას ესი კაცი სახელად სწორედ… ვაჰხ სახელი რო იმისიმისი ისევეისევ ისთევლეეე გადამავიწყდა… – ჰო, სინუხეტი!, რომელიცა რომ თავის ერთსაცა გადახრა-გადახვევას აქ შედარებით ჯიქურ განაგრძობს:

“მან ეს ყველაფერი მითხრა იმიტომ რომ გაგონილი ჰქონდა ჩემი ვინაობის შესახებ” -

ხედავთ?, ხომ ჰხედავთ! – რაღაცა კვანძი საკულმინაციოაო როგორც იტყვიან ზოგიერთები იმალება აქ სინუხეტში აბა ტყვილა ხვარ დაშინდებოდა წამდაუწუმ და ეს ჯერ კიდევ დიდიიმდენი არაფერი რადგანაც ამას უშუალოდ მოსდევს ძალიან გადასაკვირველურებელიი, რამ!:

“და მას ალბათ (აგრეთვე) გაგონილი ჰქონდა ჩემი ნიჭიერების შეხსაბე” – !! -

სინუხეეტ!, -

საღოლ! -

…

… -

უცნაურია, ადამიანი… – რადგან ერთის მხრივ არც ერთი მათგანის არამცთუ რამოღრმო ტვინის არამედ როგორ უბრალო თითთა უდრეკი ანაბეჭდებიც კი არ ემთხვევა და მეორდება სხვა ბევრ-მილიარდ ადამიანთა თითთ-ანაბეჭდებს ხოლო ძვ. ეგვ.-პტელებისა და ზოგიც დღევ.კარტვ.-ისა ტოლ-ანალიზური ძაანაც ავტოდ-თვითშეფასებანი მთლადც-ანალიტიკურათ ისე ბლომბლომა წააგვანან ერთიმეორეს გინდაც რომ… როომ… რომაა… როოო… – ჰო, კრიალ-სარკეში ჩახედულებანი და ამისათვის მოდით და ისევ ძაან ზემოდან დავხედოთა სინუხეტის აღიარებებს გინდაც მის ნიჭთა შესახება მით უმეტეს რომ რამდენად დაბლა იდგა იგი ჩვენს-ზედ გინდ კომპუტერულ-მეცნიერებათ-მიღწევევებში და იმან არამცთუ აგერ-ახლახან ნახსენები კამპიუტერიო თუ რას ეძახიან არამედ თავად კონსპირაციულ-კომპირაციული კონპენსაციაც კი არ იცოდა… – საბრალოვ-ჰოიივ

ხოლო სინუხეტს რაც მართალია მართალია არც თავისი ქვეყნის ფარაონის – დე იყოს იგი ჯანმრთელი და ა.შ.-ის ქება დავიწყნია რადგან თავის-წილსაწილ-ფარაონზე იგი ყოველგვარი მიდებ-მოდებების გარეშე რადგან ნამდვილად ერთაზროვნად, ამბობს:

“იგი ღვთაებაა (ანუ რა-ს, იგივე მზის, შვილიაო) რომელსაც არ ჰყავს თანასწორი (სიგრძე-სიგანით, ნეტა? თუ, აზროვნობით? თუ ენებისცოდნით? ყველა შემთხვევაში სინოხეტი პატრიოტია გასკდით იმისთანები შურით,), მისი აზრები (- აა, აზრთზე მიმდგარა და ჰყოფილა, საქმე) ბრძნულია (ერთსდროს კარგა-ბლომამიმდევრებებიან შოპენჰაუერივით?), მისი სიტყვები – ლამაზია (ძველ-ნეფერტიტივით და ანდაც ან როგო-ანც მოთანამედროვეო დემი მურ-მჭვარტლ-ივითა?), ყველაფერი მის ნებაზეა დამოკიდებული” – ბიჭოს!! ნეტა, ნიანგის ნიანგაური თათთ-აკრეფაცა? ალბათ… – მაგრამ სინუხეტი ამასაც კი არ სჯერდება ჩვენგან განსხვავებით, აი, პერსონა!:

-როცა მამამისი სასახლეში იყო, იგი იმორჩილებდა უცხო ქვეყნებს – ემა თავისას კიდე უფრო ძალიან ხომ არ დაიმორჩილებდა რადგანაც აკი ისედაც უფროც ძალიანი დამორჩილებული, ყვანდა, – “იგი ზვიადია, ძლიერია მისი ხმალი” – ბიჭოს!!

…არამედ, “ბიჭოს” კი არა და აქ მთლადაც – კაცოოს!!! ეს მით უმეტეს, რომ, -

“მტრის დამარცხება მას სიხარულს ანიჭებს” – ვაჰ-მევ ამის გამგონევ თითონსიხარულოოვ მიუხედავად იმისა რომ ვერა ჰყოფილან ორიგინალურათ შემოქმედები ბრეხტი და სარტრი და ნიშცეკარგაულაშიანი და კოქტო-უკლება ჯერაც როდინდელ ძვ. ეგვიპტელებთან!!, – შედარებით…

“მას ვერ გადაურჩები გაქცევით” – ვაი, შენ, ბეჩავ-გამქცევოო, მთლადაც დამაქცევოოო ოჯახისაც და საერთოდაც ანუ სრულიადსამშობლოისი,

“იგი შეუპოვარი და ჯიუტია როცა გაქცეულ მტერს მისდევს” – მა რა იქნები თუ არ – შეუპოვარი და ჯიუტი თუკი გაქცეულს მისდევდა თუნდ აქედანაც ხომ აკიხომ მშვენივრადა სჩანს რომ იგი ყოფილა ჯანმრთელთან ერთად შეუპოვარირი და ჯჯიუტი და ჯანმრთელად უვნებელი და ყურუმსაღივით საღი და “და კიდევ უფრო მაგრდება მისი გული როცა მტერი მრავალრიცხოვანია” – ეეჰ, სულა ჩვენსავით არა ჰყოფილა? რადგან, ჩვენ, ვიდრიკებითა როდესაც შინაური მტერი გინდაც არც ისე მცირერიცხოვანია და ამიტომ თურმე ჩვენგან გან-განსხვავებით “შიში ვერ გაიკაფავს გზას მისი გულისაკენ” -

გულო-ძალგულოოვ ბიჭოოს კაცოოოს გულოოოოოვს!

ბარაქალააავვვ…!!!

მაგრამ ჩვენც რაღაცით უნდა ხოუნდა განვძლიერდეთ და უიჰომართლა რამდენხანია სქოლიები და იმისიჯანი აღარ გამოგვიყენებიან შორს გატყორცნილი მარგალიტივით37 და აქ მოყვანილი სინუხეტის ცოტა არ იყოს დუნე ამბისა გამოსაცოცხლებლად მართალია მისგან შორი (ჯერსჯერობით და ამიტომაც მაინცაღ შესაშინებლობად ვერცთუმძლავრი მისთვის (სინუხეტისათვის) მაგრამ ჩვენთვის კი რა ახლობელი აიიქამდე რომ მ-ახლობელიც-კიი, ეთქმის? -

ნიანგი კაცო! -

მისი ძალიან უმწვანესობა და ქვადაქვური მისი უაბჯრესს-დაქერცლოვანება ხომ, -

გვეგულება!, აი იმდენად

რომ

რას დაგიდევსა და დაგვიდევს ჩვენ გინდაც აისა რომ

“იგი არასოდეს იმეორებს დარტყმას როდესაც მოწინააღმდეგეს ჟლეტს” – ანუ ერთმოქნევითა ჟლეტსთც ალბათ ძაანცცხლად გინდაცე ცივი იარაღითა ყველას შიშისგან ისედაც როგორ გაციებულთ, კი, მაგრამ რადიდი ამბავია ეს, სადასამთქნარებო უფროა და ფიცხელ ომში თუკი ვინმ-რომელიმე მარჯვე ცხადად გამორეულა აბა ეს დიდიისეთი-იმდენი რა მოხდა, ეს, აგერ ეს არ სჯობს ჩვენი (ისემც) ნიანგი მთლად მოულოდნელად რომ მიიღწვის პეტეისესაკენ რათა ტანფეხიანა მთლიანად მოსრას უდანაკარგოდ და კიდევ უფრო უარესი – გადაყლაპოს, კი, ვითარც… აქ შედარება შეიძლება რაიმ-ხილული, მარტო სიხუნეტმა კიარ ხვარ იცის ჩვენთვისი წერა… მაგრამ მაგეებისა თავი სადღა მაქ, ის კი არა და გაქანებულზე გაქანებულობისას მე-გაქანებულს ეპითეტების38 გამოჩხრეკ-შეძერწვისა და მაგრამ, მაინც, ის ერთი აზრი, ჩემის აზრითა საინტერესო, დიდად, რაც არი არი და გაგიზიაროთ-უნდ-და-უნდა:

აკი ადრევეც გაგაფრთხილეთ ფრთხილად იყავით საინტერესოს-რასმს, მივაგენი, მეთქი.

…

… -

აი, ეს პეტეისე ხომკი რაღაც ერთგვარად მოწყენილია რადგან ძვ. ეგვიპტე ეძახევით თქვენ და მაშინაც კი აკი იყო, იქნებოდა აბა რა იქნებოდა რაიმ მკითხველი აბა ტყვილა ხვარ იტკიებდა ე-სინუხეტი ჰაი-ჰაი რომ აუტკივარს, თავს, ხოლო მკითხველი კი, რახან ხომკი შევთანხმდით აკი ხომ იქნებოდა მაშინ ხომ ძაან-აკიც სუცოტა-მაინც მთლადაც ორგვარ-მკითხველი:

კაი ან გლახა

ხოლო პეტეისე მონაცემებით-იმ რომელ მონაცემთა გამომზეურებისა არავინ იცის ახლა დაა აგრეთვეც ვერც იცოდნენა მაშვინ განსაკუთრებით ძვ. ქვეყნებში და რადგან ჩვენი პეტეისე-ეს არცთუ ურიგო მკითხველი იყო მე იმას ახლა აქედანა-რომ ვუკვირდები და მაქვს კიდენაც ამის სათანადო გამოცდილება და მარიფათივით-რამ და ამიტომაც ისე ვატყობ, რომ, არ დაიჯერებთ და მკითხველისათვის ის კიდოვუმფრო უკეთესია თუ მხატვრული ნაწარმოებიო თუ რას ეძახიან თუ რაც უფრო გრძელი და აბურდული იქნება – არ დაიჯერებთ და მაგრამ ძალიან უფრო უკეთესია იგი ამითა იმ უცნაური გარემოებით, რომ, რადგან, რადგაან ყველაკას-კაის კითხვა თუ გიწევს – ხარ გატრუნული, ზოგ ნიანგივით რაღაცა წყნარსა ძალიან ბნელში ძაანაც სუფევ და ამით ძალზე ხარ დათრგუნვილი თუნდაც იმით რომ რასაც ჰკითხულობ ვერ დაამატებ შენით ვერაფერს რადგან მკითხველზე რამდენადმეტი აღზევებითი მნიშვნელობით მწერალ-ზოგმხეცი ისე გაწვდისა ფერადოვნულად სიღრმიულ ამბებს, რომ, ის თავისთვისა და შენ კიდე ვითოშენთვის და აი ესაცკი კი არადა, და, არა, არამედ – გამოჭერილი ჰყავხარ იმას როგორც… რაიმ მახვილი შედარება!.. – ჰო – როგორც ხეში ლურსმანი მძლავრი უროთი ჩაჭჭედილი უჰ, ეს შედარებაც არ უნდა მეთქო და არც მეთქვ-და-მეხმარა, რადგანაც ზოგი შედარება39 გულსაკლავია პირდაპირ ძალზედ სწორედაც ისი და აქედგანა გამომდინარე ხომკი უნდა ძლიერ და ძაანძალიანი ერჩიოს-უნდა ხომკი მკითხველს რათა იკითხოს ისეძლიერულ-გამორჩეულად მთლადც უსუსური ნაწარმოები სადაც რომ ბითურ-ჰავტორისადმი წამდაუწუმრივ შეიძლებოდეს-იქნებოდა შენიშვნებისი დასმ-გამოყენება სასურველათ და თანაც ეს არცთუ უსაფუძვლოდ და მთლად უკეთესი რაიმ-შენისას თუკი ჩაჰქსოვ იმ სისუსტეში ვერ შესძლებ შენ ამასა თუ რა,

კი,

როგორ არა,

ასე მაგალითად:

თუკი ავტორი შავით ან ლურჯით ანდაც გინდაც თვით წითლით თეთრზე დასწერამს

აი ასეე იმასა, რომ -

“დილა იყო მშვენიერი კარგი”:, – უნდა მიუგო:

“და რა იცი ეს შენ?” -

და, ჩაფიქრდება, შეჭოჭმანებული… და შერცხვენილიც… და ხოლო თუკი ამოაჩუქურთმებს, გინდ შესანიშნავის კალიგრაფიითა?:

“ღამე ფულისამღები და აგრეთვე საერთოდაც კორუმპირებულად ყოვლად აუგი პოლიციელების გაუნათლებელ ხელებისავითა ბნელი და მსგავსი კორუმპირებული პოლიციელების შიგანივით შავბნელი იყო რადგან ძალიანი კუპრივით”, -

ამას კი ეგებ უნდა მოუყრუო რადგან ერთი ის რომ ჩვენახო წანადადებაეურს-სირთულესა აკი პატივსაც ვსცეემთა ზოგიკუთხით ბევრნი-ერთები, და მეორეც ის რომ რადგან ზედამხედველ პოლიციელებს და საერთოდაც მაინცერთგვარი მიმართულების სამართალდამცავებს ანუ ანტი-სისხლისსამართლისკოდექსისადა-დამრღვეობისადაგამო შიგანი გონი (ანუ მგონი და არა გონი) საერთოდაც ვერ ეტევათა და ვერემჩნევათ რენტგენშიაცკი რაცგინდაც ნათლებ-ფორმებშია გინდც ჰყოფილიყვნენაყენ, გამოწყობილნი მათს თვალსაჩინო (ისემც…) უმრავლესობას (აქ “თვალსაჩინო”? – კი, კი…) და არ სხვა-სხვებ ყველაკას, ჩამოძენძილთ, და ამიტომაც ბნელ-ბლენდებიან ბლნურად, ძალიან და თვალებითაც იბნელებიან რომელიღ-არგინდაღ-ისეთნაირიც შედარებათათვის რომელი ლიტ.სახეობაც (შედარება39) ლიტერატურულ ფორმებთაგან რაცგინდ ფრთიანი ეპითეტისა არ იყოს, ვიცით, და მაინც უნდა გაიმარჯვო იმათით ოღონდ სხვაზე კი არა არამედ შენს-ზე, სრულიადურად საკუთრიულსა თავსა და და თვალსა და ყურზე რაცგინდა ძალამოხვეულსა პოეტზე40 კი; როგორ და ასე: უნდა უთხრა:

“მაინც ვინ და რომელმა ძაანმოცლილმა და სახეფინთმა ჩაგახედა შე ასეთ-ისეთო და კიდეცმეტო სხვის განათებისადამხრივ სუულ სხვადასხვაგვარად ელექტრიფიცირებულ სხვის შიგანში – ანუ ბნელსა და ანდაც პირიქითში ეს მაშინ როცა შენიცკი შიგანი ვერ გაგიგია შე საცოდავო დივლი-დალალე, დალალეო?”

ანაც, მეორეგვარად მთლად მარტიულა-უმარტივესად ანუ გიჟმარტად გადარეულისავით რითმა-რიტმებისა ჯინზედ ძაანაც მწვავედც ბეყეირათულ-პროზაულად მიჰმართოთ უნდა, კვლავაც, აასე:

“და მეორეც ერთი ისა რომა ჯერ ეს ეგ ერთიმეორე ერთი ანდა ეგ სიდამ იცი შენ ესი, შეენ?” – და, ზედაც ეგებ დავუყვავოთაცა სუპეტერათეც თორემ ცოდოა, პოეტებსა აქვთ აკი ჩვილ-გული და, უთხარითც, რაღა: “ჩემო ბეკეკა,ვ, ჩემობეკეკო”,

და, თავისთავის მდგომარეობაში? – თანაც შევლენ დაა, თანაც,

და, დაგვმარცხდება, აქა თითან აქა-ავტორი… … -

მა რა იყო რო ავტორობითე მოქონდა თავი ვითომაც ჩვენდაგავასკვირვათ ჩვენ ეგეთები და მაგისთანები გვინახნიავს? -

ვერლიბრულათე, გინდც, -

ჰეჰ, რა ძნელია წუთისოფელი… განსაკუთრებით ზოგიერთისათვის… და ზოგებისათვისაც… – ბევრნი არიან… -

მარტო ავტორნი რა შუაშია… იმათ-ხო აკი თავიანთი ბეჩავ-თავისაც ეყოფათ, კი… -

კი.

და მესამეც ერთი კი აი ესაც ზედაც მესამე-ერთი ერთიმიორემესამისათვის სწორედ ისა რომ ხოლო აქაკი სწორედაც ამ-მე მეემ-მ როგორის შვებით გავიხსენე რომ მე ასეთად ძაან ნაღდურათ მყაავ აღწერილი ერთიც ნიანგი კბილებღრჭენია რიგით რა ვიცი მერამემდენე რომელიცარომ სხვადანარჩენსა ნიანგებივით საკბილებოსაკენ ვერაგულ-ცოცვით ისე ძალიაან კოხტათ მიიმპარავი? რომ აბა სხვა რა დაგვრჩენია იმის თქმის მეტი და გარდა რომ სწორედაცრო კონფიდენციალური გაგებით ისი ნიანგი (რომელსაც დუუღია პირი) აქ ჩვენ დროებით მაგრამ მაინც მკვეთრად უნდა გადავდოთ სადმეგანზე რადგან თავისიც-სხვისიც პაპირუსიანია და ესიჰავტორი, გინაცერთი არ გვეყოფოდა?! -

ჰა!!?,

და,

თვით პოეზიას, პოეზიას-თვიით, უნდ-შევეჭიდოთ, -

ჰოიივ,-მეევ-ვ, თავზედ მთლად რითმებაღებულიი!

…

ახლა კი, რამდენად უფრორე რაიმ ძნელი, რამ; რა და:

ვთქვათ, ვინმეს (სულ ერთია კაცსა თუ ქალს) ვინმე პოეტი (აქაც სუუერთია პოეტი ქალიათუკაცი ამ შემთხვევაშიც თორემ ისეკი ცხოვრებაში და სხეულისა აგებულობითაც ძალიანი განსხვავდებიან სასაპოეტო ქალიდაკაცი, კი,) შეგვიყვარდა, არა? სულაც შენდა დაუკითხავად? – შეგიყვარდებაა გამორჩეული ერთიც პოეტი მაგრამ პოეტი “ერთიც” კი არაა რაცგინდა ნებისმიერი იყოს არამედ ყოველი-იგი თავისთავადია ძაანაც ისე რო მზე მაღლა იყოს და თვითმყოფადია აზატურად რადგან ძაანაც თავისუფალი ამასთანავე უფასოდ-ყოვლად და მიშვებულიც ოთხსავ მხარეს ვით კალმისტარი მისითავისი მის მოკლესა თუ გრძელს თითებში ეს სულ ერთია (- თითების სიგრძე; გინდ კოტიტა და გინდც საჯიბგიროდ მოწონებული,) მაგრამ აბაღა როგორღაა ანალოგიური-ო რომ იტყვიან ზოგ შემთხვევებში დიპლომიანი დიპლომმანტები პოეტთშორისად შორისდებულებად აღმოცენებულები (აქ მგონი ცოტაავვურიე…) როგორებიცაა “ვაჰხ რა მაგარია” ანდა “ფიჰიჰ რაშტერია” და ხოლო პეტეისეს დროს კი პოეზია რადგან ნაკლებად იყო ცნობილ-განთქმული და ძნელად თუკი მოიძევებოდა და ისიც ახლა “თეთრი ლექსი”-ოს როეძახიან ზოგიერთგვარნიც ასეთ-ისეთნი? – ახლა ხომ გვაქვს ეს, თეთრი ლექსები და კიდოცმეტი – რითმებდახუნძვლით რაკაი წონის პოეზია და ზედაც ამაზე და გვერდისგვერდ თვით და არამედ თვიით ხელოვნურად დადისონანსებიანებიცა, კი,

პოეზია, -

კი,

და ჩვენც რითა ვაართ სხვებზედ ნაკლები გინდაც რო ვიყვნეთ ბევრათ ნაკლებნი, – აეს ხო კარქაგამამივიდა? – და,

ვთქვათა და ასე, იმა რომელიცგინდა-სქესა (ანუ კაცსა ან ქალზე) დავსწეროთ ლექსი (ქალმაგინდკაცმა); დავიწყოთ, ასე:

“მიყვარდი მაშინ, როცა ლექსებს სწერდი”… -

…

… -

მაგრამ, აი თუმც ხომ თავისთავად კარგი სახეა ეს შეყვარება იმ პოეტისა რომელიც რომ ლექსთაწერაშია, კი, გაქანებული, კი, მაგრამ ოღონდაც რისიღრაღასი შეკეთება-გადაკეთება არ შეიძლება თავისუფლათ და, ეს თერთმეტმარცვლოვანი პწკარად სტრიქონი ჩვენ დიაღაც-რო შეგვიძლია – აგერ არა ვართ? ყურის ძირში? – გადავაკეთოთ ათმარცვლოვანად და ეს ისე-უბრალოდ კი არა, -

არა, -

არამედ ეს თვალშიმტაკია მოპროზაულო-საპროზაებო სიტყვა – “როცა”-სი, ხარჯზედ, ანუ “მიყვარდი მაშინ როცა ლექსებს სწერდი”-ს მაგივრათე მოდით დავწეროთ მოპოეტურათე, ცხლათ:

“მიყვარდი მაშინ, როს ლექსებს სწერდი”. -

რაც, მგონი კარგია; … რა – არ არი კარქი?.. ყოველშემთხვევაში, ერთგან (ვიცით თუ სადაც ეს და რომელ “ერთგან”) უკეთესია, მიზანშეწონილად,

მაგრამ, კაცის გული ხომ, და პოეზია განსაკუთრებით რომ “საწყაულია აღუვსებელი”? – ჩვენ აკი ბლომად გამკილავებიც უნდა ვიყვნეთ, კი, ჩვენივ თავისა და ამისათვის კი თუმც თუნდაც ასეთი მშვენიერიკარგ სტრიქონებსშია უნდა შევძლოთ და აღმოვიჩინოთ რომელიმე მთლად პირწავარდნილი არა მაგრამ გინდაც ფარული ნაკლი ქვეშქვეშა, და ამას “რა უნდა” – არა მარა მივაღწევთ ამასაც კი თუკი მთლად გულისყურად გადავიქსაქსებით აემ სტრიქონის მზიურ სიტყვებში და აღმოვაჩენთ აბა არ აღმოვაჩენთ? რომ, უზუსტობა აქ ისაა, რომ, კაცო შეყვარება ხომ უცებ-ერთისადანახვისთანავეა სიყვარულობის კოდექსურად და ხოლო მაშინ კი შესასაყვყვარებელი პოეტ-ობიექტი ლექსებს-ლექსთ მრავლობითში კი არა არამედ ალბათ მხოლოდ ერთს ლექსს-მხოლობითში სწერამდა და არა ლექს-ეებ-სა-მეთქი რადგან რაც გინდა მომზადებულად ძლიერი მკითხველისა ჟრჟოლაგამომწვევი პოეტი იყვე შენ ორს და მითუმეტეს სულაც მთლად რამოდენსამე ლექსს შენ ერთდროულად ვერაფრით ვერვერ დასწერამ რამდენიცგინდა სცვითო, კალამი, და გინდაც მთლადაც რიგითიც მკითხველივითც თცთცბრრ-აქეთიჟრჟოლო რამდენიცგინდა, და, დაა,

ამიტოომ,

როგორმე უნდა ინებო და დაწერო “ლექსებს სწერდი” კი არა არამედ ესა უნდა შაჰსცვალო “ლექსს სწერდი”-ზე ხოლო თავისის მხრივ კი, ეს? – ათმარცვლიანობას ახლა ცხრამარცვლიანობით დაარღვევსა და შეგირცხვება კიდევაც კიდენ თავი და ე-ნაქები კალმისტარი რადგან თერთმეტმარცვლიანობით ჩვენ სტრიქონისა გადახუნძვლაც კი არ (ვერ) ავიტანეთ და ახლა მის მოსაკლებულისობას, დავჰსჯერდებით? -

არადაარა!!,

მაგრამ,

ყოველთვის როა, კაცო, გამოსავალი, ბიჭოოს, ისევე როგორც თუნდაც ზოგად-რიგითი ადამიანებისათვის და პოეტატთვის – ხომ მართალია ძნელად და მაგრამ მაინცკი მაგრა უფრო? – რამდენს ვიწვალებთ იქითაცკი (ანუ სიტყვებისაკე) მწვალებლურად მაგრამ კეთილვინებოთ უნდა და ვიჯიჯგნოთ-უნდა შუბლი და ვიქექოთ კეფა მინამ ნადვილსა სინამდვილეს მაგრამ სამაგიეროდ როგორად ძაან ამაღლებულსა? – სანამ მივაგნებთ, და მივიღებთ

“შემიყვარდი შენ, როს ლექსსა სწერდის”-ს მაგრამ ეს “ლექსსა” კაცო რაღაცამოაგდებულოთ ხოარა, ჰჟღერს,

ვაჰ,

და, ამიტომაც, ისევაც ტანჯვით, და სანაქებო ისევაც წვწვალებით? -

“შემიყვარდი შენ, როს ერთ ლექსს სწერდი” -

და თანაც მხოლოდ ხაზგასასმელი კი არა არამედ უკვეც ხაზგასმულია რომ ერთს ლექსზეა შესაყვყვარებელი საქმეი-ძნელი და მერე და როგორ – სადავიდარაბო და ხათაბალა და ეს, ხაზისგასმა თავისთავად ხომ თუმც მშვენიერია, შუენიერი, არა? და მაგრამ მაინც არაა კიდევაც უფრო უარესად უკეთესი ვინემ წინჯერზე, ახლებური, ის, რომ, ის, წვალებისადამიუხედავად? -

“შემიყვარდი შენ, ოდეს ლექსს სწერდი”-

რადგან ლექსი ერთია აბა ლექსი ხომ ლექსები კი არა მეტისმეტობით ასეც გამომთქმარნი და დუდუკ-დაირა და ასე შემდეგ და ზედმეტობით თავნბრუ რო გასხას ეს ხომ იქნება დასაძრახი, კი, და აქ კი ესაჩვენი სუყველაფერიც ძაან რიგზეა განსაკუთრებით სიტყვით: “ოდეს” – რომანტიკაა და ისაა და ეგ არი და იმისიჯანი, – აიი, ასეძალიან უნაკლულებოდ მშვენივრად ასხმულ-აცმული სტრიქონის ძაფზედ ამოცმული ნაჯახირობა მოაქვს წვალებას, ისეთიი რომ, აიიჰ, ასეთსა კარქსა და შუენიერს სტრიქონს კიდევაც შესძლებ რომ დაამატო ერთიცა სიტყვაც რომელიცა-რომ ესისტრიქონი მშვენიერების წყალობითა? -

კი, კიაიტანს:

“შემიყვარდი შენ, ოდეს ლექსს სწერდი, -

პ ი რ მ შ ვ ე ნ ი ე რ ო, -

კარგიააა-აჰხ! აქ პირში მარტო პირითეჭამა პურიჭამაობისას კი არ იგულისხმება პურიჭამისი არამედ პირით ლექსების თქმაა აქ დიდად ვარგი და მარგი, ნაგულისხმევი, კარგია ლექსი საერთოდაც, ამ სტრიქონს გარდა,ც, პირმშვენიერი არი იგიც მაგრამ რა ექნა პეტეისეს, ძველ ეგვიპტეში ფერადოვანად ჭრელადაჭრულა კაირითმები პირამიდებში კიარ ეყარა არამედ იქა ფარაონები ესვენნენ დე იყვნენ ყველაიგინი ჯანმრთელნი, უვნებელნი და დასამუმიავებელები და, გაუში საღნიც და ამოვუდგეთ მაინც მხარში მუმიებს კი არა არამედ ცოცხალ პეტეისეს რომელიცა რომ ჯერაც მუმიად სულაც არ იყო იავარქმნილი, და, მასთან ერთად გავაგრძელოთ ამბავი თხრობის ერთიც ყარიბის, სინუხეტისა:

- “მე მიმიღო ამიენიშამ (მიუღია), ზემო რეჩენუს ქვეყნის მბრძანებელმა და მითხრა (უთხრა; უთქვამს; შიგ ცხვირპირში მიუხლია; ამოუშაქრავს; და სხვ.) მან ეს ყველაფერი – შენ ჩემთან კარგად იგრძნობ თავს (გოგრას?) რადგან შენს ყურს (მაგრამ სადა აქვს გოგრას ყური და ამიტომაც შევეშვათ, ფრჩხილებს, კარგს არას მოგვიტანს) არ მოაკლდება ეგვიპტური ენა” – ალბათ პირისა – მითხრა იმიტომ რომ გაგონილი ჰქონდა (გაგონილიქონებია) ჩემს შესახებ, ჩემი ნიჭიერების შესახებ” – არ გადაამლაშა, კაცო, ამ თავისი ნიჭიერებით, ბიჭოოს, საქმე? – მაგრამ ეგება მერე და მერე გამოსწორდეს ისე არაა ჩემიმტერი, – მან მკითხა: როგორ მოხვდი აქ? ხომ არაფერი მომხდარა სამეფო კარზე?” -

ვაჰვაჰ,

კარისმსახურიც კიჰყოფილა სინუხეტი არადა აქამდე რა მშვენიერიკარგ დედმამის-შვილის შთაბეჭდილებას სტოვებდა, იგი, არადა თან ეს როგორღა აბა აბასე რადგან მეტნაკლებ-უბრალოდ ეჭირნა თავი ასეთუისე მის ნიჭიერებებოსაებს თუარ ჩავთვლით სხვაფრით კი ახლაც შუენიერათე უჭირამ, თავი, რაისი გოგრა, და ნეტავი რას, უპასუხებდა იგი მას, ზემო რეჩენუს (ნეტა ქვემორეჩენუ რაღა იქნა?) მბრძანებელს? რასა და,

მე მივუგე: როცა ზემო და ქვემო ეგვიპტის მეუფე ფარაონი სეხეტეპიზრა აღზევდა ზეცაზე… – სადაა კაცო აქ დე იყოს იგი ჯ.უ. და საღი! არამედ მხოლოდ ფარაონი სეხეტეპიზრა აღზევდა ზეცაზე-ა, და ისე აგრძელებს სინუხეტი რომ ვითომც და გინდაც არაფერიო: არ იყო ცნობილი რა შეიძლებოდა ამას მოჰყოლოდა. და თუმცა შიშების გამომწვევ საგანს უმალავს იგი მხოლოდღაზემო რეჩენუს მბრძანებელს დე იყოს იგი… და მე რა ძალა მადგა, მოკლედ რომა ვთქვაათ ისაჩემისა კიარა და არამედ ზემო-რეჩენუს მბრძანებელი, და სწორედაც იმას ეტყვის ესაჩვენი აგისინუხეტი, რომ რადგან გულში აფორიაქება ვიგრძენი (იგრძნო; უგვრძვნია; აეს უდავოა) გულმა დატოვა ჩემი სხეული, მან შორი გზებისაკენ გამიტაცა, ჩემზე არავინ ლაპარაკობდა (თვით ნიჭიერზეც კი!), ჩემი სახელი არავის გაუგია ჯაშუშების დაბეზღებაში, – კაცო, ვაჰ სულაც ხახვივით არ შეჰრჩენია ნიჭიერული გენიოსობა? და, მაგრამ მაინც აღიარებს შავბედითს, სრბოლას: არ ვიცი რამ მომიყვანა ამ ქვეყანაში, ალბათ ღმერთის (არამედ აქ უნდა იყოს ღმერთები რადგანაც მაშინ მაშინდელ ეგვიპტეში იმდენი ვითომღმერთი ჰყავდათ რომ მთელი ამ იმ ორი ადამიანის – სინუხეტისა და ამიენიშას ხელებ-ფეხებისა თითებზედ ვერ ჩამოითვლ-დაეტეოდა, აქ სინუხეტი ერთგვარად მკრეხელობს) ნება იყო ასეთი.

და ნეტა რას ეტყოდა ამაზე-დ ერთიცრეჩენუს მბრძანებელი ამიენიშა? დაჰტუქსავდა თუ რას ეტყოდა?

რასა და:

მაშინ მან მითხრა: რას იზამს ქვეყანა, რომელიც დარჩა ამ კეთილშობილი ღმერთის (აქაც ღმერთი არუნდა თქმულიყო უკუღმართულად გაგებებისა ძვ. ეგვიპტურის, არ აჰყვა, კაცო, კარისკაცისა სიტყვას თვით ზოგრეჩენუსა მბრძანებელი? – სასტაული თუ გინდათ და, ესაა…) გარეშე? ამ ღმერთის გარეშე (აჰა, ერთ-ერთსა დაწინაურებულზეა თურმე ამიენიშას პასუხი აგებული და დასურათებული მაშინაც იყო ალბათ მხატვრობა და მხატვრულობა), როგორც სახმეტის41 მემფისის42 წინაშე თრთოდნენ უცხო ქვეყნები?

აქ რაღაც-რაღაცებს კიდოილაპარიკებენ და სინუხეტითი მოხიბლული იმრეჩენუსა მბრძანებელი კი ბოლოს ეტყვის… არა, ბ ო ლ ო ს ეტყვის კი არა – რა გამოთქმაა ბოლოს ეტყვის არამედ, დასასრულ, ანუ მაინც სუბოლოს ეტყვის ის მას ზმნას-ორპირიანს იგი იმას ოღონდ არა ბოლოში არამედ მთლად წინაპირში:

მე ვიცი, რომ ეგვიპტე ხარობს რადგან იცის რომ ძლიერია მისი მეუფე მაგრამ მისმინე, დარჩი ჩემთან მე კარგად მოგექცევი-ო ანუ აქაცა ორპირიანი ზმნით – მოგექცევი – მენა შენა – და არა მეკიშენი-თ სხარტად მოსჭრაა და დაუმთავრაც სიტყვა ბოლოში (ვაჰ! ესა ბოლო ვეღარ მოვიცილეთ… ნეტაი რატომ… სიტუაციისდამიხედვით, ვითომ? ამ-ახლებურის-ც?) და კიდევ უფრო ძალიან ბოლოს (ვაჰხ! აგისიტყვა ხომ უნდა შოორსკე მოვიცილოთ, ბოლოსდაბოლოს!!?), ვაიი; და სწორედაც რომ მოაყოლა ისეძალიან საკვირველი, რამ-მ!? -

მან მე შვილებზე წინ დამაყენა (I – შეურცხვა მამობა და II – II – ისემც…), ცოლად მომცა უფროსი ქალიშვილი (- …), დამრთო ნება ამერჩია მიწები თავისი ქვეყნის (ანუ ზემო რეჩენუს) საუკეთესო ნაწილში (თქვენ ჰხედავთ, კაცო, მიწების დარიგება-გასაჩუქრება და ჩვენშიდარჩესდაგაყიდვა უცხოელთადმი ჯერკიდე როდის ჰყოფილა მოდაშიი, ჰეე?), მომცა ადგილი რომელსაც ერქვა იაა43, სადაც იყო ვენახები და ხეები (- ესაც საქართველოსავით?), სავსე იყო თაფლი და ყოველგვარი წყალი (- ადუღებულიც? და, კიდომეტი – მინერალური-ც?), და ყოველგვარი ხილი ხეებზე (- ამჩვენი ყოფ.-საქართველოსავით?), უფრო მეტი იყო ღვინო ვიდრე წყალი – აქ თუ შაქარზე დაყენებული სამარკო ღვინ-ღვინოები იგულისხმება მაშვინ-ჰო საქართველოი ყოფით ყოფილა ზემო რეჩენუ გინდ-იმერეთივითა და ისაა და ეგ არი და გორისციხე – ვაჰ, ეს იაა დაუდგენელი და კიარა და გინდაცა ძველი ეგება თელათ ახ. – საქართველო ხუარ იყვო, კაცოო, ხანდახან როგო-ადვილად გასაცემი თქვენ ერთეულები ეძახეთა და, იმათგანა, კი, და აქა ავტ.-ი ბრაზდება ააქ, ემ სინუხეტსა რას ჩავაცივდით… თუმცა ეს ჩვენ-ორთავე კი არ ჩავაცივდით ანუ აბა როგორ შეიძლება მკითხველი შეცდომაში შეგიყვანოთ და ჩვენ-ში მე და ჩემომკითხველო თქვენც ერთად ვეგონოთ ვინმე-დამჯერსა ზედმეტად, კი, და არამედ აქა მხოლოდკუთვნილად-მეე-მხოლოდღი ვიგულისხმები ესი ავტორი, და, ამ ყოვლადმოსაწყენს პროზისა ნაცვლად განა ის არა სჯობიან რო პოეზიას მივუბრუნდეთ მაგრამ ღალატში არ ჩაგვეთვალოს ეს პოეზიაზედ რაცგინდა იყოს პროზა-ვარესი და უარესი და მაგრამ მაინც ცოდოა ისიცა რადგან რაღაცა არი ისიცა ხოარი თავისებურათ (- გოგრაულათ?) და, მივყვეთ თუმცა არა და ვერ ნება-ნებაზედ, -

იქ ხორბალიც იყო, ჭვავი, და სხვადასხვა სახის საქონელი (კაცოო, გინდაც ამ საქართველოსა მსგავსშიც ხდებოდეს ესისაქმე სადა აქვს, აბა, საქონელს სახე არამედ აქსა დინგი, დრუნჩი-ხორთუმი და ამისთანები განსხვავებით ემ-ადამიანებისაგან რომლებიც გინდაც სამშობლოსი გამყიდველები იყვენ მაინცა ააქვთ არამცთუ სახე არამედ იერსახეც, ამოდგამოსახულებაცაი ქურდბაცაცაი-აური, კი, თუ არა გჯერამსთ პლაკატთშაჰხედეთა და აქვთ აგრეთვე იგივ ფიზიონომია და იგივვ სიფათი ცხოველებისაგან განსხვავებით და სხვ.) ურიცხვი რაოდენობით (მაგრამ ჩვენა-რო არც ისე ურიცხვნიი, ვაართა?) და მეც ბევრი რამ მერგო (კაიადგილი, უშოვნია, რას ერჩი) რადგან მე მას ვუყვარდი… – არ დაიჯერო, სინუხეტ-ჩემო, რომელიერთი ნიჭიერებით შეგიყვარებდა, არამედ ყოვლად მოჩვენებით… წაურწყმედიხარ… ანაცდა, ეგებ… მატყვილეფ-ხომე?.., – აფირისტოშენ! აბა რომელიერთი აქა რამტელჯელნახსენები ნიჭიერებისადაგამოა რომ მან მე დამნიშნა თავისი ქვეყნის საუკეთესო ტომის მეთაურად! – სად გაგიგია მაინც ე-პარტიული ამხანაგობობანაა და რადასანიშნი თანაც შენ იყავი შიშებისაგან შექვეშაფსიავშენ! -

…

… -

მაგრამ, განვაგრძოთ, ყურს გიგდებ მაინც, ისედაც-მაინცხო სუარ ჩაგიყრი წყალში ემაგპაპირუსს რაცგინდა იყოს რაღაცაშრომა, დაგიხარჯია, კი… -

პურს მე ყოველდღე ვაცხობდი – ვინ იძლევა ფქვილს ისე-ტყვილა შენისთანებიზა! – სულ მქონდა ღვინო – ლოთ-ლოთიბაშო, შენ! მოგწომდა, არა, ღვინო-შამპანსცქის წამდაუწუმად კრკრ-კრ! ტვინში-მებრუვევ, შენ!.. ალკაგოლიკ ტი ნესჩასტნიი… აი ფოკ იორ ფეის(44) … – გამოულევად მქონდა მოხარშული ხორცი და შემწვარი ფრინველი და უდაბნოს ანტილოპები მოჰქონდათ ჩემთან – ვერავინ ნახეს, შენზეუკეთესი? ისე გიმშვენდათ შენც და იმათაც, ცხვირიდადრუნჩი… განვაგრძოთ, მაინც, -

დიდსულოვნობით:

მოჰქონდათ ჩემთან ნანადირევი – რომ იმეორებს-კიდეც ტყვილტყტყვილებსტყ!!? – მოჰქონდათ ჩემთან ყველანაირი ადუღებული რძე -

კაცოოო!! ბიჭოს ეს

ყოველნაირი ადუღებული რძე მაინც რაღა უბედურობაა ადუღებული ყოველნაირი რძე მაინც ეთქო და დაეწერა და ვინ-ოხერი ვუსაყვედურებდით, მაგა სინუხეტასა თუ ვიღაცაა როდასდგომოდეს პირსადაყელსადაგულსზედ ანტილოპასი და ზებრებისა და ჟირაფების აუდუღარი რძე!, და ალბათ მაინც კიდოკაი ალბათ-ძველსა და ახ.-საც საქართველოში გინა ზებრა და გინაცჟირაფი?.. – ხო-არაა? -

დათქვენშიმოიკითხეთ თუ კაია!

…

ხოლო აქა მე მაგსინუხეტის კითხვა-წაკითხვას ვეღარ დავუდებ მისი ამდენი ტრაბახობებით ჩემს გაბრუებულ-გასივებულს თანაც როგორაა – გულჰს, და კიდევ კარგი რომ გულისყურის გადასატანა-ც შეგვიძლიან ჩვენ და გულისყურიც მოვიშველიოთ სულაც ჩვენჩვენი და ის ნიანგი, მოთომმზაკვარი და ეგებ მართლაც ყურუმსაღი და ვერა-წმინდანი და მაგრამ მაინც ნაღდი-როგორი, მოვიშველიოთ რათა თუნდ ერთი სინამდვილე შეგვრჩესა-მაინც ემა სუტყვილა მკითხველს ნატყვილარს-როგორ ნატყუილებებაარ პეტეისესთან…

მაგრამ…

სადაა…

კაცო…

არა, პეტეისე კი არა – პეტეისე აქაა – არამედ ვაჰ ეს ნიანგი ერთადერთად რომკი გვყვყვანდა სიმართლედ და, ისიცა, კაცოო?! ვაირომ -

ფაფუუ…

სად ოხრობაში წაშავებულ-და-წამწვანებულა, და დე და დაე გადაკარგულიყოს მთლადმოუსავლეთში, ვის იპოვიდა იქ შესაჭმელად გაბითურებული-ეს როგო-ძალიან, პეტეისეზე ვუკეთესს ვუმრო? – იპოვიდა ვის… – ჰეეე, ნიანგ, მაგშენის ვაიდ-გურმანობიით? – ზოგ ბოლშევიკზედაც კი, წითელზე მწვანედ გიჯობნია პირისა სულაც ვერ-გემოთი იმათიანთით… და მაგრამ აბა რაშუასა და შვაშია, კამო… და გინდც სვერდლოვ-დზერჟინსკი აქა-ხო სულაც სხვაგანე იყვენ და იმათა რო ვახსენეფ მე უნიანგობა არ მეყოფოდა, მე-ს?

და სხვა რაგზა მააქ, და ამისთანა ამაპროზას განა ის ბევრათ არა სჯობნიან და თანაც უმფრო, კაცოო, ბიჯოჯაან თუნდაც ლექსი რო მოვიშველიოთ და ვიხმაროთა – გავიხსენოთა, გავიხსენავოთ ის ნაღდ-სტრიქონი რომელიც პწკარად გინდც ჩიქორთულად, ვთქოთ რომელიცა აიიასე, ჰჟღერს:

გენარსვალე შენ როცა ბევრი ლექსები პერსონალურათ ჰსწერაამ, -

არაა, უკეთესი?

ხოლო ათადან-ბაბადამ მოყოლებული გამჭრიახულად დამკვირვებლური ბრძნული გამოთქმა შიგნიდან ტყდება-ო მარტო ციხესა კი არა და კიარ ჰშვენის არამედ ზოგნი-ჰავტორნიც შიგან-შიგნიდან გატყდებაო – მაშ!, თუ არა ეს და მა აბა ისა რა იყო რომრო მეროო ავტორთა გულგასახეთქათ-ქათ გადავაშავე ისა რომაა რაც უფრო მეტად უვარგისნი ვაართ მკითხველისათვინ განა ის არა სჯობიაან?,ო, აბა ეგ იყო სიტყვით სიტყვათა სიტყვათპასუხი? – შიგნიდაამ, გავტყდი, მაგრამ, ეგება,

მერედამერე გამოვასწოროთ (თუმცა ეს რატომ, გამოსწორება-გინდ, მრავლობითში, თქვენ რა-შვაში ხართ, ჰა…) და აღვაზევოთ ნათქვამი-ესი თუგინდაც ადამიანურად, კი, ჰო, კიჰო და დიაღხთც, ავხსნათ ყოველი… – აქაც-ხომ – კიჰო? ძლივ არ ვიპოვნეთ, ორმაგულადაც, ე-ნაღდი სიტყვა? – ასეა.

კი.

და ზედაც – კიჰო.

***

აგრეთვე აემ პეტეისესი მამათავისს ოღონდ ვერ-მისას ანუ პეტეისესი ვერადაარა,ს, რაღაცადარდი აიმასაცა ძაანა ძლიერ აწვალებდა აი ისე რომ? -

თვალსაჩინოდა.

ძაალიანი.

მაინც რა ჰქონდა ასეთ-ასეთი საჭოჭმანო – თვით ფარაონივითა დე იყოს იგი როგორიციყო ანუ ჯანმრთელად უვნებელი ჯანსაღადსაღი და იმისაკი მაქებარსა ვაჰხსტევნთრაფეს დიდმოხელეებ-დიდქურუმებსავით არა მარა ფული იმასაც შედარებით არ აკლდა, კაი ჭამა და კაისმა ხომ კუჭსაყრელად და ამასთანავე თავის-სხეულის ყოვლად უშრომლად, უფასოდ ჰქონდა ქალებზე დიდად გულდაყველაფერმოდგინე დიდად გაწეულ შრომებ-ნაჯაფებებს თუკი თუარ ჩავთვლით ამასაქმეში სულაც არ იყო უმუშავარი რასაკვირველია, ფეხი და ტანი და ზედაც თავი მშვენივრად ჰქონდა შემოსილი რიგით-ქურუმის ტანისამოსით და ფეხები თეთრი სანდალიებით და ქურუმთა ხან წოწოლა და ხანაცრგვალი, მზისაებრ, ქუდი თავსადგა და მთელი ზემოქვემო ძვ.ეგვიპტე მათი მთავარი უქურუმესის (რომელსაც ჯერ სუვერ ვიცნობთ) ლამის ზოგ-მოადგილის კიდო მუადგილეებსაც რომ ჰსცემდნენ (არა, კი არ ურტყამდნენ) პატივს (-აა…) ვაჰხსტევნთრაფესაც თითქმის ისეთცსა ჰადაჰა ისეთნაირსა, პატივსა, უმტკივნეულოდ ჰსჰსცემდნენ ვერცხლით-აშკარით და პროდუქტებითა-კალორიულით და მოწიწებით უხრიდნენ თავსა ხოლო გულში კი აბა რა ედოთ ჩვენ აიესა და ამისა აბა სად ვიცით, აბადა ვინ-ერთმა მოცლილმა, ვიცით, -

გულშიდებანი აკი რომ – ამოუცნობნია რაცგინდ თვალებით დააკვირდე გარდა მთავარი ქურუმისა ისეთ-ისეთი თვალებით რომ სულ ჭროღულად ეწვოდა მზერა, და მტერს და მტრისას ის თუ ვინმეს გამჭოლი ალით მისი თვალებისი კოცონისითა, შეჰხედავდა და სულ არ იყო არხეინსა, ზოგიერთივით

და ასეც აგრეთვე, რაფე… ხოლო აქეთ კი ჩვენს კარგადნაცნობ ვაჰხს ქალები თუმცა იმას რადგან არ აკლდა და კარქა სავსედ ჰქონდა ტოლჩებში წყალიც ადუღებული აუდუღარს რომ სულაც თავი ვანებოთ არადა როგორი თავისგასანებებებლებია განსაკუთრებით მარილნაჭამზედ თუკი აისე მძაფრად გწყურიან რომე პირდაპირ ხმელზედარჩენილ ზვიგენივითა ხოლო ზედმეტად მზიურს-ძვ.-ეგვიპტეში ხანდისხანობით აიისეთი სუ ბუღბუღიანი ხვატი იდგა, რომ? -

ჩრდილოელებსა, ნეტამც; თუმცა აჰ არა, არა, ეს მათა ესა? – გადირეოდენ აისინი იმ თავიანთსა სიცივეს მაინც რა კოხტად-დოსტოღრივ შეგუებულები,

კი,

ხოლოკი რაფეს თავისი… – დაზუსტებული-აქა თითოკინკილა რიცხვი რა სახსენებელია რადგან ნუკი დავწვრილმანდებით იმად რომ ასეთ-ისეთნად მრავალრიცხვოვანები იყვენ მისი (რაფეს) ცოლები და ხარჭები და მხევლები და მონაქალები და მისიწყალობით – მზის, ცხლისა რა-სი მოწყენილობისადაგამო მაინც იმედით შემყურენი ხელისჩაქნევა ვინემ დასძალავდათ და მაგრამკი რაფეს ჯერ ეს ეგ ერთი იმტელი ქალის შნო და ლაზათი სადა ჰქონდა, ვერა აქუნდა და მეორეც რომ მაგრამკი რაფე იმოდენ ქალებს ისედაცა-ხო რა და რომელერთ ნიდაყვებსზედ იხლიდა რადგანაც იმას (რაფეს) მთელ-იმათთაგან ხოლოთ ერთიღა ერთი ისეთის დიდის გამორჩევით მოსწომდა როო მინამიმდისინ მისთვის როგორა-მოსაწონაარნი დიდი ზონზროხა და ძაანმოდღლეზილი მის-გემუვნებისადა შესატყტყვისარნი და როგორ-თანმხლებნი საერთო ჯამსა და ტაფაში აკი ხოიყვენ ტან-ზემოფეხებიანა მისაზიდარნი და მაგრამ ამა იმასა (რაფეს) კი დროდადრო და შიგადაშიგ კიარა არამედ ყველაისინი განუსაზღვრელი გრინვიჩისდროით ავიწყდებოდა თავისიც ხორცის გულმავიწყობითც ანუ როგორცაც განათლებულნი ეძახიანა ხორცის-სკლეროზით ვეღარ ახსომდა სხვადანარჩენნი (მოწყენილები აიისე? – ვაჰ!) რადგან ის ქალი-გამორჩეული როგორც აგრეთვეგანათლებულები იტყვიანე – მინიატურული იყო-იკო და ვაჰხსტევნთრაფე იმისსაგვერდით… – თუმცა, რა გვერდით, რომელიერთი მხარდამხარა და ასე შ.-მდეგ, სულაც ჯიგრამდე და თირკმელებამდე ვერა სწვდებოდა ისი ქალაი-კოკროჭინა და პატარაიდაკოხტა – ვაჰხსტევნთრაფერე ხომ აი იმასთან და მასთანანა თავს მართლაცა-და დიდ-კაცად, ჰგრძნობდა, იმისსა გვერდით როცა იყო აბა რომელი შემფასებელი იტყოდა მასზე არცთუ ლბილ სიტყვას დაფეხვილი-ო და იმასთან (იმქალთან) ყოფნასა იმასა (რაფეს) ამიტომაც ძაან ერჩია რაფეს (იმას) ვინდრე მოსაწყენ პაპირუსთა წერადაკითხვა – დიდ ქალებს როგორსა-რამტელ შრომასაათებისა შემხარჯავებს-რო თავი რომ სულაც გავანებოთ მაგრამკი აქეთ რად გაანება და გადასდო, ეეჰ, პეტეისემ, ისი, მთლადაც ბოლომდე გადაგეშალა მაშინ როგორ მრავალწყრთიანი ხოლო წაუკითხავად კი მხოლოდ გრაგნილი პაპირუსით ფარულდახვეულ-ხუჭუჭობანია, განზე, მთლად უბოდიშოდ გადადებული, და თანაც პეტეისურის სევდისა რაღაც მონათესაოსავით ერისა იმააც, ეგებ-ნიჭიერს,ც, მაინც, რომელსაც იმა-სინუხეტსაც როგორი ზორბა ცხოვრებისეული-გამართლებების (-ანტილოპები, და ზებრებისა შემწვარულობა, ნაყოფიერი მიწები, ხამანწკები, ბეჭისმიერი სუკები და კარგანადუღი მოხარშულათენახარში წყალი ჩემობატონო და სხვ.) მიუხედავად? რაღაცა დარდი მაინც აწვალებდა სინუხეტს – იქით და აქეთ პეტეისეს და, წარმოიდგინეთ, მამამისსა (რაფეს) კი მეტადაც უფრო თავისდარდისა, საგონებელი, სჭირდა და დიდად აწვალებდა როგორ თვალნათლივ-აკიდებულად რადგანაც დარდი როდის იყო რომ გვეკითხებოდა თანხლებასა და თანმიყოლას და გადაყოლას თუ გაცლასა და გადაკარგვას – თავისთავადი, თავის ჭკვაზეა ისიოხერი და ერთხანს რაკარქა არხეინს რაფეს მერეკი ისე აშკარად ჰსჭირდა დარდი, რომაა? – როგორც იტყვიან მისი სახისა და ფიზიონომიის გამომეტყველებას და სიტყვებისა პირიდან ამოთქმულების (და არა – პაპირუსეულთა) და მთელ-ცხვირდაპირის ტონალობა-ს თუკი ავიღებდით და ჩავუკვირდებოდი,თ? – ცხადზე მეტცხადი იყო, კი, ესა.

და ასევე-აგრეთვ სხვებისაგან დიდ-გამორჩევით რაღაც ერთი რამ ძაანაც აფიქრებდ-აწვალებდაა ვაჰხსტევნთრაფესა დე ყოფილიყო იგი დაე უდარდელი და არ-მოწყენილი და შუშპარა და არა რომელიღაცასებრ დარდით ნაღვლიანი ძლიერი დაფიქრებისაგან და, მაინც საღი და იმათავისი ქალების ვერ-დასამომწყენო არამედ იმათთვის ნეტა როგორი ძალიანი ტემპერამამენტებიანიო თუ როგოიტყვიან თავის სამასსა რვავე, კი, ქალებითვინა, კაცო სუცოტა ერთთანამაინც მუდამდღე თუ არა ორ-სამსა დღეში ერთხელაა-მაინც – ვაჰ, ე-რაქალებ გვიცდენდა, ტყვილა, ისი-რაფეი რომელიცა-რო სანახევროთე პატენტიო თუ რას ეძახიან, ჰო – იმ-პოტენტი, პატენტიანა, იყოო, იძახე შენა რამტელიცგინდა ესა – ძახილ აბა რა მნიშვნელობა ააქ,ვს, მთავარი აკი შაძლება, არი.

ხოლო ისი კი ის მონა-ქალი, იმას რო ემ რაფეთვინა ვინმე-ახვარსთან არ ეღალატნა და ამითა კი (ანუ ღალატით) ძვ. ეგვიპტეში აბა ვის და რომელსა-ერთს გააკვირვებდი-იქნებოდა ეს თუ რა, აკი ადრევეც ცნობილი იყო რომ ძალიანაც ვერ-მიუწვდენელ-აღსარიცხი იყო ძველს ეგვიპტეში თუ ვისი ლავიწი ვისს ლავიწშია აღმოჩნდებოდა და იყო კოხტათ მორგებულ-კარქამოთავსებული, კი, და ამიტომაც ვაჰხსტევნთრაფე იმ პაწა ქალსა საცა არ უნდა წასულიყო (ქალი კი არა, არამედ რაფე) სულაც იღლიით დაატარებდა და ასე კი-იყვენ ამა გაგებით გვერდიგვერდ,ა, ეს მაშინ როცა დადიოდა (აქაც ქალი კი არა-დადიოდა არამედ როცა ვაჰხსტევნთრაფე სიარულობდა) და ხოლო თუკი შეჩერდებოდა? – სადმე რამეზე მიაყუდებდა იქალსა რაფე ხოლო თუ ეს მისაყუდებელ-რამე როგორცასეთი სულაც არ იყო სხვაგანაც-სადმე მაშინ მიწად ან ქვიშა-ზედ სდებდა იქალსა და იყვენ ასე, გუგულებივით, უცხო თვალისათვის ეს და სხვათაგანაკი ზედმეტად საღნი რადგანაც რაფე (ისა) თავის გუშაგ-თვალთ არ აცილებ-არაშორებდა რადგანაც ქალი-ქალაუ-ისი ახლოწარსულში ძაანაც სხარტადმოძრავი კურტუმქნევითაც იყო სხვაკაცთა თვალწინ მაგრამაც ესა მთლად ალალადა, ნეტა? არა, ჩვენ ასე-გვგონი ასეთ მთლად-არა-დ აიი, ესა, რადგაან, იქალი პატარახანში ჯერ ცოტათი-რო რო-გამოიბურცა დაა მერეკი, კარქამაგრა? – ერთხანს ძაანცა შეძრულმამან ისე ძრიალ რო, გადარეულობამდე, რაფემ? – ბოლოსდაბოლოს თავი და ბოლო იმით იმშვიდა რომ ალბათ ლუდ-ძაანნასმმა ჩავიდინევი მე აესაო და ვეღარ მახსომსო ხოლო კი საბოლოოდ ბოლობოლოთიც მაშინ დამშვიდდა იმ ქალმა რომ რო რომა ჰსთქვა ეჭვმიტანილსა ბევრულებზე – ჰო, მე მაგათგან რა მინდაო მე აბა რა-ო, შენა კიდენო რა კარგ-რა-მე ჰქმენ იმდენი ლუდი რო შაჰყლაპეო, და, დამშვიდდა, რაფე, მაგრამ, სიმშვიდე აბა ვის-ღ შერჩენია, სამუდამოდაც კი არა და, თუნდაც მცირედის, ხნითა?

რადგან, იმათა, ბოლობოლო რომ ზანგი-რამე რო დაებადნა-თ?

ჰაი შე ასეთ-ისეთოვოო, შე ძალიანაც უარყოფითოვოო მაგისთანებზედაცაცაო ვერაჰსთქვიი მტკიცეუარიო!?!, – ვაჰხსტევნთრაფემა, ეს, მაგრამ იმა ისევა ახლა ენითმოძრავმა სხარტადა და კოხტავემ ქალმა? – არა რაფეჯან და რააფიკ-ჯაან, აიმ ლუდთნასმზე შენა რომა რო საბოლოოთა ბოლოიანათე დაიძინე ოღონდ დროებით დე ყოფილიყვე ეგაშენა თვალჭყეტელაო ოღონთ როცა მე უკაცოდაო და მე იმადროში ძალზეგულით მამინდა და შავი ალუჩა შავჰჭამეო და ესა შავიბავშვიც შაშვივითა ალბათ აიამიტომაც გაჰშავდაო, იმ ალუჩითა-შავითაო და,

(- ავტორისაგან: და ნეტავიღა გამოთქმაი-ეს: ალჩუზედ დადგა ნეტა აქედგან ხუარ მოდის, რა ვიცით, აბა, აღუწერელია დიაღაც-რომ გინდ კენტიგზა და გინდაც გზები და შუკებ-ბილიკები ჭიუხებისებრ გამონათქვამებისანნი,)

და რაფემა კი მაინც, როგორც მსმენები და მხედველებიც იტყვიან-კიდეც სწორედაცა-რო პროფილაქტიკისათვის იმ ქალსა ჯერ-რო მაინც ზედ შიგსპირშიც აკი ხოუთხრა ჰაი შე ასეთ-ისეთოვოო, – კი, ვაჰხსტევნთრაფემ, სწორედაც ესა, და მთელი ორი დღით ისევ-იგივე პროფილაქტიკისათვის მთელი იმ ორ-დღით სუ სიპსა კლდეზედ მიაყუდა ისითავისი კაი-ქალი ოღონდ მთლად ზედაც არ გადაჰყოლია ეგება მართლაც-ლუდნასვამივით ძველებურათვევე მაგრაამ

მარტო ეს არა, კიდენ რაღაცაც აწუხებდა,

რაღაც სხვარაღაც კიდევ-კიდეცა კიდითკიდემდე აგრეთვე ძაან აწუხებდა,

და თუმც პეტეისესი გარდაც კიდევ სხვა შვილი – ის მერე რა რო ვერა ჰგვანდა – ამა სიტყვებით აჯინდებოდა მამილოსაა: მითხარი მამი, რა გაწუხებს, მოდი მითხარი და გულს მოგეშვება გამოტყდი მამი მითხარ მამიჯაან-ო,ო და მაგრამ, რაფემ? – მე გამოვტყდე-რა, მე რა-წიწილა მნახე და ვაარ რომკი გამოვტყდე ჩემი დარდისა კვერცხიდანაო არამედ ესმეე სულაც ქურუმი ამა-ახალი ეგვიპტისა მზეგრძელ-დღეგრძელი ფარაონისა ვარდავაარო მაგრამ, ქურუმი, საქმე საქმეზედ თუ ვინ იყო? – ვინა და, თვით ის მზერა-როგორ-აალებადი მთავარი ქურუმი, შეში, როგორ ძალუმად მიმომცქერალი სულყველაფერზედ და დამაქცერალი ყოველივეზე ისე გამჭოლი და ბასრი მზერით რომ თვით ალებასტრის ქვებსა დაჟინებული მზერით ბზარავდა, ფშვნიდა თუკი სადმეღა განმარტოებულ გამოქვაბულში განკერძოებულს თავისთავთან მოუნდებოდა, ეს, და გახევებულს როგორღაც მკვეთრი დამორჩილებით რომ გაუტკაცუნ-იქნებოდა ის ალებასტრი ქურუმის მზერით, იმ ზეუცნაურ გადაძაბვისაგან, ისი მაშინვე თენთთებოდა და უხვად დადენილ ოფლს მაჯის ზურგით იწმენდდა, შაში, – როგორც სჩანს, დიდად იძაგვრებოდა და მხოლოდ ისე-უბრალოდ კი არ იყო ძველ ეგვიპტეში ძველეგვიპტელთა საქმე ჩვენა რომ აქა ცოტა არ იყოს მოაგდებულოთე მიგვყავსა ნილოსითღზრდილთაც ჭრელიცხოვრების მაგალითები, არა – ქურუმის-შაშის მზერა როგორღაც თან ძლიერ მწველი და გამანადგურებელივით და თან როგორღაც საბრძნისეულიც რაღაცა უცხო გონი, იყო, ძნელად მიღწეულ ხნოვანებით, გამოწვეული, წლეების შემდგომ,
კი, განმტკიცებული ხოლო ყმაწვილი პეტეისე რაღაც ამდაგვარს ჯერ მხოლოდღა-რომ მიდრეკილი თითქოს არც-ისე მაგრამ აშკარად, ის მერე რა რომ სულაც რაღაც ვარგს, თავისდაუნებურად რაღაც ძნელ შვებას მაინცა გრძნობდა ბალღობიდანვე რომ შეესწრო სწორედ ამ შაშის მიერულს და ხელით – მარჯვნიდან მარცხნივ წარწერებით გადახუნძლულს, გრაგნილს, გაშლილად როგორ მრავალწყრთიანი იყო ხვეულა, გაყუჩებული, და მაშინ-იმხანად წერა-კითხვისა მთლად ახლადმცოდნე პეტეისემ როგორის რიდით ამოიკითხა:

-მე ვქმნიდი ჭეშმარიტებას – ნეტა რა იყო, ჭეშმარიტება, ეს… – მისი მბრძანებლის გულისათვის, მე ვაკმაყოფილებდი მას – რას… – იმით რაც რომ მას სურდა: მე ჭეშმარიტებას… – ისევ! ეს უცხო სიტყვა პეტეისესათვის მაშინ… და მერეც, ცოტაც-მოწიფულზე… – ვამბობდი… როგორ ამბობდა ჭეშმარიტებას-ამს, შეუცნობელს, – და მისით სწორად ვიქცეოდი რადგან ვლაპარაკობდი მხოლოდ სიკეთეზე – ხოლო სიკეთე ბუნდოვნად უკვე იცოდა, პეტეისემ, ამოისუნთქა, – და ვიმეორებდი ნასიკეთარებს. მე განვიხილავდი დისა და მის ორ ძმათა მკვეთრ საქციელებს რათა შემერიგებინა ისინი. – და ალბათ კარგი იყო ეს, ხვდებოდა ამას პეტეისე, და აგრეთვე კარგი უნდა ყოფილიყო მე ვიხსნიდი ხოლმე უბედურს მასზე ძლიერისა და ცუდად შემძლებელისაგან… მე ვაძლევდი პურს მშიერს, – ეს? – ცხადი იყო რადგან ნამდვილად კარგი, იყო, – ვმოსავდი სამოსშემოცვეთილთ, დამისაფლავებია კაცი ვისაც შვილი აღარ ჰყავდა – მართლაცდა აგრეთვე კარგი უნდა ჰყოფილიყო, ეს, ხვდებოდა ამდენს პეტეისე, – მე ჩემს ნავში ვსვამდი იმათ რომელთაც არ გააჩნდათ ნავი და ვრცელ ნილოსზეც გადამყავდა ისინი ვისაც უნდოდათ ეს მაგრამ ვერ შეეძლოთ, ეს. მე მოკრძალებით პატივს ვცემდი მამას ჩემსას, ვიყავ ფაქიზი დედისადმი. მე მათი შვილების აღზრდაში ვეხმარებოდი მათ, და სწორად ვღზრდიდი, სიკეთისაკენ ვაგულიანებდი, მათ…

კარგი რამ იყო და თვალდაგონებაწარმტაცი ამისა და ამისთანების კითხვა, და თუმც პეტეისე, როგორც შვილი მოკლებულ-იყო მამისეულ აღზრდა-სწავლებას, და სიკეთისაკენ, ღვივილს, ცოტათი შურით-რამსავით ივსებოდა ავტორით, შაში-თ რადგან ისა-და-იმდაგვარები ძალიან აკლდა და შვილიც არ ჰყავდა ჯერ ეს გრაგნილი რომ წაეკითხნა და ისიც, რასაც თავის შვილს თვით დიდი პტახოტეპი, თვით ფარაონის რამდენიმეთაგან მთავარი მრჩეველი, აწ გარდასული მაგრამ მისი უკვდავი პაპირუსით კვლავაც მრჩეველი თავისი შვილისა და სხვათათვისაც და რაღაც გინდაც უხილავ-წინწკალებივით გონზე რომ მაინც ნატვიფრად დამჩნეული ემ მისთვის ყოვლადაც უცხო პეტეისესათვისაც, კი, თავის შვილს, სხვებდა გასაგონრადაც, პაპირუსითვე ასე-ამგვარად არიგებდა:

თუ იმ მბრძანებლად შეიქნები ვინც განკარგულებას აძლევს მრავალთ, ისწრაფე ყოველგვარი სიკეთისაკენ, შენს ბრძანებებში ნუ იქნება ბოროტების ნატამალი. სამართლიანობა დიადი რამაა, ყოველივე ამაღლებული დიდად მდგრადია.

ხოლო ვაჰხსტევნთრაფეს კი როგორღაც აშკარად სხვა რამ სწორედაც გულის მთლად მაწვრილებლად აწუხებდა რადან თვალები-გადმოკუმსული ისე აშკარად რომ, გაელამებოდაც, აწუხებდა, მას, რაღაც, მაგრამ, – რას გაუგებდი, ქალთა ტყუილა-ყოლისაგან განსხვავებით, აქ მალულ-იყო, დიდ-გამოყოფით კვლავაც იგივ პტახოტეპისაგან, რომელიც: ალაპარაკდი მხოლოდ მას შემდეგ როცა დარწმუნდები სხვათა საუბრის არსს რომ ჩახვდი. უძნელესია ბრძნულად საუბარი ვიდრე ყოველგვარი სხვა შრომა – ხოლოკი რაფეს ეტობოდა არ აკლდა შრომა თუნდაც ფიქრობრივი იმა მაწვალებელი საკითხის გადაწყვეტა როგორმე რომ დაედგინა მაგრამ ისიც ეტყობოდა რომ ვერაფერი, საიმედო, გამოსდიოდა, ისევე როგორც გეოგრაფიულპუნქტ-იაასი დადგენა ჭირდა ასევე აემ ვაჰხსტევნთრაფეს ამოჩემებულ-გაფიქრებისა დადგენა სუვერ ხერხდებოდა, კი, – არ ამბობდა და… და ამიტომაც ესე იგი ეს ალბათ კი არა და, დანამდვილებით, – ვერა, და არა და ვერ-ვერ, და ისც კი არა და ჩურჩულითაც კი კვლავაც არ, ვერ ამბობდ-და-არცაცამჟღავნებდა გინდ საქციელით საფიქრალს, თავისს, მაშინ როდესაც თვით დიდი მეფე-ფარაონი, ამენხოტეპ I თუ II თუ III III და არავითარ შემთხვევაში არა IV რადგან მან ეხნატონი დაირქვა სახელწოდებად და დიდ-უცნაური მბრძანებელი აღმოჩნდა თავის დროზე და თანაც შვილი არა ჰყავდა მგონი არამედ ქალი კი ნამდვილად ჰყავდა, ნეფერტიტი, თან ლამაზი და დიდად მომხიბვლელი და თანაც განსწავლული და პოეტი და ასე შემდეგ, თავიდათავად ეგულებოდა, ის, ხოლო ეს მათზე ადრინდელი ამენხოტეპ მერომელიღაცე მართალია მისივე დიდად მახლობელმ-ვაზირებმა პირველი ვერა მაგრამ მეორე შეთქმულებისადამიხედვით, მოკლეს მაგრამ მანამდე მოასწრო მაინც, და ვაჟიშვილს, ტექსტობრივადაც დაუტოვა და მის სიზმრადაც კი გამოუცხადებია თავისი როგორი ვრცელი და თანაც ბრძნული დარიგებანი, დანატოვარნი თუკი ჩავუღრმავდებით მხოლოდ შვილისათვის კი არა ჩვენთვისაც, რომელიც მისი შვილის კარზე დიდად ცნობილ კალიგრაფსა და მწერალს, სახელად ხეთ, გადმოუწერია იმ სიზმრისაგან ცხადებისათვის, ცხადად, მთელ იმ აზრებით რომელთაც შემდგომ პეტეისესთან ერთად გავეცნობით, ჩვენც, მათზე როგორი გვიანები და მაინც როგორ დაკვირვებულად და გულისხმის-ყოფით-აცკი, და არა ამ იმ სისწრაფესა და გულისკუმშვაში ჩვენცრო სწორედაცაა რომ რაფესავით და არანაკლებ გვაინტერესებს მისი (რაფესი) საიდუმლო მისი (რაფესი) დარდის ეს მოუცილებელ-ხანგრძლივობა რაღაც უცნობსა ჩვენთვის საგანზედ რომელი დარდიც ისე ძლიერ სხვადასხვაგვარად რომ ხანდახანობით მორცხვადაც-კია ხან მძიმედა და ხანც მსუქ-სუმბუქათ აფიქრებდა რაფეს ხოლო ხანდისხან დიდსა კაეშანს, ჰგვრიდა, და თუ-სხვებ არამცთუ თავის კოლეგა-რიგითებთან ლუდბლომაშენასმიც არ გატეხილა თუმც როგორულა-მთლად დაჟინებით ეკითხებოდნენ თუ თუ რა იყო მისი კაეშნის სევდად-მიზეზი და ბრალი და საგანი და სხვ., და იმათთან კი არა თვით თავის იმ შვილთან რომელიც ნეტაროგორ გააკეთავა, – ვაჰ? რომელიცა რომ როგორის დიდის აჩემებით და აკვიატებით სულ დოგა-დოგა რაიმ სიტყვისა დასაცდენად უმეორებდ-და-უმეათასებდა მითხარი მამი, მითხარ და გულს მოგეშვება, ო, აი იმასაც? რაიმ-კრინტი? – აპაპაპაპა, და უცებ სწორედაცა რომ ჰაი-დუდუკეს რომელსაც სულაც არ აცნობისწადილებდა რაფესი-ესა საგანი იყო თუ რა იყო ეს რადგანაც ფარულს ანუ ჯერაცთეთრს პოეზიაზედ, მიზეზიანსზედ, ისე გაბმულად ჰფიქრობდა (ვინა და ჰაი-დუდუკე) რომ სწორედაცრო – თავისა სჭირდა, კი, და უცებ კაცო სწორედაც იმას გაუტყდა ძაანაც უცებ რადგან ერთხელაც დაფიქრებებისათვისაგან ეგრევ-ერთბაშად გამოჭრილმა აი-აასე სულმოუთქმელად, ჰკითხა:

- კაცოო, მე მთელ იმათგანა ორი ცალიც კი ერთმანეთთან მიახლოებულები სულაცა არ მინახამს და აბა მაშვინ ეს ჰარამზადა ლოკოკინები მაშვინ როგორღა ნეტა რომელი ხერხით ჰმრავლდებიან, ჰა?

რაზედაც, თეთრსა პოეზიასაც კი ალბათ კიდევ კარგი რომ მხოლოდღა პატარახანით მოცილებულმა ჰაი-დუდუკემ? ეს ვეღარ ვიცით კარგა ხმამაღლად თუ დაბალის ხმით თავისსისთავისთავთანა-უ რთულა-წიაღთთან ასე თუ ისე წარმატებულად თუ წარუმატებლათე რკინების შემდგომ ა ასე უთხრა:

- არ წამოხვალაა, ხო წამოხვალა, ხვალა (აიი, რითმაც-სამმაგი, სამომავალო!) შენა კაცო ემ ახალს ეთიოპიაშიით სადაცა იქა ემაგ გაფუჭულ და ყურუმსაღსა ეთიოპელებთან (მ)შვიდობისა პაქტისა აქტისა (-კვლავაცა რითმა-სასახელო თან ორმაგული, კაცოო!! – რაღაცა კაიპირი გიჩნს შენ ახლა, ჰაი-დუდუკევ, პოეზიისა…) ხელმოწერითულს (- რთულიცასინტყვა!) შედგენილობის შემადგენლობა (აქაკი აქცა რითმაკაცოო, ორსიტყვობრივი თანაც სუ-კაი!!) დელეგაცია მივედინებით ჰაქლემებით (აღარას ვამბობ რითმთ-სიუხვეზედ…) აიიქა და შენთვინაც იქნება მემგონი ლოჟისადგილი აქლემებისა კუზებ-შუა სამშვიდობოსასამოყვარულო ეთიოპელებისაკენა დე იყვენ ყველაისინი ისე-რა ჯანმრთელნი და ცოტაარიყოს უვნებელნი და საღნი ოღონდაცკია ჭიანაჭამათ და მახვილებშეუხებელნი მე რომ მაგათი რომკი სინსილა გაჰწყდეს და საღნი მაგრამ იმათთან აკიმოყვრულათ მოყვყვრულისა პაქტი-აქტისა მთელრიგ პუნქტებსა ხელები უნდა მოვაწეროთ აქეთიქითურათა დე იყოს მისიუდიდებულესობა ფარაონაი ჯანმრთელი, უვნებელი და ამასთანავე საღი,ც, კი, აეს იქნება ჩვენი ჩვენჩვენი თავთ-აქეთიქითდაუდასხმელობისა განმტკტკიცებაი მერო იმ ამაიმა ჰხეთიოპლებისა ისემც და ძაანყველაფერი და შავგვარნი შავადგვარში გასათხოვარნი და მერე კაიბანკეტიც იქნება იქა რაფეჯაან სუ ანტილოპებ-მუჟუჟიანანა, ლევათ ღორიხორც [ღორის ხორცს აშკარ-ოფიციალურათ არა-ჰსჭამდენ (აფრიკებშია) ზოგნ-ზოგიერთნი ჩემობატონო და ზოგნი-კიდე მართლა არაჰსჭამდნენ, - მოკულინაროც, ავტ.] მივაძღეთა შენიპირი და ღორისკისერი და სუკები ჰა, ხო წამოჰხვალ, პურიჭამაზედ…

და, ამა-იმ ანტილოპებით უფროდაც ტვინკუჭაღძრულმაც და დიპლომატობააღნძრულმაც აიისე რომ ვინემ რომ ლოკოკინებ-სებრ რთულთა წიაღზედ ფიქრ-დადებულმა – ეს საერთოდ, – ხოლოკი ახლა ფიქრ-აღებულმა გამრავლებებზედ რადგანაც უფრო-შესაჭმელებისაკენა? – მყოფმ-ვაჰხსტევნთრაფემ? იმა ლოკოკ.-ზედ ფიქრთა რთულად ტარებას? – ამჯობინა და, ლამაზად უთხრა ცნობილ-გამოთქმა ჯანი გავარდეს კიარა და, არამედ აბასე:

- მიდი მოვდივარ. ჯანიმემატოს.

***

პეტეისე კი კითხულობდადაკითხულობდა ჭრელ-ფერადამბებს, რა მოაკლებდა საკითხ არამცთუ მხოლოდ პაპირუსებს არამედ ძველი ეგვიპტელები წერდნენ ბევრს რასმეს რამდენთ-რამეზედ:

უნდოდათ-რა მათ, გინდაც იმ ცრუკერპებივით რომლებისაც რომ სჯეროდათ მათ, ძაანაცძველებს, უპირატესად მზისა და მზით ვაართო და სჯეროდათ და სურდათ ასე იმიტომ რომ ქრისტე იესუდ ჯერ არ იყო ქვეყნად მოსული და ხილულადმეტყველი და ჭეშმარიტებებს, როგორ რთულ-ნათელთ, რა ღრმად-სალუქად მიმოაფენდა და განავრცობდა მანამდე როგორ მიმომთვლემარეთ რაღაზე აღარ, და, მართალ-სულთს სუვერ ჩადგმულები, რაღაც უცხოდ უცნაურობას მაინც ერთთავად დაეძებდნენ და, თავიანთ-სულის რაღაც ერთგვარად უკვდავსაყოფად დიდ პირამიდებს, უზარმაზარებს აშენებდნენ და ბევრსაც რასმე აქანდაკებდნენ და ხატავდნენ და წერდნენ, წერდნენ, ისინი სწერდნენ თუნდ რაიმ წვეტიანსაგანით თუ ყალმით თუ საკვეთელით-მტკიცითა თუ ლერწამ-რხეულით თუ ბასრი სოლით ამოჰკვეთდნენ თუ დამყოლ თიხასა თუ როგორ-ამტან პაპირუსზე იყვნენ ნიადაგ-თავდახრილები ოღონდ მხოლოდ ზოგიერთები, ეს, თუ ნაზ-ქსოვილზე ამოჰქარგავდნენ, – სუყველაფერზე, კლდეებზედაც და ბაზალტ-გრანიტის მაღალ სტელლაზე ამოტვიფრავდნენ, სასასოებარს, და უკავშირებდნენ ამას თავსადათავად მიცვალებულთა ღმერთს, ოსირისს რადგან სწამდათ-სჯეროდათ რომ სწორედაცა-რომ მას შეეძლო მათთვის საოცნებ-უკვდავება, ბოძება ამისა თუკი ისინი იშრომებდნენ მის, ოსირისისა საამებლად გინდაც უბრალო-ვითომ ნივთებით საწერითა და ბევრგვარ საწერზე, ფარაონებისაგან განსხვავებით მხოლოდღა რაღაც ორიოდ სტრიქონს- რაიმეს ამოჩხაპნიდნენ დიდისა რიდით თავიანთ ვინ იცის როდის მაგრამ რა ნაღდად-აუცდენელს, საფლავის ქვაზედ, წინასწარულად – ცოტათი-მაინც ხომ უნდ-შეეწყოთ კეთილგანწყობილი ოსირისისათვის თავიანთი ის სულაც სამ-მთავართითებიანი, რომლებიცაა – ცერი, საჩვენებელი და შუათითი რომლებითაც რომ შემდგომ და შემდგომ თვით თავად პირჯვარს გადაისახავდნენ და ჯვარი მაშინაც როგორ არ იყო, იყო და ძევდა და სუფევდა და ტივტივებდა ოღონდ უჩინრად ძველ ეგვიპტეში მაგრამ, ამ უნებურად მიუსაფრებმა ადამის ცოდვით და ამიტომაც როგორი ტანჯვით, – მისაფრებულებმა, ამა-ქვე-ყანას და მოფერებულებმაც კი და კიდევაც მეტად ნაფერებებმა მაგრამ ეს ღვთისგან, – შემდგომ, ახლა კი, თავიანთ (მ)გონით უკვდავსაყოფვად ევლტოდნენ წერასა და თხზვას უბრალო ქვებსა თუ კუშტ მაგრამაც ლბილად სადა კლდეებზე რომლებიცა როომ დანაწერით არღარა იყვნენ უბრალონი და, უმნიშვნელონი და რიგითები და ადრეულივით, სადა, იწერებოდნენ, წერას იყვნენ ატანილნი მეფენიც, დიდი ფარაონები უუზარმაზარ პირამიდებზე დიდი ფილების ზედაპირზე თუ თიხებისა და თვით ლოდების დამყოლ შიგანში თავიანთ გმირულს თუ ქველსა ამბებს, ძვირფასთვლებიანბეჭდებიან ხელით, ტვინითაც ერთობ-მუშაკობდნენ, ოსირისისათვის, ღარიბები კი გინდაც ისედაც წარმავალ ქვიშას წკირით ამჩნევდნენ ცოტახნითღა თავიანთურებ გინდაც-ტლუს, როგორ, ცხოვრების, ამბებს, – როგორ უნდოდათ, უკვდავება, -
ძალიან ჰსურდათ, და პეტეისე, მზარდი მკითხველი ბევრს ჰკითხულობდა რაღაცნაირის მუნჯურის თრობით და ამასთანავე – გასაფხიზლებლად, რაღაცა უცხო გაფხიზლებას ბაც სტრიქონებშიც ძალიან წვდომით დაეძებდა რომელიღაცა რაღაც საოცრივ-სანეტარს, და სანეტაროს სიმღვიძარითა-უცნაურის, მეტად ფხიზლობად, – კი, ძალიან კი, და იქნებოდა ეს ზღაპრები, თუნდაც ორ ძმაზე – ორი ძმა, სადაც რომ წვრილად იყო აღწერილი ქმრის უმცროს ძმასთან რძლის თავიდანი ჯერ ვერაგობა რადგანაც მაზლი, ახალგაზრდა და შუენიერი მართლაცდა-ვერაგს თვალში ძალიანაც მოუვიდა მაგრამ ვერარას მიაღწია რადგაან? როგორ იქითკე, თვით ქმრისა ძმისადმი კაცო, ზაკვა, ვერ შეისრულა და ამიტომაც უნამუსოურ მწარე სიცრუით სწორედაცა-რომ პატიოსნებისათვის გაწირა, იგი, მაზლი-თავისი მაგრამ ძველ ეგვიპტეში მთლადაც ისე კი არ იყო ყველგან და ყოველთვის რომ თითქოსადა თუ ბოროტება და ქლესობა და ჰარიარალე და ცრუობანი სუფევდა, არა – თუმცა ესენი ისე-ბლომა ბლომბლომად იყო რომ მე, ჩემი ჭკუისა იმ ნაწილით მხოლოდ გლახას და სიგლახავეს რომკი ამჩნევს, და უნებურად ავიღე და ჩემ-მცირეჭკუვით მე მთლად-არა მაგრამ ცოტათიც როგორაშკარად მოტუტუცომ იმის ნაცვლად რომ სქოლიოებით – ანუ იმით რომლებიცა რომ რაიმეს მობრძნოდ ახსნისთვისაა განკუთვნილი და მოშველიებული – აი იქაც კი ალაგ-ალაგ მოჟულიკურად ვიჟულიკებოდივე, კი, რადგან იმ-ამ გინდაც ძალიანაც ძველს ეგვიპტესა და ძველსავე ეგვიპტელებში ისე-უბრალოდ არ იყო, საქმე:

ასე მაგალითად, პეტეისე როგორღაც დიდისსასოებით ჰკითხულობდა შეგონებებს ისეთ სუფთათას როგორებიცრო გინდაც სხვადასხვა წოდებებისანი – ჰერაკლიოპოლელი მეფე რომლის სახელიც პაპირუსმა ვერ შემოგვინახა, და სახელოვანნი ამენემხატი, იპუერა, ნეფერტი და რამდენნი კიდევ, ნაკლებცნობილნი და სათანადოდ ვერგახმაურებულნი მაგრამ მუდამ სიმართლისა და სიკეთისაკენ გულდასაქციელ-მიქცეულნი სიავისაკენ მოღრეცილთაგან როგორ დიდად და მაღლად განსხვავებულები, როგორ სწორად რთულ-გულისანი თავად თვით რა დამმხმარედ და მბრძანებლადაც კი თანამოძმე ადამიანებისადმი, იყვნენ, და, ერთით რამ კი გადიადებული-როგორ, პაპირუსი, ამ მინამდე მცირე მოკუნტულ-პეტეისესათვის ვისაც რომ ვითომ იღლიით მაგრამ სინამდვილეში სულაც გულით დაჰქონდა, მარად, პაპირუსი, ის, რადგან ეწერა იქა, იმაში რა სასოებით გასაკვირი, გასაკვირვებელი დიაღაც-რო მისაზიდი საქმეები, მათი ჩადენა, და რა-შორისაკენ, შორიდან როგორ, იწყებოდა, ჯერ ეწერა რომ:

შორს ქვეყანაში… – ანუ გარდაცვლილების, მკვდართა შორეულს, საჩასავლეთო-დასავლეთისა ქვეყანაში წასულნი იყვნენ ყველანი-ისინი რადგან მოამთავრეს-რა მათთვის განკუთვნილი ვადა სხვა რა-ღ დარჩენოდათ და წავიდნენ ისინი და მათი ახლობლები რომლებიც ყველანი მივიწყებულებია. მათ არ აუგიათ თავიანთთვის სპილენძების პირამიდები და წარწერებიან-ეპითეტებიანი რკინის სამარხები სასაფლაოებზე, არ დაუტოვებიათ სახელოვან მემკვიდრეებად შვილები, რომლებიც მივიწყებულებია და რომლებიც თავიანთ სახელებს რაიმე თავისით ქმნილით უკვდავჰყოფდნენ.

ჰოდა, თუკი ასე იყო მაშინ რაღა სახსენებელნი არიან ისინი თუნდაც ასე ვერაფრისმაქნისნი თუკი არაფრით გამოუჩენიათ თავი? – ასე გაიფიქრა პეტეისემ იმ პაპირუსის პირველად წაკითხვისას ოღონდ ჯერ მხოლოდ დასაწყისში, სწორედ ასე გაივლო ფიქრად პეტეისემ, ჯერაც კიდევ ყრმამ, და ამის წაკითხვით როგორ დრო-ვითომცუქმადდაკარგულმა ჯერ გულში გაივლო და მერე კი აზრად, და მყარად განსაჯა კიდეც, ასეც, გაბუტულმასავით:

და ჰოდა თუკი ასე იყო მაშინ შთამომავლობისათვის პაპირუსზე რაღადღა გადასატანი იყო მათი ამბავი და რა ჩარადაა სახსენებელი მათი ვერავითარი სახელოვნების შემოტყობინება, რაღა თქმულობა და დამწერლობა უნდოდათ იმათ, – რომ გაიფიქრა ცოტაარიყოს აბურდულად ასეასეც-მეთქი პეტეისემ, ჯერაც კიდევ ყმაწვილობით სულსწრაფმა, როგორ, ყრმამ, სწორედ ასე, მაგრამ, მოსდევდა ამას, პაპირუსზე-

მაგრამ ჩვენამდე მოაღწია მათმა ნაწერით სწავლებებმა მათ რომ შეთხზეს, ქურუმებს კი არ ანდეს იმათმა სულის, სხეულის, და სახელის მოხსენიება არამედ დაფებს, პაპირუსთ – დასამწერლობოებს – უუსაყვარლეს შვილებს, თავიანთს. წარმონათქვამნი მათნი – ცათა ცებამდე აღწვდილნი სიბრძნედ პირამიდებია ხოლო ყალმები და საჭრეთელნი და სოლები და ლერწამები თუ ალებასტრი და პაპირუსები მათი ნაწერნით გადავსებულნი – პირმშოებია მათი. ის ქვები და თიხა და ის სალი კლდეები რომლებზედაც რომ მჭრელ სოლებზე უროთა მძლავრი ცემით ფაქიზადაა ამოტვიფრული მათი ვრცელი გონებით და მათი ტევადი როგორ, გულით როგორი ბრძნული ხელთქმნილებები – ეს სამუდამისო მეუღლეებია, მათი, და ჩვენ კი, სხვა დანარჩენნი – გინდაც რაცგინდაც დაწინაურებულები ოღონდ სულაც სხვა საქმეებში და გინდაც ასე მცირეთ – სუყველას-ჩვენა რა და როგორი პატივი დაგვდეს და აღსაზრდელად ჩვენთა, ჩვილთა, რა პატივი გვცეს და დაგვდეს რადგან სწორედ მათ განგვაწესეს დიად საქმეთა შემეცნებით რადგან მწერალი, ჩვენთვის დიადი გადმომწერი მის ბრძნულთა აზრთა და მწერლობა და გადმომწერლობა – უმთავრესი და უპირატესია ხოლო ჩვენთვის მაშვრალმწერალი და გადმომწერი – უპირველესია, ადამიანთა შორის.

ვაჰჰხ, ეს რარიგ მაინც როგორ რამაღლივ ღზევდებოდა, მერედამერე პეტეისე მათი კითხვისას, დიდ საიდუმლოთ, ბუნდოვანთ როგორ ახლა რა ნათლად, როგორ საჩინოდ, რარიგ მოცხადოდ, მიახლებული, -

და კითხულობდა ისეთის ძაბვით რომ ხმამაღლადაც კი, თურმე თავისდა ყოვლად უნებურად, იგი:

და თუმც სამარხები და მცირე აკლდამები მათი – განადგურდნენ და აღიგავნენ, მათი შესანდობელ-მოსახსენებელი წირვის აღმასრულებელი ქურუმები�… – აქ უდაბლებდა ხმას, პეტეისე, – ისე უკვალოდ წავიდნენ რომ… – აქ მთლად ჩურჩულზე გადადიოდა, – მთლადაც გაჰქრნენ, მათი სამლოცველოების როგორ ხმიანი ერთდროს სამრეკლოები – დადუმებულან, მივიწყებულებია, და, აქედან კი ხმაში ძალი და გულში სიმძლავრე ესახებოდა, ემატებოდა პეტეისეს – მაგრამ მათით დიად ნაწერთა დიადად მქმნელთა სახელებით მათით მანამდე ხელთუქმნელი ქმნილებებია. ჩინებულობით სამარადისოდაა სახელები მათი, უკვდავყოფილი. ხსოვნა ხომ აწ და მარადის შეგვნარჩუნდება, წიგნი რამდენად მარგებელია ვიდრე საფლავთა მოხატული ქვა და ფილები, იქმენ და იყავ სიტყვათ დამწერად დამწერი, შთაიბეჭდე ეს გულში რათა შენი სახელი უკუნითი უკუნისამდე თან გვდევდეს მარად და როგორ წყალობად გვახლდეს, მუდამ. წიგნი რამდენად უფრო ვარგი და მაქნისია ვიდრე საჟამნო სამლოცველო, რაც გინდა მყარად აგებული. წიგნი რაოდენ სარგებლისია დამწერელთა მიერ ჩვენთვის სხვა ყველა დანატოვარზე რადგან რამდენად უფრო მდგრადად უცვლის სიტყვათა მესაჭეებს სულის მოსახსენიებელ ტაძრებსა და ცამდე აღწვდილს პირამიდებს, და დაე სუფევდნენ ბრძენ დამწერელთა სახელები შთამომავლების განხვნილ ბაგეებზე, ეს მათი შრომის ნეკროპოლია. -
გაბრუებულ-ჰყო, პეტეისე, ამა ნაწერმა, და ჯერაც კიდევ სად იყო, თურმე:

მოკვდება კაცი, მტვრად იქცევა და გაცამტვერდება სხეული მისი, უკვალოდ წავა და მისი ერთ დროს ახლობლებიც მთლად დასტოვებენ ამა ქვეყანას და მასაც, მწერალს, როგორ ეულს მაგრამ მისი დანაწერები ხომ გვრჩება ბაგეებზედ და მახსოვრობაშიაც ჩვენ, წარმავალთ მაგრამ ჯერჯერობით კი აქ ძნელად მცხოვრებთ. წიგნი რამდენად უკეთესია ფართო, ვრცელ სახლსა და სასახლეებზე მეტად, რა სასიკეთოდ ქველმოქმედია ის მოუსავლეთის სივრცეების სამარხებზე გინდაც ტაძრებისპირათებზე სამარადისოდ მოსულია იგი რადგან… – ეუბნებოდა ამ პეტეისეს, გულშეშვერილს, პაპირუსი:

ვინაა სწორი დედეფსირუსავით? იპოვნი ვინმეს, მსგავსს იმხარტეპუსი? არავინაა, ვიღაა ახლა სადარი ნეფრისისა და თავად ახტოისა რომელიც მათში პირველია. დავასახელებ აგრეთვე პტაეშჯეხუტს, ხახაპერასენებს. წააგავს განა ვინმე პტახოტეპს ანდა ფაიროსს? ბრძენნი-ესენი წინასწარმეტყველებდნენ მომავალს – ყველაფერი, რისთვისაც საწინასწარმეტყველოდ განახვნიდნენ ისინი ბაგეთ და მოიმარჯვებდნენ მძლეთამძლე ხელთ – ღსრულდებოდა. შთაბეჭდილია ეს მათს წიგნებში. სხვათა შვილები იმათი მემკვიდრეები გახდნენ მათი ღვიძლი შვილებივით. შემოგვინახეს მათ იდუმალი და დიდად მართალი წარმძღვარება და უწყებანი მათნი, რომლებითაც სრულქმნილებია მათი მოძღვრებანი. ისინი წავიდნენ, მაგრამ არაა დავიწყებული მათი სახელები, არამედ მარად ცხოვრობენ იგინი თავიანთს ხელნაწერებში და მახსოვრობაში, კაცობრიობის. – აჰ, რა იყო ეს! პეტეისესათვის როგორი სიბრძნით ნაწყალობევი ბრძენთასაბრძენო იყო ძალიან, წანაკითხი ეს, დაა რამდენად მეტის გულისყურით ჩააკვირდა, კვლავ პტახოტეპისა დანარიგებს როგორ ძალიანამაღლებულთ, ჭეშმარიტებისაც-კიი, მსგავსთ, როგორიც იყო ნუ იამაყებ შენი ცოდნით,

ან:

დახელოვნებას არა აქვს საზღვარი, არავის მიუღწევია სრულყოფილებისათვის.

დახვეწილი მეტყველების საიდუმლო გამოუცნობია, ხანდახან იგი მსახურ გოგოში შეიძლება დაინახო – სწორი იყო… კი!

თუ თქვენ ერთ-ერთი სტუმარი ხართ იქ სადაც თქვენზე უფრო პატივსაცემი ადამიანია, არასოდეს დაელაპარაკო მას პირველი, გაეცი პასუხი როცა ის მოგმართავს, – ვიცით ეს, ჩვენ, დღეს?

ანდა:

არასოდეს გაიმეორო სხვისი ცილისწამება,

- ?

- სჯობს არცკი მოისმინო იგი.

ამბავი წყნარად, დაფიქრებულად მოყევი.

თუ უმნიშვნელოს ეხება, სჯობს გაჩუმდე, – სუ ჩვენსებრ რ.უ.-სავით არა ჰყოფილა, პტახოტეპი?

ანდაც, მისივე თუ დაეჭვდები მეგობარში, ნუ დაიწყებ გამოძიებას, მიდი მასთან, მოწმის გარეშე დაელაპარაკე.

მაგრამ, – აქ დროებით უნდა შევწყვიტოთ ეს რაცგინდ სისწორე და კარგი და სასარგებლო დარიგებანი რადგან ის სასამშვიდობო დელეგაცია-მრავალრიცხვოვანი (- 27 ად.45 შედიოდ-იყო) რომელშიაც აგრეთვე შესულებ-იყვენ ჰაი-დუდუკე და ვაჰხსტევნთრაფე? – აქლემებიანადა,ც,
და აქლემთზეჯდომით, ეთიოპიაში უკვე ჩავიდა და განა მხოლოდ დამწერლობებით ბრძენ მესიტყვეებზე უნდა შევიჩეროთ ყურადღება და იმ ბრძენთა ნათქვამებზე, რაც გინდა მარგებლონი იყვნენ მათი გამონათქვამები?

არა, – რადგანაც სხვები ანუ რბილად რომ ვთქვათ? – ვერბრძენები არამცთუ არანაკლებ არამედ იმდენად მეტნი, რომ მთლადაც-ურიცხვნი და ერთგვარად უმრავლესობანი არიან, იგინი, – ვაი მათს იქით პატრონთ და აქეთ ქვეყანას, და, იმას ვამბობდი, – ***

ჩაემგზავრა და ჩავიდა-რა იმდროინდელ ანუ იმ დროისათვის თანამედროვე ეგვიპტელთა დელეგაცია ძირითადეთე აქლემებთზე-ამაყათმჯდარადმჯდარნი ანუ იგივ ერთგვარ-გრინვიჩის დროით სწორეცა-რო ნაშუადღევს მზისა-საათით გრინვიჩის-დროით თანამედროვე, ეთიოპიაში? – მთელი ისი-ეთიოპია მონებიდან და გლახაკებიდან დაწყებული ამოიკრიფა მიწისზედად და წარჩინებულებით დამთავრებული ჩამოქვეითდა ქვეყანამდისინ და დოლებ-ბუკთა ხმიანობით შეეგებვოდა, მათ, მათს ღირსეულსა დელეგატებიზაციას რადგან ისინი აკი სასამშვიდობოდ იყვნენ იმა-შავებთან მიშავებულნი ანუ ჩასულნი მარაოების მონების მიერ რხეულ-რხევითა

ხოლო ისეთსა წვრილმანებზე როგორიც იყო (და არისაცა) ხელის მხურვალეთჩამორთმევანი და დასამშვიდობო საქმეები და სხვაცა წვრილმანებ-ერთიმეორე,

გაფორმებაებ-გამოფორმებეებებანი

შეუდგნენ მერეღ, მთავარს, ხელებ-ნიდაყვებამდე ხალათისეულსახელოებ-აკაპიწებულნი, – ბანკეტობანა-ბანკეტობია დიდად შეიქნეს, ჰქმნეს, და პურიჭამა-ხო საერთოთაც-ჰხო კარგიაა, არა? მაგრამ თქვენ იქა უნდა გენახნათ, იქავ-მეზობელს დ სეხნიაურადაც-ძველს ეთიოპიაში, აიი იქა შავნი ხალხნი რო-ჰსცხოვრობენა, სწორედაც იქა, აიქ ბანკეტი შავობაზედა ეთიოჰოპლობაზეც რამდენად ჭრელი და მრავალკუთხა, და მრავალფეროვნად გადადუღებულ-გადახრაკული ბანკეტი-ისი, სასამშვიდობოდ ეს უკვე ფრიად-მერამემდენე, გადაიხადეს სწორედაც ამა ძვ.ეგვიპტელთა პატივისადა დიდად-საცემად, დიდ-საცემრადა? მაგრამ, როგორც გითხარით და რა-გადაგვაყოლეთ ამდენის თქმითაა რომ ისა ბანკეტი ეგრევ-პირდაპირ კი არა ქნეს თათარიახნად, არაა, კაცო, არაკაცები და ცხოველები კი არ იყვენ სახეთქს პირდაპირ დასძგერებოდნენ არამედ ჯერა როგორც-ეს პოლიტოლოგურ დიპლომატების წესიდარიგია ჯერა პირები დაიღალეს მერე კი კარგა-გამომშრალს პაპირუსებზედ დასწერესა-უ აუუ ის რა-კარქალამაზათ კაიცლამაზი სილამაზითა მოხდენილობით კარქა უბიწოთ შვენიერკაარქი სიტყვებითა სუ გადაავსეს ისი პაქტ-აქტი გამოთქმებითა დე ნურასოდეს, და დაე არასოდეს და შორს აგრესია და იმისიჯანი და შევარცხვინოთ ურთიერთ-დისკრიმინაცია და ანექსია და მარტივობანიც ჩაურთესა მრავალფეროვნებისადახათრით ალაგ-ალაგ და ეთიოპ.-დროის დროგამოშვებით აი ისეთნიც როგორიცაა არ დავესხათ თავს და არ ვურჩოლოთ ერთმანეთსა ბუღები კი არ ვართ და ვინც თავს დაესხას ერთმანეთსა და ბუღასავით ურჩოლოს ფინთი იყოს – ეს განსაკუთრებით ვაჰხსტევნთრაფეს ესადაგებოდა-ვითომ, ბუღა-ობანა? ბუღს (-რა გააბუღეს, კაცო საქმე)… არ ავადენთ სხვათა სანახებს და ბურდღუნის (-ეგრე რა…) საბაბს აღარცერთნაირ კონფიდენციალურათე არ მივჰსცემთ ერთიმეორესა ქლესა (ესა რითმვობა ეგებ სულაც ჰაი-დუდუკეს ნაცადსა ყალამ-ეკუთვნოდა) ვიყვე თუ ვიტყუილებოდე და არანაირ ფინჩხას არ წავართმევთა ერთიმეორეს პირისხახიდამ რაცგინდა ძაანც-მაძღარი ვიყვნეთაო,აო, ოოო და თანაც ესა სამუდმივეოთ-მუდმივობისურ სამარადისობითაა-ო, ესა-ო, ვოო, ვუუ და ამაზედ ვაჰრა-ტაში და ტაჰშები აჰტყტყდა და, რო დაამატესც ჩვენჩვენი თავით თავს არ დავესხმით არცერთანაირს თავთ გინდაც ასეთსა შავშაურებსა – ეთიოპლებზედ, ესა, ეს, და, ჰეგვიპტელებზედ? – სამაგიეროდ ჩვენისმხრიდამ არც თავ-თმებითა ხუჭუჭოვანსთს და არც მოტვლეპიილ თავებზედაო – სიდამ იცოდენ, კაცო, ლენინა, აჰაა შენა, ძმო,ვ შორსაცმჭვრეტელნი, – და ყველამ ჩვენ-ჩვენსა გოგრებ უნდა მოვუაროთ, ო, არ დაგესხმებით ზეითურ გოგრებზედა და არც ქვეითურ თქვენს წყეულა ადგილსთ და თქვენც ნუ დაგვესხმებით წალკოტშიაო, ესა ორთავემ მხარემა-მხარმა და ენა-ყალამმა ჰსთქვესაც და ეგრეთ იმა-საბრალო ემ-ტყუილებით გაწითლებულსზედ პაპირუსზედა ერთობლივად, დასწერესაა რაკიღ ასე, ჰსთქვეს, და ისიცა ჰსჰსთქვეს დუეტურათ რო – არ დავესხმებით თავს ურთიერთას გინდაც სტუმრადა და გინც სამასპინძლოთ ჩამოსულთაცა და მიმომავალებს (-?!) სულაც არვისა (-აა…) და განსაკუთრებით კი ვაჭრებსა და იმათ დაქირავებულ ნეიტრალურთა აქლემთა და გინაც თქვენსა ვირთა და ჩვენს სახე-დართა (ეს ვერ ააწყეს… – ვირები ჩვენისა სახის დარნი-მზგავსები არიანო… ამისათვის, ხელშეკრულებას აქტისპაქტისას მერე-რო დაკვირვებითა დიდითაა რომ-კი შთაჰჩაჰხედეს? – კი, სწორეთ აი-ამისათვისა ზოგსაგარეო საქმეთ-თავკაცი? – ეგრევე მოსხნეს ოღონდ პენსიი-უფლებითა და ოღონდაც შემდგომ, ასე-ოციოდ წელიწადში გაუხსენეს და წამოუძახევეს მოსახსნელათა, შეცდომა-ეს… იმ-ამადაგვარ მოხსნისათვის აიმ მოხსნილისათვის ძვ. ეგვიპტე ვაიდ-ურ ჰახალ ეგვიპტედ იქცა, კი,) და შეცდომით რომ ისიც დასწერეს – ძაღლთადაღორთაო, ჰეე… – აეს წაშალეს – ძაღლდაღორები? – ორნივ ესენნი კერპებათ ყვანდათ, შერაცხილნი ბეჰემოთებისა არ იყოს, კი… და, ეე არამედ ერთიმეორის ჰაქლემებზედა ჰაგრესიას არ მივიტანთ-ო გინდაც დატვირთულთ მძიმეთაო, დამასკოურის ქიშმირითა-რაძვირფასითა თუ ალეპოურის სემიჭკითა-ო რადგანაც აკი მოსაფრთხილებელ-ვაჭრებიცკია ბლომათა ყვყვანდათ იმათ-ძველებსა აქეთ-იქითურ ნაშებითვინა ქიშმირისა და სემიჭკისათვი და აგრეთვეცა სხვაცაც ათასგვარ-მატერიებ არშინით არწყულთ და წითელიხის ქოშებსაცა დაა ათასც სხვასაც ჩასატკბარუნებლებსაცა მწარეთასც კი ჰყიდდნენ ვაჭრები დახლ-აქლემების ქვეშიდანა მშვენიერ-კარქა ჰქონდათ იმათ ესი-საქმეი, ლევათ-ვაჭრობა, აწყობილი აქლემებსქვეშე თუკი აქლემებს აუდუღარი წყალი ზედმეტად არ დაელივნათ – სუ არ იცოდენ თავშეკავება შარდშეკავებისა მა ადამიანებ ხუარა ჰგამდნენ და ისე-მუშტრადა კია აისე ვუშნოქალები-რო ქვაზედ ნახშირით დანახატნთს, ჰგვანდნენ, ყავდენა აისეთები და სწორედაც-რო აიმ ქალთ-ქალაებსა მიაყიდიდნენ ათასგვარ ქიშმირისებურსთ ყალბს ქსოვილებსა ზე-უგვანსთ, ძალზედ, არ-ნასურვილებსთ აბა ქალებსა-ლამაზებსა თავი და აგრეთვ-ძაანაცტანი ისეც გაჰქონდათ, იოლაასა, იმათა სულაც-ქიშმირი და ამისთანები კიარა დაა ლეღვიფოთოლიც სუარ ჰშვენოდათ, არამედ ძაანც-უბრალოებად? – როგოძალიან ადვილ-საზიდნი, იყვენ, კარიბჭემდენ თუ ლერწმიანებამდინა მერე კი იქა ლამაზეებსა კომშის უფოთლებოდც სუადვილათე შეჰქონდ-და-მერეზედაც სხვისკენაცაცე გამოჰქონდათე საცაკი გინდა თავები და სხვ. – უქიშმიროთაც, უსემიჭკოდა აქა მთავარი ფული იყვო, ნაღდიმაყუთი, ლამაზებს მუშტარ-რადაულევდა ქიშმიროსნებთან-განსხვავებით, უმალ ნილოსი იმათთავისსა ჰაპიანა ამოჰშრებოდა რომელი-ისი ამოჰჰშრობაცა აბა როგორღა მოჰხდებოდა ამ-დღესაცა კი სდიინს ესი-მდინარე, მდინი-აარსა, ახ. ეგვიპტეში, და, რაღარაბევრი გავაგრძელოო, ხოლოკი, მოკლეეეთ? თანაც, საქმეზედ?

საქმე-საქმეზედ საქმეს რომ მოჰრჩნენ და რომკი დაჰსცხრნენ აბა აჰ-რა განცხრომა თქვენა იქა უნდა გენახნათ ეგრევე ბანკეტ მიუსხდნენა და შაესივნევენ, ვაჰ ე-რახალხი ჰყოფილან, ხალხნოო, აქეთურნიც და იქითურნიცა, ესა მეგვიპტელ-ჰეთიოპელები!, ვახხ!! – გავიხედოთ და რასა ვჰხედამთ – პურსა ჰსჭამენ და არაყ-ჰსმენ სიმღერას არ იტყვიანო-იყვეენ, კაცოო, არადა, თუმცა აბა რაღაღა-ღ ესიმღერებოოოდ-ეცეკვცეკვებოდათ, მააშ! – რადგანაც, კაცნო, რასაცა აღვსწერ? – დააჭყიტოთა უნდა თვალები და მოიმარჯვოთა ორთავყური და დააღოთ, პირი რაც შეგიძლიანთ, ისე!, მაგრაამ, ჯერაცაა, გავიხსენოთა ისარომ რადგან აქ-აქა უმთავრესს საგანს როგორც ასეთსა ანუ ამა-ამშემთხვევაში აიიმ პაპირუსს, აწითლებულსა, ვერ-საადვილოს, – მშვიდობაებებისა მაძიებელსა ძაან უბრალოთ, და რთულსაცასა ხელის ერთმოსმით ქაღალდზედა რა უბრალოთე-გადავუხვიეთ ვერ-იოლასა რომელსაცა რო ი-პაპირუსზედ მოსაშუალო ქურუმებმანათასა გარდა და ერთად კარგ-კალიგრაფმაც ჰაი-დუდუკემ ურთიერთ-თავთა თავთდაუმსხმელობისა მტკიც-პირობა პაქტურ-აქტური მოყვითანოსა დასაწერავსა შაშვალებაზედ (-პაპირუსზე, კი,) სუ მომწვანათო ერთრამესავით (სუყველაფერი კიარ ითქმის) გამაიყენა, და, სწორედც ამ ჰაქტიურ-პაქტსა და აქტს-ჰაქტიურს აქეთიქითურ თავკაცობამა რომ რო-მუაწერა თავიანთებებ თავისხელები?

და, ამისა მერე, ამისა-ღ შემდგომ დაჯდენ მერედამერე კიარა და, ეგრევ-ეგრევე დაეხეთქნენ აჰ-რა ბამბუკისავარძლებზედ და სწორედაც-რო ამა ბამბუკ-ლერწმებზედ დასდ-დაასვენეს სულაცთავისი თავთავისები საჯდომებიი თანაც ბევრულად, ჰამაცა როგორცა წესი ორმაგულები (ი-საჯდომები), მსუქნებიცა და უფროსუქნებიც და ისეთ-ისეთი, მომენტალურათ, ვეერთობლივი ბანკეტი – ეგვიპტე პლუს ეთიოპია უდრის სიყვარულ – პურიჭამაი ჩაიდინესა და ძაანც ქნესა? – მოწონებული! ღირს, აღსაწერად!! -

… !!! -:

აბა თქვენ იქა უნდა გენახნათ შემწვარ-შამწვარნი და მოხრაკულნი ანტილოპები და ზებრები თავიანთეებ ფაფარ-ჩლიქებებ-ტყავიანა და იმისიდიდო დამარილებულ-აქლემები და ოდნავხარშული უკუდო ხვლიკები – კუდები აკი მთლადც ცოცხლივ-მხტუნვარეთ იჭმევოდა ჰხტოდნენა ერთხანს მწვანე-წვანეთ პირისა ძაანც წითელს ღრუშია და ინტერესნი იყო ჭამაიმათი და იქავ იყვენა-იდვენ პაწუებააიკუებიაი და დიიდიცკუები და მთლადაც სულაც ნახშირობამდე ისე ძალიან გადახრუკული ლოკოკინები რომა ახლა-ახლა ამაყოფაში რაგინდ ეცადნათ სუვეღარ ქონდათ გამრავლებისა თავ, ტანი და სხვ., და ჰსცოტა-ცოტათიი იქით და აქეთ-ძალიან რა ყრდნულად იდო ბეჰემოთების უმი თავები სახეზედ აშკარად-გამობურცულა დელიკატესურ-თვალებიანა და კარქადიდი ორიგინალურორობაი – გაუპუტავი ჯერაცცოცხალი – აბა მარტოკა-ღ თევზი-ცოცხალი რას ეყოფოდათ – შეჭმამისჯილი არავითარის კასაციითა ვაგლახ-ქათმები ამა როგორა-გინდცასეთისა უქებულესსა პურიჭამაშიც კი როგორ-რარიგ აქტ-ეფექტურით გადამეტებულათ-გამეტებულნი ბასრ-კბილებითვი რო-კრიახობდნენაა და შიგსახეში ჰსცემდნენდაჰსცემდნენ თავიანთურსა ჯერაცმოძრავ ჭრელჭრელ ფრთეებსა მათსა შამჭმელებს? – თანა-მშვიდობით მეინახეთთანაში მინამ შეეძლოთ ჯერაცა იმა თავმოუჭმელებს, ფაფხური-ესა? კრიახობდენ-რო? – ხო დამიჯერებთ, – ძალიანა, კი, კრიახი ძაან იდგა-ესა და არანაკლებ-ხმებგამოსცემდნენ სუხრაჭუნითა და ღრჭიალითა მოქეიფეთა მუშაყბება, უსალესქვებოდც როგო-ალესილ ბასრებებკბილებიანნი პირიღრუები და იქვეც ზედაც მარტორქისა რქებს სუ-თვალთმილულვით სწუწნიდნენა დროსმტარებელნი პირებითაც და კუჭებითაცა და ასეც უნდა ჰყოფილიყო რადგანეც რაიმ აკლდათ მეშენგეტყვი თუ, რაი, – გვერდიგვერდ ეწყოდაიდო ვაჰხ-რა ისეთიი ზორბულად ზორბაა გამოშიგნულნიც ჰიპოპოტამნი – შიგანს ძაღლებსა უგდებდნენ მრავალთ, თავიანთს კერპთა, – აიიისე გამოფატრულთა რო შიგა პონი გაჰჭენდებოდა რო ყოფილიყვნენ გამოწელვურად-გამოშიგნულნი პონნი კი არა ჰიპოპოტამნი ხოლო პონები არ ჰყოფილიყვნენ მაგრა ხარშულნი და კიდევ იმდენნი რამეებ-რამ გადახარშულნიც და უმებიცა, შამჰსწვარებიც და შებოლილნიც და გადამწიფრობამდისინ თუ კუხეები ხილი გინდოდა – ანანასები და ფინიკები და კივიები და მანგოები და ზედაც მგონი ბანანებიცა თუ გოჭ-კვიცები, ზოგ-თავისებურს აკი ჯორისა ხორციც მოჰსწომდა, კაცოო და ზოგს – სუ ნიკაპებზედ ნელის ტაატით ჩამომდნარი დუმის ქონი და ზოგსაც – მჭლე და ნაზამთრი ყოველნაირი ნადირი ნეკნებიანაცდასაფქველი წინაუკანა კბილებითა და, წარმოიდგინეთ, ატმისა მთლადაც საგანგებოდ გამოყვანილი ნელინელ ცეცხლზედ ხმელ-ხმელი კურკა ისე ძნელათა გასაღეჭი რო ვიღაცების ჯავრს იყრიდნენა იმათ ღეჭვაში, კიი, და კიდენ-სხვაცა იმდენი რაამ, რომ, და რომ სხვა რა გინდოდა, უკეთესი – ფოცხვერებისა ძეხვეულობა ლორი-მორი ვიჩინა-ური და ამისთანებ-იობაი სირაქლემების კურტუმებზედა იდო ბლომბლომათ იმათსა ზედა და ბუსკვერცხები და ისეც-კვერცხები და თევზეულობა თეთრდა-ნაცრისფერდა-წითელიცა თავის შავ-წითელიცა ხიზილალაებ-იკრებიანა აბაღ რა სახსენებელ-იყო აბა ნეტა და ჩიტისა რძე თუმცა არ იყო მაგრამ იმასა აბა ვიღაღა თავსა და პირში იჰხლიდა იმასა და, სამშვიდობო ბანკეტა-იყო? – გადასარევი ჭკვისდაკუჭისა განსაკუთრებით ამ აქა-იქა აქაურებებ-იქითურებისც სამშობლნოშია რადამშეულსა, აიისე რო მთლადაც ძალიან არასამშვიდობაოებ ღატაკს-ხალხშია მაგრამაც სასმელ-შასასმელი ვერა ჰვარგოდა – ჭანჭური-არაყ კი-ატანდა ამა-ყველაფერ ამეებისაგან დამძიმებული აიისე რო წამოწოლილიც ახლა, ვაჰხსტევნთრაფე და მაგრამ აკი ისი არაყი აკიც ჭანჭურის კი-იყო მაგრამ, ააქლიავებდაა, ზოგნიც პირიქით, ცეტდებოდნენ და წიწმატდებოდნენ და ჰხელდებოდნენ და ჰსცეცხლდებოდენ-ც და მერედამერე ზოგსაც-სხვებსავით ინახითა-ჰსჯდა ანუ წამწოლილიყ იყოყც რაფე – რაფრათ-ასეთი პურიჭამაი პურიჭამათა აბა ის იყო თუ იყო და პირისა როგო-კარქსგემოზედა და ვაჰხსტევნთრაფე თუ დაწექილ-იყო ჰაი-დუდუკე კია ისი მინამდე მითომაც დინჯი და სვე, იანი? ჯერრო ერთგვრად პეწივ-ძაანცჰინტელიგენტი-ისი გაჭიმულად ჯდაა ხალიჩდაფენილ სავარძელზედა და მემრე იგივეს სავარძელზედ ჰხშირა ფეხებით შასდგებოდა და ლექსებ-ამბობდააა და მერე სულაც სუფრის მაგიდაზედა საჩვენ-ფერხთმორთხმით ჰსჯდაა რო მუხლებ-აისე მთლადაც განიგან გაწეული, აღმოსავლეთდადასავლეთისკე მუხლებ-აისეთ აქეთ-იქითურ შეშვერილი, როო? -
მთლადაც ქანდაკი გეგონებოდათ მასზედ ბევრადაცმეტად ცნობილ ფარაონ ო-ხეპერიფა-რა,სი, კი.

მერე ის იყო რო ისე მოხდა და იყო რომ ქვიშებზედ მთლად უბოდიშოდ-მცხოვრებებნიც აზიელნიც საიდანღაც რო შემოეჰმატნენ და იმათაა ისეთები რამ-რამეები ემ ისედაცანაქებ სუფრას რო-კიდეც შამაამატეს აიისეთი კერძები რო ამა სუფრასთან რომ ვერა-ითქმის, განსაკუთრებითკი გურმანებთანა, ერთიღ მათით მოშუშული თავიანთსავე იღლიაშია კალიები-ღა თუ ითქმიან და ისინიცა კუთ შაბოლილთა თავებიანა – აბა რა იყო ეს, სხვებთანა, მთლად არასფერი, როგორცა რო-რო ციკნის კუჭმაჭთან ნეტაი აბა რაღაღ ძალიან-სახსენებელია უმზედაც უმი, ოხრახუში, და მერე კია, მერედამერე მაინც რა მოხდა ნეტა ისეთი რომ აიისეთი თან ბინდებდაკრული და თან ჭახჭახა დაკადაკები აჰტყდა ისეთი, რომა? – გადასარევი, კაცოო,

რატო ატყდა და, ესა ქალებსში-უტემპერამენნტტოი თორო ისეე? სუსხვაფრივათა? ყოვლათე გინდაც ულოკოკინაურსაცა-კი, საქმეთგარეშე? – განსაკუთრებით, ბლომადანასმზედ, ამარაფემა ესი კარგურათ-სუვერწოდებულ ძაანაც ავტოდ-რაფეიისი სიმთვრალითა ისე კი ფხ.-ზელს ცხოვრებაში მთლად ვაჰხსტევნთრაფე-მ? როცა ვინცხანა შავ-მოყმემა, ეთიოპელმა შავო-მანა თავის სულელურს იმ სიტყაზედ რო – თხიხორც სხვავერაფერიღ შაედრება, ვერ ღჯობიანო? – ამა რაფემა, დიდგულამა, თხიხორც რაპირში ვიხლი მეე როცა ცხვირიწინ ანტილოპებსცკა-სუკები, მააქო, იქავ-თანა კი ჰაივ-დუდუკე სუთეთრი ლექსით ვერლიბრულათეც გეიძახოდა რას უბნობ ბოშო ჰაი-ჰაი რომ ცხელსა ხაჭაპურ-ხაჭაპურიკოს თხლათ გამომცხვარსა კეცებშუაო თავისი ტყემალ-კვაწარახით რაჯოფს რაუნდა მითხრა უკეთესი ზესთა-ფონურათ შენე მენეო და,

შეიქნა-კიდევ ამ-ამაზედა საკამათოზედ პირისგემოსაზე ისეთ-კამათი რო ჯერ-რო(მ) ხოლოთე სიტყვით პაექრობდნენ – არა ესა და არა ისა ჯობიაან, ო, მერეკ თვალთ-ბრიალზედაც გადაიდენ, კი, მერეკი ხელშეკრულების(მ)შვიდობ.-პაქტისააქტისა ზედაც ძალიან ხელებმომწერნი მათთვის როგორ-რო ისეთს ჰადაჰა რომ აპაპაპა-უურ მძაფრ უცენზუროც სინტყვებზედა, რო, გადანაცვლდნენ?, და, ამაებსაც კი, კიდო რაუჭირდა თუკი ყურებსა დაიცომდი მაგრამ არამედ ემ-ნევრებიან რაფიკომა ისედაც შავსაცსიფათზედ რო ჯერ ერთიკი სდრუზა და მერედამერე იმაშავსა სერიულადც რო უნაცვალა მარჯვენ-მარცხენა, – პოლიტიკურისმიმდინარეობივითაა, მუშტიი, იმა შავმა-კი? მამულში-ვე-ვ შენა რომ მირტყამ აგრე არ უნდა თაყაო შენ რო ჩემი ტუჩი-რო ორად გაჰყაო და,
შეიქნა მაგრამ რა შეიქნა, აისეთები აჰტყდა, რომა?

სუ მთლადაცა-რო-თანამედროვე წესებგარეშე ბრძოლა ჰატყდა აიი ისე ურტყამდენა და კბენდენც ერთმანეთს ერთ-მეორენი, წარმაიდგინეთ, საკუთარს თავსსაც, ერთგვარულსა მოკეთეურსას ურტყამდნენ ავტო-თ, კი, ხოლო რაფესა გინდ ლოკოკინასი სახლიიმისი-თავტანისი ჰსდებიყო, ზედა, რაფესიცთავი აიისეცა სუადვილათა გაჰსტეხეს-კარქაგაუტეხეს და მერედა ესა რათავი, კაცო, დიდიდარგვალი გრინვიჩდროითაც და ისა კი კი-აღმოიჩინ და დაიდგინა როო ისი-თავისი თავისისა გატეხილობაი-ჰ სხვა დელეგატებ შაეხვიათ და გაეხვიათცა თუ როგორა და რადგან ბინტ-ტამპონები და თავის-პამპერსნი ეგრევ-უცება ვერ ეშოვნათა და იმეების-მაგივ-რათა ეხმარ-ნათა – რაღ დროს რითმაა! – სწორედაც ისი პაპირუსი პაპი-რუსულათ თავთდაუმსხმელობის რო-შავადა სუ მომწვანოთე დაწერილობაი ერთიერთულად პირისპირულა არ-ვერ-დაპირისპირ-იებულთა მშვიდობისა და ამისთანები და სწორედაც-რო ისა-სასურვი თავთყოვლაათა არდაუსხმელობისა ტროპიკულური ლერწმად-ლერწმისა პაპირუსულათ გამონათქომი პაპირუსაივ პაქტიდააქტი შამაახვიეს ბევრებწყრთიანი, რამდენიმეჯერაცა და კი-იყო ისი (ის პაქტიდააქტი) კარგა-ჰჰგრძელი მაგრამ იმისიდიდო თავ ძლივღა ეყო, და სისხლიდენაი კი კი-შაუჩერეს და მოუშუშეს მაგრამ ისი ჰაქტიც და პაქტიც ტყუილებითა მინამდისინაც აწითლებული კიდემეტათ რო-დაწითლავდა?

სადღა მიდიხარ?

ჰა?

ტყუილსა ვამბობ? -

პანიკას იყვენ, შიშები ისე დაემართნათ რო, მაგრა ჰსჭირდათა, კი, ჰააა,

მაგრააამ,

ეგეთებნი მამხდარა, კაცოვდაბიჯოოვ?

ყველაფერსა ააქ(ვს) გამოსწორება -

ერთ-ერთულია სტკიცაურადაც მტკიცე(მ)შვიდობისა და საღს თუ გატეხილს თავებზედა თვით-ყოვლად-დააუაუ-დაუუსხმელობისა პაქტიც და აქტიც, რათვალსაჩინო სიტყვებითა? -

სუთავიდანა კვლავაც დასწერეს, -

ორმაგულათაც.

და ორმაგულადც მააწერეს ხელებხელები, -

კი.

…

რა(ჰ)ქონდათ, აბა, მეტისაქმე… -

დიპლომატები, პოლიტოლოგნი, ატაშეები, რწმუნებულები და განმგებლები და ელჩებიცა-სათუთნი(ისემც…) და საკონსულოთა რეგისტრირებულ-თანამშრომმლები, რთულს საქმეებზედ მიმომავალ-გამომაავალნი სუსაპატიო ესკორტითა, ეე… – კიღამას, კაცო, მატაციკლეტებიანები-მეთქი, ძველი-დროისა გაუთვალისწინებლობით წამომცდა მე აქ-აქა არამედ საელჩოების კუთვნილვ-ჰაქლემებებიანებნი და ესკორტულად აი ისინი ჯოროსანნი, და აგრეთვე ძაანც-ვიროსანნი, – იყვენ.

***

ეგვიპტე მდებარეობდა… და მდებარეობს აფრიკის ჩრდილო-აღმოსავლეთში, და რაც დამახასიათებელია თითქმის მთელი აფრიკისათვის ისიც აგრეთვე მდიდარია ბუნებრივი წყალობებით და აფრიკის უდაბნოებშიც კი, ისეთებიც კი ნაბოძვარებით როგორებიცაა უმხურვალესად გადამშრალი საჰარისა და კალაჰარის უდაბნოურად ვრცელ დაბლობებში მეცნიერებისათვის როგორ ამოუცნობ სამაგალითო ჯილდოდ გვხვდება მრავლადდასახლებული ოაზისები ამომჩქეფარი წყაროებით ამწვანებულნი ირგვლივითურა ხრიოკობაში; აფრიკა ოკეანეთა დონიდან საშუალოდ 750 მ სიმაღლეზე მდებარეობს და თითქოს ზომიერად საამო უნდა იყოს გრილი ჰაერით მაგრამ ეკვადორთან ახლომყოფობა მხურვალეს ხდის მას და წელიწადის დროები კი ძირითადად იმით განსხვავდებიან რომ ზაფხული იქ წვიმებიანი იცის ხოლო ზამთარი – მშრალი; და ადრე თუ იყვნენ ოაზისებსა და უდაბნოებში დიდ-დიდნი მხეცნი – მოჩალისფერო ლომები და ვეფხვები ზოლებ-დაყოლებულები და ლეოპარდები და ნიანგები მხოლოდ ხორციელ-საკვებისაკენ მსწრაფნი როგორ და დიდად მარჯვენი ბალახთმძოვართზედ თავდასხმისას, მერე კი ეგვიპტეს მხოლოდ წვრილფეხა ტურები და მელები და ამისთანები შემორჩნენ, იქა;

ეგვიპტე ვრცელი ქვეყანა იყო, და ახლაც არის როგორც ასეთი, აქ; ხელოვნებითა და შემოქმედებით უმდიდრესი და უუძველესი, ისე ძალიან ადრეული ქვეყანა ამით რომ ადრეული წარსულით მხოლოდ შუამდინარული შუმერი თუ შეედრებოდა მას, ეგვიპტეს; აფრიკას ორი ოკეანე უვლის გარს, ევლება და მის დასავლეთ-სანაპიროებს კანარისა და ბენგელის ცივი დინებები იმოდენ შვებად აწყდებიან რომ ოკეანის დონიდან 500 მ-მდე უფრო სიგრილეა ვიდრე ზემომდებარეთში; და საზარლადაც კი ისეთი დიდადუხვებჩანჩქერებიანი მდინარეები რარიგ წყალობად მოედინებიან, იქ;

ეგვიპტის ბევრი ადგილი მოურწყავია და წვიმების ანაბრადღაა დარჩენილი და ამიტომ ხრიოკია მაგრამ მისი დედამდინარე ვრცელი და უხვი როგორ, ნილოსია, თავისი გრძელი და ვრცელი შემოგარენების ისე ბარაქიანად მომრწყვადი და ლამით ისე მწყალობელი რომ იქაურობა წელიწადში ორ-სამ მოსავალს იძლევა;

აფრიკა მზისაგან აუარება სითბოს იღებს და ეს წინაპირობაა იმისა, რომ მრავლადაა აღმოცენებული იქ ტროპიკული ეგრეთწოდებული კულტურები და ნიადაგისეულობა როგორიცაა ყავა, კაკაო, ჩაი, ფინიკის პალმა, შაქრისა და სხვაც ბევრმცენარეთა სორგი – ეს თბილი ქვეყნების მცენარეა მარცვლოვანთა ოჯახისა რომელიც მოჰყავდათ და მოჰყავთ სამარცვლედ, სათივედ და სასილოსედ, ფეტვისეულობა, მანიოკა (-?), ბატატა (-?) და სხვ. (-?!), ამის საშუალებას ამ მცენარეებს ცივ დინებებთან შეზავებული სიმხურვალე აძლევს აღმოსავლეთ-აფრიკის მიწაზე, და აგრეთვე იმის საშუალებასაც რომ აღმოიცენოს არამცთუ მრავალი სუბტროპიკული ჯიშის მცენარეულთა გახარებისა არამედ სულაც ზომიერგანედებიანი ადგილებისათვის მახასიათებელი ისეთი კულტურების გაშენებისაც როგორებიცაა ხორბალი, ბოსტნეული და სხვა;

რაც შეეხება ეგვიპტელ ხალხს, როგორც ყველგან ისინიც ალბათ ჭრელებისა და ერთმანეთისაგან დიდად განსხვავებულებისაგან შედგებოდნენ რადგან აუცილებლად ერეოდათ-იქნებოდა ისეთები როგორიც იყვნენ საკმაოდ ჭკვიანები და არც ისე, კარგა-სულელები თავიანთ მრავალსახეობებიანა და არც ისე, აგრეთვე საშუალო ნიჭთ-მქონებელნი და დიდადნიჭიერები და მთლად იმედის სულაც ვერმომცემი უნიჭოებიც ეგებ, და ზომებ-წონითა და და სილამაზითა და მიმზიდველობით თვალსაჩინოდ განსხვავებულები და ალბათ უყვარდათ კიდეც თავიანთი მამული და ერთგვარად პატივსაც სცემდნენ რადგან თავ-თავიანთი ღვთაებები ჰყავდათ მინიჭებულები სწორედაც მათგან მდინარეებსაც და ცალკეულ ქალაქებსა და დასახლებებს, მცენარეულ საფარსა და უდაბნოებსაც, კერპებად ჰყავდათ ის ცხოველები რომლებსაც ემადლიერებოდნენ ან ეშინოდათ მათი ხოლო ყოველივესი უმთავრეს ღვთაებად კი მზე ჰქონდათ, ჰყავდათ გაცოცხლებული და გააჩნდათ კიდეც ისეთი მხურვალე იქამდე რომ ძალუმობით თვით თავიანთ მზვაობარ წინამძღოლებს მზის შვილად, თვლიდნენ და ის კი სულ ვერ იცოდნენ თუ ვინ თუ რამ, ვინმმაც და რამმაც შეჰქმნა თვით მზე და მისი ქვეშეთი და ისეთი დიდად განსხვავებული არსებები როგორებიც იყვნენ ვეშაპი და კოღო, ჭიანჭველა და მძლავრბურჯებივით ფეხებიანნი ბეჰემოთები და რამ მოუხატა, როგორმა ყოვლისშემძლე და მაქნისმა ხელმა ისე ლამაზად მბზინავთ უთვალავ ფერით ფრთეები ფარშავანგებსა და იხვებს ანდა ბუთა თვალთ ისეთის ზედაპირული სიღრმითაც კი რა აჭროღავებდა და რამ წარმოჰქმნა სინატიფესი იქავე-გვერდით სიმახინჯენი და როგორ ლამაზად მფრენთა ერთად ძალიან დაბლა მიწადმღოღავი ქვეწარმავალები და ადამიანებს კი პირველ რიგში ფარაონები და ძირთადად მათი მომხრე ქურუმები მართავდნენ ეგვიპტესა და შვიდად დაყოფილ მის ხალხს და აგრეთვე რაღაცას დაჩალიჩობდნენ ფარაონების საკმაოდ ჭარბნი ენით მრჩეველები და კარისკაცები ფარაონისათვის დიდად საამურ-ენიანები და მკლავებით კი დიდად მოუღლელ-მეომარნიცა ხომ იმათზე (მრჩეველებსა და კარისკაცებზე) ძალიან მრავლად, ჰყავდათ ხოლო დედაკაცებიდან ზოგს ცოლებად ირჩევდნენ და ისვამდნენ, გვერდით და ზოგსაც კიდე მონად და ხარჭად;

ლოცულობდნენა სამლოცველოებში და დღენიადაგ აღფრთოვანებით შესცქეროდნენ და შესტრფოდნენა აღმოსავლეთს საიდანაც მზე, მაცოცხლებელი ამოდიოდა და შიშით არიდებდნენ პირს დასავლეთურობას რადგანაც იქა ჩადიოდა მზე და მის ხელახალ და მერამემდენე ამოსვლამდე სიბნელე იდგა კუნაპეტი და მაინც სიბნელე გინდმთვარიანი და ვარსკვლავება და ამიტომაც მიცვალებულთა მრუმე ქვეყანას სულაც დასავლეთს უწოდებდნენ, კი, და მისი შიშით გაუკვდავებას დაეძებდნენ, ძალიან ძლიერ ეძიებდნენ და ფარაონებისათვის მეტი სიმშვიდე და სამშვიდი დაყალიბდა მათდამი კუთვნილ ეგვიპტეში როდესაც მათ, ფარაონებმა შეათხზვევინეს მოგვებსა და მკურნალობით დიდად ცნობილ აქიმებს ხრწნადი სხეულის მუმიებად გადაკეთების რთული ხერხი და იშენეს დიდადვ ღონივრად ზეაღწვდილი პირამიდები, ფარაონების უკვდავსაყოფად ეს ქვისა დიდრონ-ვედრებანი და კერპებთადმი მიძღვნილი უზარმაზარი ქანდაკებითაც ცდილობდნენ იმათიან ქვურ-გულთა როგორმე მონადირებას ფარაონები სასამუდამოს მოპოვებისა ქვეშევრდომთა დიდად მშრომითი, ხელით და კერპების გვერდით თავიანთ თავებს, ყალმით აშკარად გამშვენიერებულებს ახატვინებდნენ გამორჩეულად გამოჩინებულ მხატვრებსა და მოქანდაკეთ კი აქანდაკებინებდნენ უზარმაზარებ ქანდაკთ-თავისთას, თავთ-საკუთართაც, ერთადერთისა, ძალიან მრავლად, პირამიდებსა თუ სტელლებზე, პაპირუსებზე ხომ – უხვად ძალიან და საგალობლებს აგალობებდნენ კეთილხმოვანებ მგალობლებს თავიანთ მზეძალიანაცგრძელობისათვის და ზემოდანსაცქერ მოცეკვავეთ აცეკვებდნენ თავიანთსა ქვე-და-წინარე და რა მოაბეზრებდათ რაცგინდ დაუსრულებლად ესურვებინათ მათთვის დე იყოს მისი უდიდებულესობა ფარაონი დღეგრძელი, ჯანმრთელი, უვნებელი და კაჟივით საღი და სიკვდილი კი, მაგრამ ჯიუტი-ისა ერთხანს ისე მიმალული რომ საკუთარი თავისათვის არცა გჯეროდა მისი, რატომღაც როგორც წესი მაინც-აუცილებლად მოდიოდა ადრე თუ გვიან, აუცდენელი იყო ისა მთლად უპირველეს მოისართა ისარზე მეტად და გადაღლილი ღარიბებიც რის ვაინაჩრობით მაგრამ მთელი მათი უბადრუკ-შეძლებისამებრ მაგრამ მეტადაც რადგან ძალიან ცდილობდნენ უკვდავებისაკენ, უკვდავსაყოფად წარემართათ ფარაონებზე რამდენად მეტად უფროც-მოკვდავი სხეულები და ამისათვის როგორ მართლაცდა გულით ამოძრავებული მაგრამ ღატაკივ ენა და მოკვდომის შემდგომ კვლა-სასიცოცხლოდ უკეთესს რას მოიძიებდნენ პაპირუსისა და ნედლად დამყოლ ფირფიტებზე, თიხისაზე, უკეთესს და ფარაონები თუ სხვებს უბრძანებდნენ თავიანთურს საუკვდავებოდ რომ რათა ძლიერ აღეწერათ მათი, დაე-საღების დიდად გმირული ბრძოლანი და საქმეები და ქველისმოქმედებანი საამონი მათნი რომელთაც რარიგ ტევადად მოიცავდა მართლაცდა როგორი ძალიან ალალად შთამბეჭდავი ეგრეთწოდებული მკვდართა წიგნი თანაც ერთი კი არა, რამოდენიმე, მაგრამ ხელმოკლეებიდან ბევრმა სულაც სუვერ იცოდა წერა და კითხვა და სხვათ მიუგდებდნენ, ყურს და მათს ვედრებებს მთლად სათავისოდ ითარგმანებდნენ,

ასე იყო,

კი,

პეტეისე კი სულაც თავისით ჰკითხულობდა და ჰკითხულობდა თვალებგაფართვით იმ პაპირუსელებს.

***

რომელთზედაც და რაც მთავარია რომლებითაც რაღა არ იყო მოთხრობილი სინამდვილედ და განამდვილებულად და ზღაპრებადაც ხოლო ამათზედაც კი მათი პირდაპირ-დარიგებანი და ერთგვარი აღსარებები, ერჩია, სხვათ-ყოველთს, პეტეისეს-ამ, იქ უფრო ცხადად იგრძნობოდა თუ თუ-რა იყო სიკეთე-ისი რომელიცა რომ ისეთ-რამ ცეცხლად აღაგზნებდა რომ ნეტარებისაგან სთენთდა კიდეც პეტეისეს, მას, და კვლავაც ისევ უბრუნდებოდა სიკეთე-ისი მწყალობელი და მახარებელი და ისე ძლიერ აღაფრთოვანებდა რომ ბედნიერი სიმძიმისაგან მთლად მოხრილლი და დაკუნტული დაჩერებოდა ნაცნობს ისე, რომ მშიბლიურებსავით და სასწაულებრივთ, ოაზისისებრ, მლხენად სტრიქონებს ის მერე რა რომ მარჯვნიდან მარცხნითებს, – იკითხებოდნენ, ასე: ეს პეტეისე იმისაც კი იყო როგორ ძალიან მადლობელი ამაქვეყნად რომ, თანაც თვით თავად ეგვიპტეში რომ ჩაისახა, იშვა და გაჩნდა,ც,განსაკუთრებით მას შემდეგ რაც დიდის გულდასმით და გულის ყურის მოწიწებულით როგორ, სმენით და გულისვ თვალით რომ წაიკითხა თავად კარნაკის – ამონის ტაძრისა თებეში – იმათეულთ მკვიდრისა და ეგვიპტელების დიდად ღრმა რწმენით როგორ ცებამდე უდიადესის, – ხნუმი-ს – რომელი ხნუმიც ქალაქ ესნი-ს კოსმოგონიური სისტემისა და ტაბულის თანახმად იყო ღვთაებრივი მეთუნე, კაცობრიობის შემქმნელი, რომელიც თიხისაგან ძერწავდა ხალხს და თვით ღმერთებს.

და ერთიც თხოვნა-რამ და მეორისა კი პასუხი – მყარად დაპირება როგორი ამოდ წასაკითხი გახლდათ და იყო აღსამფრთოვანებელ-მამშვიდებელიც – თურმე უყვარდათ წარსულშიაც თავიანთი შვილები თვით მეფედ დიდად-ფარაონთაც თავისსა თავზედაც კი მეტად და სულაც მთლადაც ქალიშვილიც კი იმდენად რომ უთმობდნენ კიდეც თავიანთ ტახტსა და ბრილიანტებ-საფირონთა გადავსებებით დიდად მოოჭვილ, კვერთხს, ოქროისას და დიად მეთუნეს ძალიან სთხოვდნენ ბედნიერებას,

შვილებისა,

ხოლო წასაკითხი ეს, ჯერ თხოვნა თვით მზე-ამონის სახელისაც დამატარებლის, – ამ გინდაც დიდად გამოჩენილი კარნაკელის სახელწოდებას, ამონ-ს მე მგონი ია-თი უნდა შევუცვალოთ: ამონ-ა-თი, თორემ, რადგან ცოტა არ იყოს უხერხულია სახელ-ამონ-თან გაიგივება დაა, მოკლეეთ, კარნაკელი დიდი მპყრობელის სახელითა და მცირე-ამონას ჯერ სულაც მთლად ვედრებად გადაქცეული? -

შვილის სულაც ჯერ დაბადებამდე?

იყო ასეთი, ხნუმისადმი:

წადი, მიეცი მას შენეული ყალიბით დიდებული და ნატიფი სახე, მას და მის კა47-ს; მიდი48 გამოძერწე ყველა ღვთაებაზე უკეთესად, ჩემი ქალიშვილი49 რომელიც მე ჩავსახე. მე მივეცი მას სიცოცხლე, უშფოთველობა, ჩემი გულის მთელი სიხარული, ჩემი მსხვერპლშესაწირი, მთელი პური… – სამარადისოდ!

და, ეტყობა ისე ნანი-ნანატრი ქალიშვილი-ის იმ-იმხანადა მთლად ახლად იყო ჯერ, ჩასახული რადგან დიადი მეთუნესი, ხნუმის პასუხი სწორედაც ასე დიდად დამაკმაყოფილებლად ჟღერდა, დიდრონ-ქნარივით და ამოდ სასმენი, იყო:

მე გამოვძერწავ შენს ასულს – ხატშეპსუტს – სიცოცხლის, უშფოთველობისა და ჯანმრთელობისათვის. მისი სახე უფრო სრულყოფილი იქნება ვიდრე რომელიმე ღვთაების სახე -

უხაროდა ეს, პეტეისეს; და განაგრძობდა პაპირუსეულს შიგანში ერთობ-ყოფნას

რომელ-პაპირუსშიც სადაცრომ რვა თვის შემდეგ კი, ხნუმმა ჯერ მთლადაც ჩჩვილის, ხატშეპსუტი-კო-ს მიმართ აი ასეთიც დიდმნიშვნელოვანი გამოთქმა, და მიმართვა ბრძანა:

მე გამოგძერწე შენ. მე მოვედი შენთან, რათა შემექმნა შენი უნაკლოდ მშვენიერი სახე,ღვთაებებზე სრულყოფილი და უკეთესი – ბიჭოს! – მე მოგანიჭე შენ სიცოცხლე (აბა მამამისი ამონაი, ხეტშეპსუტისა ოფიციალური მამა რაისა-რაღაღ რიღასი რისი მაქნისი, იყო… მააგრამ!.. თუუმც!. – …..) , მოგანიჭე უშფოთველობა, და მამაშენის ( -არ უკარგავდა, თუნდაც წოდებებით, სულაც არაფერს) გულის მთელი სიხარული. მე მამაშენით მოგეცი შენ მთელი მიწები, მთელი ქვეყნები (ალბათ მშვიდობისმოყვარე ანდაც-პირიქით ეთიოპიაც შედიოდა აქა-იმათში), მთელი ხალხი – პეტეისესი, წინაპრებიც? ხოლო საერთოდ კი დაბადებიდან ალბათ ცოტათი შემდგომ იყო ხატშეპსუტისადმი ნათქვამი-ეს რადგან მთლადაც მცირეთვეოვანს და არასრულწლოვანსაც ხომ ვერ ეტყოდა ამას, თუმც… – ეგებ წინასწარმეტყველებად უნდა ჩაითვალოს ნათქვამი ეს: შენ აღზევდები ფარაონის ტახტზე – აკი გითხარით, წინასწარმეტყველებაა, მეთქი, მთლად ყოვლისშემძლე, ხნუმისეული, ეს, რომლის რაცგინდა ძნელი აღსრულებაც მას, ხნუმს დიაღაც-რომ ძალუძდა, კი, მთელი თავისი პასუხისმგებლობით, ეს -

შენ აღზევდები ვითარცა მზედღმერთთა-ღმერთი თავად რა, მუდამმუდმივი, მარად. შენ ამობრწყინდები ზემო და ქვემო ეგვიპტის, ჩრდილოეთის და სამხრეთის ხელმწიფედ, როგორც ეს ბრძანა შენმა მამამ, – დახეთ, როგორი პატივისცემით, სოლიდარობითაც კი იხსენებს თვით დიდი მეთუნე-ხელოსანი, ხნუმი, – ფარაონ ამონას

და ეამაყებოდა კიდეც ერთსაც მკითხველს თუნდაც მხოლოდ ერთ კუნჭულში, მაგრამ, გულის, რადგან პეტეისე სულაც არ იყო თავისი პატივმოყვარეობის საქვეყნოდ გამომჭენებელი ამ შემთხვევაშიც დიდად ძალიანნერვიული რადგან თავიდათავი ამპარტავანი მამათავისისავით-მამილოსავით რადგანაც იგი (მამილოი) დიდად ნერვიული მხოლოდ ამა-ამბისა კითხვისას იყო და ისიც მხოლოდ თავისთვისა და წამკითხავებისათვის ანუ სწორედაც თქვენთვის და არა წერა-კითხვისა მთლადაც უცოდინარ ჩვე-ირგვლივითურებისათვის და პეტეისე კი არც მეთავისე და არც თავკერძა იყო რამდენად დიდად პრეტენზიულსა მამათავისივით რომელსაცა რომ ისე ეჭირნა თავი თითქოსადა მისს სამას-რვავე ქალს მოქანცულობა სექსქსუალური მოყირჭებაც კი სჭირდათ-ვითო, მისით, რაფეთი, არადა რაფე-ხო უმფრო ავი ძაღლი არც თითონე ჭამს და არც სხვას აჭმევს-ო, ამა საკითხში – იყო, ხოლო პეტეისე კი ძლიერ უმწიკვლოდ ამაყობდა მხოლოდ იმით რომ თვით მას კი არა არამედ სულსხვებს როგორ უბრალოდ შეეძლოთ მიემართნათ თვით-ხნუმისადმი რადგანაც ზოგნიც-ადამიანი მემკვიდრეობით ბოძებული ფარაონობის წყალობით შვილიადაც კი ითვლებოდა თვით ამონ-რასი, სრულიად-მზისა, რომელი მზედა-რა-დაამონი მზედაც თვით რა-სი რა-აევიჩ-ად იწოდებოდა (სუ ზოგ-ილიჩებ არა ჰგვანდა? – ტარტაროზოვიჩს…) ხოლო ის სრული პასუხისმგებლობით გამონათქვამი – რადგან ნამდვილად სრულწლოვანი და კარგასტაჟიანად შეღერებული ხნუმის, გამონათქვამი ეს, – რაღა თქმა უნდა შესრულდ-გამართლდა რადგან ხატშეპსუტი მზისა და სილის საათების ზუსტ-მეშვეობით დათარიღებებისადა მიხედვით სრულწლოვანი, კიი, როგორცკი გახდა მაშინვე კაიდიდი პურმარილის განმზადებისა შემდგომ მისი (ქალ-ხატშეპსუტის) ფარაონობის განსამტკიცებლად კორონაცია, უბრწყინვალესი ჩატარდა ღამით დღისით-მზისივით განათებულს ჩირაღდნებითა და კვარებითა და ნელსაცხებლებით და ასე შემდეგ, რომელსა იმა ღონისძიებაზედ ახლად უნაკლოდ-ლამაზფარაონა(- მდედრ.-სქესი რადგან)სადმი მისმა ჯერაც საიდან – იმა თავიდათავობიდანვე მოყვარულმა იმდენად, მამამ რომ სულაც ტახტი დაუთმო წამოსაწოლად და ანაც ჩასამუხლებლად კიარა და, მთლად ზედ-საჯდომად საჯდომითა დაა, სანუკვარმიზანს მიღწეულმა, სამხრეთისა და ჩრდილოეთის ღმერთებისადმი (და მაგრამ სადაა აქ, ხნუმი…) გამოთქვა, ასე:

სამხრეთის და ჩრდილოეთის ღმერთებო, მე წარმოგიდგენთ ჩემს ქალიშვილს, ხატშეპსუტს, გიყვარდეთ იგი… – აჰაა, აქ ხნუმი რომ ეხსენებინა ამით ხომ ერთგვარ შეურაცხყოფას მიაყენებდა მას რადგან ისე გამოდიოდა რომ გიყვარდეთ იგი-თი მითომც ხნუმს ადრე რა, არ უყვარდა ხატშეპსუტი როდესაც ისეთს ყალიბში ჩასო რომ ყველა იმ გინდაც როგოაურება ღმერთებზე უფროდ უკეთესი, ვუმფრორედ შექმნა?

და პაპირუსზე კი ამას მოსდევდა იმა თავად ვითო-ღმერთებისა პასუხი რომელიც აგრეთვე ასეთი იყო, ამონა-სადმიც და საერთოდაც, ეგვიპტურისა ხალხებისადმი:

დიაღაც გიყვარდეთ იგი-ო,

ხოლო ამონასი და მთელ-ხალხისა, დაბრუნებული იყო პასუხის პასუხი ამონასა და ხნუმისადმიც ალბათ, იყო აი ასეთი:

ჩვენ გვიყვარს იგი, შენი ქალიშვილი ხატშეპსუტი. კორონაციით-კორონირებული. იგი შენი სახის გამეორებაა50, რომელსაც შენ მიეცი შენი სული, შენი მაგიური ძალა.

ახლა კი, ღმერთები? – :

შენ გეკუთვნოდა ვრცელი ქვეყნები, მიწები, ყველაფერი ის რასაც ზეცა ფარავს, და ყველაფერი რასაც ზღვა ესაზღვრება გიწყალობეთ ყველაფერი ეს ჯერ კიდევ მაშინ როცა მართლაცდა ღვთაებრივი ხატშეპსუტი თავისი დედა-მშობელის სხეულში იმყოფებოდა – მივალთ, ამის გასაშუქებლად იმ პაპირუსამდეც სადაც ესაა ძალიან ახსნილი, აღწერილია ობიექტურად სუბიექტური უცნაურობანი,

ხოლოკი შემდგომ უკლებლივ ყველა სულსუ მთავარი ღმერთები (- ?! – სულსუ მთავარიო და, მრავლობითში?.. – მაგრამ სწორედაც ასე იყო და…) ხატშეპსუტს, კიდევაც მეტად გალამაზებულს ქალ-ფარაონობით, და ღვთაებრივ ქვაზე, მარმარილოზე მაინც როგორის დიადდით დიდებულებით ჩამოქნილთ-როგორ ფეხებით შემდგარს, აშოლტილს ისე და თეთრ-წითელი ქარშიფრიალა მოსასხამითაც – ჩინებულება გამოჩენილად ჰშვენოდა, როგორ, და თეთრ-წითელივ ყვავილებით შეთხზულ გვირგვინს, პატიოსანი თვლებით კიდევაც მეტად ამაყადამაყთ ყაყაჩოებივით და თეთრთავარდთა ლამაზად-როგორ, ნაზავთთ, გაძვირფასებულთ, მეტად, დაადგამდა თავთ და, სულაც მიუბრუნდებოდა და ეუბნებოდა მერე, ხნუმი:

გადმოგცემთ შენ (ალბათ ეგვიპტელ მშრომელთა სახელით) ამ წითელ (ანუ ზემო ეგვიპტის) გვირგვინს, რომელიც თვით რა-ს დაამშვენებდა – რა გაახარეს მითომაც თვით რა, ბიჭო? იმასაცა-ხო არანაკლებ ეძახოდენა შეუდარებელი,ს, – და შენ ორმაგი გვირგვინებისა მატარებელი იქნები თავით, შენ ორივე ქვეყნის (ანუ ზემო-ქვემოსიო) მეფე იქნები,

და ამიტომაც გადმოგცემთ შენ თეთრი ქვეყნისაც (ანუ ქვემო ეგვიპტისაცო) გვირგვინს, თეთროვანს, ძლევამოსილს…

და უხაროდა პეტეისეს, ეს, რა იყო სხვა-რამ მისაზიდი ამაზე მეტად ისე აშკარად და თან საიდუმლოდ თანაც როგორი-მზეცნაწვნევი თვით როგორცა-რო ამგვარ პაპირუსებსავით, ვრცელსთ, რადგან ერთ-ერთზე ისიც ეწერა შედარებითულ-დაწვრილებით თუ რა ვითარებსა და როგორსა-ნაირ სინამდვილეში ჩაისახა თვით დიდებული ქალბატონა-ფარაონა იქამდისინ რომ ღვთაებრივიცკი ხატშეპსუტი რომლის ალალად ღვთაებრივსავე დედას მისსას, სახელად – იახმესი, ერქვა.

აქ პეტეისე განსაკუთრებით თვალებისფართვითა და გულის როგორ-ამოდშეკუმშვით კითხულობდა, კი, იმა-პაპირუსს სწორედ იმ თრთოლვით რომელ თრთოლვასაც ძალიან იწვევს ლიტერატურის ის ერთ-ერთი კარგა-მთრთოლვადი მიმართულება რომელსაც შემდგომ შეარქვეს რომანტიზმი ანუ ის მიმდინარეობა რომლისათვისაც დამახასიათებელია წარსულის იდეალიზაცია (ნეტავი რატომ მხოლოდ წარსულის), სინამდვილისაგან მოწყვეტილობა (რატომ შე-კაცო… – სინამდვილეა, ისიც,), ინდივიდუალიზმი (და არც ესაა მაინცადამაინც ცუდი თუკიღა ღრმაა და თრთოლვით მჩქეფარე, სინამდვილეზედ… ის მერე რა რომ რთულია-ცოტა, კი,), და სახეთა და სიუჟეტის განკერძოება. – არადა, ბიჭო, სახელმწიფოსა ეკუთვნოდეს მთელი კერძოობა? – რაცგინდ აწყობილ-იყოს, ისი… … აწყობილი და როგორ-მერე? – მამულია, ეს, რაცგინდ ბილწ ხელში ჩავარდნილი… ხოლო ლიტერატურის თეორიაში (აბადა თეორიაა, მხოლოდ, კარგი? – კიტაროზ-ისა, თეორიაი… და შენმაცა მზემ! მითომაც შენით გაკვინიჟებული… თეორიაჰ-ებიი, ის…) რომანტიზმულს უწოდებენ იმ შემოქმედებას რომლითაც ავტორი იმდენად კი არ ჰქმნის სინამდვილეს როგორც რეალისტი (აბა ისენებია……. რრეალისტები…….) არამედ უფრო გარდაქმნის სინამდვილეს თავისი იდეალური (ვაჰ, რარიგ-ცუდი ჰგონიათ ზოგებს ესისიტყვა…)) წარმოდგენებით სინამდვილეზე ანუ აყალბებს მას… -

ისეემცც!! -

და კიდევ კარგი რომ, ამგვარი ახსნა რომანტიზმისა გაქანებულსა საბჭ.-პერიუდის – XX საუკუნის 50-ან წწლებში გამოშვებულსა რასიცრუებით-დახეთქებულსა უცხო სიტყტყვებისაათა ლექსიკონიდანაა ხოლო ძალიან ძველმა პეტეისემ კი დიდის გატაცებით შეიტყო ერთიც მორიგი პაპირუსის ფურცლიდან თუ აბა როგორ გაჩნდა ხატშეპსუტი, ამას თვით თავად ამონაი-რა, თებეს პატრონი ჰყვება, მისია ეს აღტაცებული გამონათქვამი:

თურმე მისმა სეხნიამ და სწორმაც და ტოლმა და ბატონმა (-?!) მიიღო-რა ამონა-იგი ანუ იგივ ო-ხეპერ-კა-რა და მისი გამოვლინების ადამიანისებურად ერთგვარი ფორმა… – აქ კი ცოტა არ იყოს დაიბნა პეტეისე რადგან ო-ხეპერ-კა-რა უკვე იქით-დასავლეთს წასული ფარაონ თოტმეს I-ს ეს ერთ-ერთი სახელთაგანი რომ იყო ეს ვინ არ იცოდა და ალბათ ამონაი-რა-ც ერთ-ერთი სახელი იყო ხატშეპსუტის მამისა რომელსაც, კაცოო – პირდაპირ რომ საკვირველი! – სწორედაც რომ გადასარევი! – თუკი უნდოდა – და ვიღას არ ჰსურდა ეს! რომ შთამომავლობას უეჭველში დარჩენოდა მისი სახელი მაშინ ერთსაღა-მხოლოდ სახელს უნდა დასჯერებოდა და არ დაერ-აერივნა სახელობია და ასე უფრო არ გაუადვილებდა თავისსა დიდად მადლიერ შთამომავლობასა და ჯილაგსა და ქოქს, საქმეს? -

ხოლო თავისსა მეუღლე-ერთსახელიანსზედ – იახმეს-ზედ თავად ამონა გვიყვება დიდის სიამაყით რომ

მან (ანუ თავად სხვამ ბევრადუფრო-მთავარმა ამონ-რა-მ) მიაგნო დედოფალს (იახმესს), როცა იგი განისვენებდა, უმშვენიერესი, თავის სასახლეში. – ვაჰ, სასახლეები, ტახტიანა, ცალკ-ცალკე ჰქონდათ? – ცოლ-ქმარს… მაგრამ ნუ ავყვებით გაუგებრობებს და კვლავაც მივყვეთ საცა ამდენი მიგვიდევნია – იახმესი გააღვიძა იმ ერთ-ერთი ღმერთის სურნელებამ რომელი სურნელებაც ისეთივე იყო როგორც სურნელება ფარაონისა – აქა ამონა თავს ცოტათი კი-იქებს მაგრამ ეპატიება ეს განსაკუთრებით იმასთან შედარებით რომ იგი კარგა აშკარად უკვე აღფრთოვანებულია ეგრეთწოდებულ მოვლენათა მიმართულებითის მსვლელობებითა ხოლო მისი ნესტოებისათვის ამ განსაკუთრებით საჩინო აქტ-ფაქტს (კაცო ეს სიტყვა – აქტი როგორი რითმებ-გამომწვევი სიტყვა ჰყოფილაა, კაცო – აქტი-პაქტი და აქტი-ფაქტი და აქტი-აქტიური და ა.შ.-ემდეგ,) კიდევ რა უჭირს და იმდენსა-რა არა-უშავდა-ს… და, განაგრძობსა, ამონა-ისი, თითან თვიით ღვთაებასაა-ზედ უპირველესზე, ასე – იგი, თვით ჩემსავით ღმერთი…- ედარე-ედარე! ცოტა არ იყოს აქაცა სცდება ვითარცა კამო და მისთანები საჭმელისა და ლენინას ამორჩევითა… და ამ შედარებით პატარახანში რასაც იწვნევს? – იმასაც ვჰნახამთ…

და მივუგდოთ, მაინც, ყური და თვალი, შევიდეთ იმა ნაწვალევს ასეე, პაპირუსისა მდგომიარობაში, და გავუმეოროთ სულაც, ნათქომი – :

იგი, თვით ჩემსავით ღმერთი.. – ამონას მხრიდამ თვიიითა ამოონ-რა-ჰხჰხ-სადმი აბა რადაროგორი აგრე ძმაბიჭურივით შინაურულ-მოურიდებელი დამოკიდებულება სულაც ვერაა მისასალმებელი არამედ პირიქით ანტიმისასალმებელია და მეორეცერთი კი ის რომ აბა რომელი მისი მისა-სადილამშვიდობისაეულია ხოლო მისადმი სულაც ძალიანა ვერასაღი და ვერ-ერთგული ცოლობადამეუღლეობა კი? -

ზემორე ბარე არაერთხელ ნახსენები გინდ ცალსახელა იახმეს-ისა მხრიდან თუნდაც აიგივ ქმარ-ამონა-და-რა-ცჰხ-ისადმი, კაცო?.. და მიუხედავად ამისა კი არა არამედ ამის გათვალსაჩინოებისათვის კვლავ-მაინც მივყვეთ პაპირუსსა და და იმისსა ჯანს მთლადაც იქამდე მინამ ძაან გაგვიჭირდება -

და დაინახა მან თავისი… – რა დაანახა კაცო-ბიჯო მაინც ისეთი რომრო ეგრევე თავისი ისე-ღვთაებრივად ღვთაებრიობა ქალადაცა ისეთი-რაიმ ნაღდ-ამონმა და რა-მა-ცა, ბიჯოდაკაცო!.. რა უჩუენა მაინც ასეთი, ადამიანო!, როომ, – ბიჭოს!!! – აჰ, კიდევ კარგი, თურმე მხოლოდღა სახე… – მაგრამ აქაცაც შესაძლოა რომ შეუსაბამობაა ეს ერთგვარი რადგან წესით და რიგით თუ წესია და რიგია მაშინ ჯერ თავისისახე უნდა დაენახვებინა და მერეღა აღეძრა ამით (ერთგვარი სახით) იმ ვერაგ-ქალისა მისით (რა-თი) აღძრული დიდათდა დიდდაად, სურვილი-ისი ჩვენ რო ვიცით დამაინცდარჩეს, ესა, ჩვენში არამედ ჯერ სურვილი აღუძრა-ო და მერეღაა სახისი ეგზომ-დანახვილება,

მოკლეეთ, ვერაგ-იყოყე კარგა-დიდადდანამდვილებით და ალბათ ცოტათემაინც კი – უცილობლად, ი-ქალი რაცგინდ ერთ-ერთღვთაებრიობაი ჰყოფილიყოყე-მასში ანუ არა ყველასიამხანაგ ამხანაგ ლენინასავით არამედ გახარებითა-გამონაკლისურ ამხანაგ და ამშემთხვევაში თვით მასზედმისული დეპუტატისაც ამოონ-ისადმი!, აღძვრია მასა ისე ძაანაც-ძალიანი სურვილი აბა რატომ, ჰაა, გეკითხებით თქვენ სხვანაირათ ხომ ხვარ მოხდებოდა ასეთი დიდი ასურვილება თუარ იქალის ისედაც დიდად ეჭვთააღმძვრელი, დოსიე? – ვერ იყო აქ და აქა და ამაშია რაღაცა მთლადაცდალაგებულად, საქმე, მაგრამ თითო-ღა ნაკლი აბა რომელსა-ერთს მეპაპირუსეთაგანს აღარ გვქონია… და, განვაგრძოთ მაინც, -

სურვილთ-ასეთურთ აღძვრებისას დრო არა-იცდის – საერთოდაც და განსაკუთრებითკი, აქა – და როცა იგი (ნუმერ I ღმერთი ამონ-რა) მივიდა მასთან (თუმცა სეხნიის თავისის და მაგრამ მაინც, კი, სუსხვისა ცოლსთან…), ჩემი დედოფალი (ეჰ, რაღა შენი, ამონავ-რავ…) აღფრთოვანდა მისი სილამამაზით… -

გადასარევი! -

კაცო, ესაამონა თავისსათავზედ ხო არა ჰყვება ესა-მიმსვლელი თითან მეე ვაარო ღვთაებრივი და გადასარევიო მაგრამ აქა ჩვენ ჩვენსა პაპირუსს თუკი გულდასმით ჩავუკვირდებით რომელიცა-რომ მე აბა რავი(ცი) სად ინახება, კარგა გარკვევით სწერიაან იქა რომ იგი (დედოფალი) გააღვიძა ღმერთის (ნამდვილ ამონ-რასი ანუ) სურნელებამ, რომელიც ისეთივე იყო, როგორიც ფარაონის (ბაქიაობით მითომაცა ღმერთ-ამონ-თან ავტოდ გაიგივებულთავიან ამონასი ანუ) სურნელება -

აჰაა, ამ სურნელებათა შეთანხმებითაც და ამას-მომყოლი დაპირისპირებულობებითაც კარგადა სჩანს რომ და ცუდი პირი კი-უჩნს რომ დედოფალი აღუფრთოვანებ-დაუტყვევებია ნამდვილი და დოკუმენტურადც ამონ-ის და არა ცრუპენტელურა ამონაიკოს სუნნელებასა; კი; აკი;, და ეს ვინმე-აქიას დაჩაზე-დ კიარ ხდებოდა კონსპირირებულად არამედ თვით სასახლეში და, – მეტიც შშეკაცო!! – თითან დედოფლის ქმრისიკოსი, თვალწინ! – და ესაცკი კიდევ რომ, კაცო, არაფერი! – სულაცე დიდის გადაღფრთოვანებით მთლად არანაკლებ თავის აგრეთვ-აღფრფრთოვანებული ცოლისაა, არ აღწერს, კაცო, ამა ამბავს ჩვე-დღეინდელურა პოზიციებიდამ ზოგიერთისათვის ამ დიაღაც-რომ თავისმომჭრელსა აქტსა-პაქტსა-და ზედაც-ფაქტსა კაცო, დედოფალი-ის მეუღლე-თითან!?!?!

ოჰჰ, პაპირუსო, შენიხათრი თოროო, ბჯოოვ, რას აჰგკუწამდი? სულაც მთელს სიგრძე-სიგანეზედა

მაგრაამ,

სწერია ძაან, შენზედაშენში! -

მივიდა, ჩემი დედოფალი (ეს რაღა შენი, ამონავ-რაკოვ…) და აღფრთოვანდა მისი სილამაზით… – გავიგეთ ბატონო!.. ვახ! – კინუ და ნუკი გადაგვაყოლებთ ამ ცოტაარიყოს ხორცისსამართლის ხორცკოდექსითა ხორცთ-დანაშაულობობანას…

ახლა კი, ამას მე თუ აქამდინ ფრთხილ-დაფარვით და დიდის-ფარვითა ვკითხულობდი ახლაკ კიღ ერთათ წევიკითხავოთ აღტაცე-ბითურ წამოძახილად-ამონათქომი ერთის მხრივ მომავალ თვით ფარაონ-ა(საბას მიხედვით, სულაცა არა-მეგვიპტელის მიხედვით ეს ბოლო სართი თუ რასეძახიან ესა ბოლო ა ფარაონ-ა-ში მდედრ-სქესის უცილობელსა წარმომადგენლობას აღგვირაცხსა, კი,)სისა დედის და მეორეს მხრივ (თუ – პირველის… – ფარაოონი იყო, რაცგინდა იყოს, ამონაი, მაინც…) კი ჯერაცმოქმედი ფარაონიი-ად მამაკაცისა (რაც შეეხება მამაკაცის? – ისემც…) მეუღლღლისადმი და ო-ოოჰ-ხეპერმა და ასე შემდეგ აქ კიდოკაი დაიკოცა რო არ დაამატა პაპირუსზე თავისსა ცოლზე-დ რადგანაცაც დისა სხვა-მამაკაცით, გინდც ღვთაებით აღმფრთოთვანება აბა როგორთუ შეიძლება არამედ აქა იახმესი-სა იმაძუკნასი (დაიმსახურებს, პატარახანში ამასახელს, კი… – მზე მაღლა იყოს…) ძაანაცწრფელი გამონათქვამი მისი მოიყვყვაანა მასში შესაყვან (ანუ იახმესს-მოძაალიანოს-ში… კაცო რაღაც-გონია არეულათე ვლაპარაკოფ და აბა თქვენე აღწერეთ თუმაგარიხაართ ასეთიც-რთული ხლართვულ-ამბები…) და რარიგ არ-უკუქცევად სურვილისაღმძვრელ აქა-ფაქტიურადაც აქტსა-პაქტებსა ძაალიან, კი, მბრძანებლისადმი:

რა დიადია შენი ბრწყინვალება! – აქ შეიძლება შენობით-ობანა რადგანაც ესი-იახმესი ლოგინშიაა, ჰსწევს და მაინც როგორს პირშიმთქმელობას ააქ(ვს) ადგილი, აქა, სულაცა ჩემი პირშიმთქმელობისა არ იყოს (მე ხომ ძუკნა-ობაცა აკი ვუბოძე არცთუ ისე მოსაფერებელ ზედ-სახელადა…) იცის-იცისა ზოგიერთულა სურვილის, აღძვძვრა-მა და განამარტო აღძვრამ არამედ ზედაც გადაღძვრით დაღძვრამ, კი, იცის აესა სუნიანმაცა ბრწყინვალებამა მაგრამ ასეთი ნამეტარი პირშიმთქმელობაც ასე ისა კარგი მე არა მგონი რომ სულაც გახლდესთ… მაგრამაც მივჰყვეთ, მივყვეთა-მაინც, არა-მოცლილით, რაცგინდ იკითხოს, პეტეისეთი – :

დამაბრმავებელია შენი სახე – ბრმას მოეწონა? – ისემც, და მაშინ-აბა რაღას უყურებდი, საოფთალმოლოგოვ, და თანაც ზედაც სახე-იისი შეზელილ-იყო მთელსაც სხეულში დიაღაც-მაგრა გაჰჟღენთილი შორ-სომალიდან ჩამოტანილი სუნნელებითა რომელთაც ერქვათ კრებით-სახელად – სქოლიოთი არ შეგაწუხებთ – პუნტი – კაცო ესაცა რო-ერითმება სიტყვასა მკაცრსა – პუნქტი, და რაც რომელიც სომალ-პუნქტისაპუნტი კიდევაც მეტად მისაზიდს ჰხდიდა – ეგებ გადმომდოს მეც ჩემსა თავფეხიანა პაწათი-მაინც, ისასუნიო თავისსახიდან და ტანიდამა ამონმა-ო და სახის გარდაც და საახისა, ა.შ-ემდეგ მისითავისი სუყვყველაფრიდანა,ო, -

ოო,

და ამითა და აგრეთვე იმით რო თავისიფეხებით რომ მივიდა თვითონ ამონი, თავის-წილ რა-თი, თვით დედოფალ-ა-სთაან, კაცო? – როგორც ვიცითა უკვე აწ ეს და ნეტაი სუარ გვაცოდინარა, რომ – თურმე ისი-დედოფალი აღფრთოვანდა მისი სილამაზით და სიყვარული (გინდაც უმანკო სიყვარული ეძახევი შენ და მაინც რაყრია ამაში… ჰა… კი – არაჰყრია…)ჩასახლდა (თუ, ჩასასახლევდა რადგან ამბავი-ესი სულაც თვით სასახლეშია არა ჰხდებოდა, კაცო? – ბიჭოს! უზუსტობას აქ(ვს) აქა ადგილი…) დედოფლის სხეულში – რა, იტყვით – არა?! – არამედ ზედაც თავსადატვინში სურნელებამა დაათრო იგი – დაუთვრიაა ძაან ერთგვარად სომალიურსა სუნნელებასა რასაა რომა ამზადებდით თქვენ ასეთს ვერაგსა სუნიანობას-პუნტსა ისეთს სომალელებო თქვენ რო გაგიხმათ აეგხელები ოღრაშობისათვის (-ნეტა რასა ჰნიშნამს?)-ამ,

და,

იახმესმა კი,

მერე,

იმის ნაცვლად რომ იმდროინდელი სამართალდამცველები (როგორც ყოველდროს – ისემც…) გამოეძახნა არამედ იყო გადაკავებული ქმრისადმი ღალატით და სიავხორცობით – ხოლო ოღრაში ქალის ან კაცის მთლადაც ძალიან უკიდურესობამდისინ მისაყვყვანსა მაჭანკლობასა, ჰნიშნამს – არ გჯერათ, ჩემი? – მაშინ ზოგ-სახლების და სასახლეების კედლებსა ჰკითხეთ, რაიმ-საწოლითც-ხავერა-თასა – თითო დარდი რო არ მოგვაკლდება – ახლა იმაზე ვიმტვრიო თავი ე-ხავერა თუ რასა ჰნიშნამს? მაგრამ აქამდე იმდენს-რამდენსა რასა ჰნიშნამს-ზე აკი გაგეცით ამომწურავად სრული პასუხი ისეთი მთლადრომ თანაცა, ჰაპიაანა, სწორზედაც ხსწორი – ეს ხ რაღაა, ნეტავი, ხსწორ-ში?.. მაგრამ ნუკიღა დავწვრილმანდებით ენათბგერათა და სხვადასხვ-ასოთა დამწერლობებით არამედ უნდა განვაგრძოთ ისი რასაც რომ ისიერთიცა… – აქა ბოდიში კი-მამიხდია და ადრევეც უნდა მომებოდიშნ-და-პატიებისამთხოვნელადა აკიც აქამდეც უნდვყოფილიყა, კი, და, გაისმა კიდეც, ზედაც (ანუღა უკვე ქვეითადანა), ასე:

რა დიადია შენი ბრწყინვალება- (-რა უბრწყინავდა მაინც ასე მოუშორებლად ასეთ-ისეთი ამ ასეთს-ისეთს… აა, ალბათ ისა…)!!! დამაბრმავებელია შენი სახე! (და მაშვინ რაღას მიჩერებოდი… იქით-გამხვრეტი თვალებისმზერით)!! შენ შენი ემაგ შენი თავებით დააჯილდოვე ჩემი უდიდებულესობა (- ქმრისა არ იყოს ესაცა კაცო რა თავმდაბალიც ყოფილა, არა?.. თანც გინდც წოლელა,თ… P.შ. – სამაგიეროდ ბალიშაურის თავის ძაანე მდაბლობითა? სულაც მაღლისკე და მაღალისაკე – რაა აბა ღვთაებრივ-ამონ…) – და ზეითზემოთ ახტუნავებულ-ნაქონებარა სხვარამეებიც… თავმდაბლობისა-პირიქითულ-პოლუსურები, კი, თავისი სხეულის უარყოფითი-ხასიათით, ეს, და დადებითითაც პოლუსური – ჰხვდებით ალბათ, რის,ც… და, ბევრი რომ არ გავაგრძელოთ ჩვენისა აქტურპაქტურ და აქტ-ფაქტ-ებითა, მხოლოდღა იმა დედოფალს-სუკას მივაპყრათ ყური, დავუგდოთ თვალი – არევდარევა გამოთქმებისა იცის ამგვარებისა აქტ-ფაქტებისა შემყურეობამ, – კი, – და მხოლოდღა ნათქვამს იახმეს-ისას და რაღა მხოლოდ-ს რადგანაც თქმითა მტევადს, როგორ, აიიისე, ნათქომს აიიასესსაა, მიპყრობილ-ვექმნეთ – :

და შენ მიბოძე შენი ყურადღება (შენა გიბოძა მარტო, როგორ არა, კი-დიახთ, – მითომაც სუარ ახსოვდაყეც თავისითავი და ყურადღებაც ეგება თავის ავტოდ-ყურადღებითვინა ძაანაც(ჰ)ქონდაა, კი,), შენ მომეკარი შენი სხეულით! -

ვაჰ, -

და სწორედ აქა, მომეკარი შენი სხეულითა-ზედ? – სად ეგდო მაშინ, კაცო, ნეტა გინდაცჩაცმული ღილებშაკვრითა ისა-ამონა… – ვეჰ!, როდესაც მისი მითამ ძალიან-მეუღლისა და აგრეთვ-მბრძანებელის ბაგენი ურთიერთმანეთერთმანეთულად დაეკონნენა ბაგენი ბაგეთ, და ყელი-ყელს ისე ჩაეხვ-გაერთიანდენ რომ, ყელიყეელ, კაცოდა ლავიწებითც როგორ-მოერგნენც და, შეთავსდნენა!? – აიისე რო, – სწორედაცრომსაკვირველი! – და ასე შემდეგ ქვემო-ქვემოთ,ც,

სა(დ)-იყო მაშინ თუნდ ხალიბური ხანჯალ-სატევი-სატევარი შენი, ამონავ, შენი, ჩვენკი რო მეკიშენი და ასე შემდეგ, ხოლო სადა ეგდო და თურმე იქა-ეგდო ამონა, საცა, ცალი თვალ-რო იმაზე ეჭირა მეორე კიდე – პაპირუსზედა, თურმე, რადგანაც თავადვე თვითონ აღუწერნია და თანაც როგორ ასოთ-უკლებლივ სტენოგრაფია-პარნაგრაფიაა აბა-ულაა და აბა-ჰეე, ამბავი ესი, ააი თურმე სადა ჰყოფილა სწორედაც მაშვინ ბევრმაგაული, თავისი სახელთ-წოდებებისა არ იყოს ამონ-კა-ხეპერ-რა და რაღა-აარ, ისი, რადგანაც ასე დაუწერნია რიღასი აღარ ამტანსა-დიდად, პაპირუსზედა, სწორედაც ისი შეუსაბამობა რომ -

ხნემეტ-ამონ-ხატშეპსუტ იქნება ჩემი ქალიშვილის სახელი, რომელიც მე შენსა სხეულში ჩავსახე, ჩემო იახმეს – კაცოო!?! -

პლაგიატობა გამიგია რამდენიცგინდა მაგრამ, ასეთი?:

ამან-ამონამ როგორღ ჩასახაა ის მომავალი გინდაც ქალა-და-ფარაონაა-დაა-ქალაუი როდესაც იმის ჩასახვისას პაპირუსისთვინ ძლივღა ეცალა ხოლო იქითა ცოლსა-იახვესს ისათავისი ქმარ-და-მეუღლე – ამ შემთხვევაში განსაკუთრებით… კი, მეუღლეი, კი… გარდა იმისა რო ე-ამონაც არ დაგვიფეხმძიმეს რადგან აკი-ხომ იქავ ჰყოფილა – სხვაგვარად ასე დაწვრილებითი-გამოწვლილვითა როგორღ აღსწერდა ამაამბავსა – თავისსასაც და სხვისასაცა დროებითულ-ცოლ იავარდხვესსა იმაამბისას სუ-დიდიდიდი ალბათ იმასა (იახვესს) მუთაქად ედო ესა (ამონა) თავმდაბალ თავის (იახვესია) სწორედაც ქვეშა და ერთი ისღაა მოსაწონისი რომ მურთაქობისას როგორღა შესძლო ამაამისი-ჰამბიციურის ცოლ-დაამონას ძნელისაქმისა (თუ, სულაცადვილ…) გადატანაი, – პაპირუსზედ? მაგრამ ჩვენ აქ ისიცა გვტკენს გულს რომ, ასე სად წავა აბა საქმე, ამხანაგებო მურთაქებმაც რომ უწყონ გინდ მარტო ხელი ემჩვენსაქალებ ძალიანაცა ჩასახვებობანებებსშია და ამისთანანთსა-ამისადათანაებშია? -

სწორედაც რომ გადასაკვირვებებელი!,

კი,

კიკი,

ძალიაანაც-რო კიკიკიკი, -

…,

ვახ!,

და ამას კინაღამ არ მივაყოლე და მოვაყოლე და მოვყევი კიდეც კიღამას-და მის კიდე ერთ-ერთიც ეჭვად მგონიაობა, ჩემი. ისეთ სათუთზე რომ ამ მოაგდებულოდ თხრობების შემდგომ ვაკადრებ თვით მას, თავად სისათუთეს – ვარაუდს, ასეთს, რომ – გინდაც ერთიც მართლაც როგორი წმიდანისა და რატომ ერთიც – რა მრევლი ჰყავდა – მხოლოდ ხეპრენი კი არ ეხვივნენ ზოგიერთსავით – ბოროტი, რაცგინდ დიდადაც-კი? – განათლებული ხეპრეა მაინც რადგან მთავარი და გადამწყვეტი მხოლოდ დიდად და ვრცლად კი არა არამედ თვით იმ-გეჰენიისაკენ რარიგ ჯიუტი მიმსწრაფველობით რარიგ ეშლება, საქციელი და გადარჩენა, ეს მისგანაა მოთხრობილი ძველ ეგვიპტისა როგორ ძალიან შემდგომ და უფროც შემდგომ შედგომილთაგან, მისთა, თხრობილით და ამიტომაც უხამსობათა-აქამოყვანილთ შემდეგ მოდით და იოლასა-ურს კვლავ ვაჰხსტევნათრაფეს დავუბრუნდეთ რადგან არ უნდა სიმარტივეს-მისს აქ-შეხებისა თუ განხილვისას დიდიიმდენი თავისმტვრევანი და, დავუბრუნდეთა ბრუნდესა-იმას მით უმეტეს რომ რამდენხანია არ მოგვიხილავს იგი და ისი თუნდაც ამისა-მოკრძალებულის მიმოხილვისა დიდად არ-ღირსი და ეგებ მისი წყალობებით – ასე აშკარად რომ წარმოგვიდგენს რაა სიყალბე, ცრუობა, ღვთისადმი – ვერა მაგრამ ადამიანებისადმი – როგორი შიში და ყოველმხრივ უძლუროება კარგაძალ კაი-შემოსავალისა, მიუხედავად და ამით კი ეგებ წყალობაც ახლავს ამას-ყველაფერს – თუ რა ცუდია ცუდი და კიდევ უნდა დავცინოთაა, მას? არამედ მხოლოდ დამორცხვებაც გვკმაროდეს უნდა – და, მეტის ღირსია, – თანადგომისა და თანაც, როგორ, რარიგ გულწრფელი მონდომებით და ჯერჯერობით სულა ვერ გვძალუძს გადაჭრა ამა ძნელ-საკითხისა – ეგება ამით მასზედაც კი დაბალები ვართ გამკიცხავები მისი აიესა-ჩვენ, და რაღა-როგორიღ მის ცრუსაქმეთა განმრჩევები ვაართ,

ჩვენ,

რა უკანონოდ მოზვაობარები და მერედა რითი – მისი ღოღვებით და ამიტომაც ემჩემ-ახალს სამოსათხრობოს თანაც ეს-როგორ ამღვღვრეულსაა აბადა მაინც როგორღა გადავაბამ ამ ნალოლიავებს როგორ, ჩემს იმ ვარაუდს, როგორის რიდით შეკოწიწებულს თვით დიდად წმიდა იოვანეთი, ღვთივ-ოქროპირით და სწორედ მისით განმტკიცებულისათვის რარიგ ძნელი და უხერხულია ამ მოტინგიცოდ მონათხრობთა ვაიდ-კონისად შეკვრისა შემდგომ სწორედ იმაზე ასე და ეგრევ-პირდაპირ გადასვლა და, ამიტომაც ვაჰხსტევნთრაფეს პატარახნით ვადევნოთ ერთგვარად გინდაც ფხიზელი თვალი იმ იმედით რომ მადლით სიკეთის რაიმე ფინჩხა ეგებ როგორმე აღმოვიჩინოთ და ამით ეგებ გავმართლდეთ კიდეც პატარათი ჩვენც და რაც არი არი როგორმე უნდა მისაზიდიც კი გავხადოთ ეგებ თანადგომობითა თუნდაც ამისა (ანუ თბილად მოხილვისა) დიდად ვერღირსი… – ვაჰ! – ნუთუ კუზიანს სამარე გაასწორებსო ვარ აი ესა მე მით უმეტეს რომ ბოლო ხანებში წელში კიდევაც მეტად ვიხრები უნებურად და მაინც როგორღაც ჩემი ნებით… მაგრამ! -

გვეყოს აქ მიდებ-მოდებანი!; როგორც ყოველთვის? – საქმე არ იცდის:

***

ხოლო უიმისოო (რისი უმისო…) ვაჰხვახჰსტევნთმსტევნათარაფე თუ რა ერქვა (მგონია ცუდად ავიძარი; თუმც წინ დიდი გზა გვაქვს… – ?) იჯდა ერთხელაც ხარჭებშიო თუ რას ეძახიან სწორედაც შუა-დღ… – თუმცა, რაღა ხარჭები… – რაფეთი რადგან გინდ უნებურად და მაინც რადგან ძაანც უცოდველები, რაკიდარადგან… თუმც, ოფიციალურად დასაბუთებრივ განმტკიცებულად ასე იყო, კი… – კაცო, ხანდახან გინდაც სიმართლე ილაპარაკო მაინც როგორღაც დამცინავი ხარ და აბა სად სიმართლე და სად მცინავობა მაგრამ ვაი-რომ ხდება ასეც, ჩემისთანებით ჩემისთანებისა ჯინზე, კერძოდ თუნდაც ასე -

მაგრამ, მთავარი, განა საბუთია? და ისიც – მხოლოდ პაპი-რუსული და გინდაც ქაღალდი #1 და სულაც გინდაცდა გეპიტნავებოდეს ცარცის ქაღალდი ეს ვაიდდღევანდელური ხოლო აქ ვაი ქაღალდზე კი არაა ნათქვამ-გამოყენებული დღევანდელურივით? ბეჭედდასმულად, თუნდც?

ხოლო პაპირუსებსა და ქაღალდთ და ასეთს-გვარებ უხერხულობებს მაინც და მაინც ძალიან კინუ და ნუკი გამოვეკიდებით რადგანაც კარგა-სახიფათოა დასმულ ბეჭედთა ტარებულებთან და გადავყვებით-ნუ, შორს დავიჭიროთ მათგან თავი მით უმეტეს რომ რაფესაგან ისე შორს-იყვენა რომ კაცო პირდაპირ სათოფეზე, მიუხედავად იმისა რომ მაშინ ძველ ეგვიპტეში თოფი კი არა სახრჩობელებიც არ იყო რადგან საჭიროების შემთხვევაში ერთმანეთს პრიმიტიული ხელებით ახრჩობდნენ ხოლო საგადასახადო სისტემები და რწმუნებულები? – აგრეთვე იყვენ, როგორ არა და თანაც ისე ძალიან თამამად რომ შიგ.-საქმეთა პასუხის სულაც-არმგებელნი გეგონებოდათ ხოლო რაფე აქ რა შუაშია თუ არა ამ ჩემი უშნოსა გარდა სახიფათოცკია ასე ღლიცინი და, ხოლოკი, ესი ვაჰხსტევნთრაფე კი? -

რა დასამალია და:

და მაინც დარჩეს ჩვენში და,

ნერვებიანებული, იყო,

…

აშლილად კაცო!, თანაც!!

და მარტო კუჭებმა კიარ იციან კაცო, აშლა ზოგიერთ პიანინოსავით თუმც ეგვიპტეში მაშინ პიანინო კი არა მგონი პატეფონიც არ იყო სულაც მაგრამ აქა მეს მუსლიტერატურის გაკვეთილები კიარ მააქ(ვს) და ამიტომაც ამგვარ ახსნას არ ვსაჭიროე(ებებ თანაც სულაც,) ხოლო რაც შეეხება იმას რასაც რაღაცა ნამდვილად კირო ერქვა – კაცო, მეცაც კი ავნერვიანდი ძალიან ისე რომ – ამასაქმეში კოლეგისაცკი სახელწოდება გადამავიწყდაც კი თუმცკი სულაცკი არცა ვარ ჯერე მეკი სკლეროტიკი,

კი,

კიკი გვაკლია ესინიც-კი,

დაა, კიდო-კი?

ამის პასუხად?

ასე-ამდენი კი-ებისაგან მათდა პასუხად? -

ავოეეეეე!!! -

…

სად იყო აქა, ამ ავოეეეეეე-ში, ან კ და ან ი? ამაზედ თქმულა:

ხერხი ძალიანაც სჯობიაან ღონესა იმ შემთხვევაში თუკი ახალს ასოებ კაცი თუ მიაგნებსა-ო;

კი; – .

ოღონდაც, რაფე (- აკი სახელი დამავიწყდაო?), თავისზე დაბლებში, კი, თანამდებობით და შეძლებითა დაქვემდებარებულებში, კი? – იყო ძალიან, კი, ნევრასტენიკიო თუ რას ეძახიან, კი… – არ გავაკიკივეთ კაცო, საქმე გინდაც თუნდაც ბგერებითა-ც-კი? -

რასაც გადაჭრით ვერ ვიტყოდით მასზედ მნიშვნელოვანზედთ… დავიდოთ აბა გულზე ხელი და… – ვერ ვიტყოდით. დიახ.

ხოლოო, იმათთან? შეძლებებითა, პუჭურებთანა? -

ჰეეეეეჰ! -

აბა და, ჰეიივ რომელი გინდაც უცნობი დედამისისას შვილი იყო და, რომელი ხარჭა ანდაც თვით ნუმერაციით დაწინაურებული ცოლი და მათსში გინაც სულაც უმთავრესი ცოლიდამეუღლე (ოღონდ ამ უკანასკნელის ამონთან ჯერ სიტყვა-პასუხით გასაუბრებამდე და ამას მომყოლ ამისთანებამდე) ნილოსის ლამით ანუ დიდნაწილობრივ ჰაპითაც რაღა თქმა უნდა გამომუშავებულ წმინდა სილით არ გაუწმენდდა დუხჭირად ჯღანებ-ჩიხიმახოებს კი არა და მთლადაც თუთმეს-პარტნოის მოძრავთითებით შაკერილს ჟილეტს ღილებიანა იმა-ქვიშითაც მკრკრიალთს-იმათსა და ანდაც მომავალი ბაბაჯანასი ქოშებს კი არა არამედ სულაც საფირონებდასმულს ლამაზ (აქა სიტყვაა ეს პირობითი რადგან ტერფებზე კოჟრებდაყრითი რაფეს კარგა-დიდ ფეხიზომაი, ქონდა მაგრამ ასეცძალიან დავწვრილმანდებით ნუ…) ქოშებზედ და ის კი არა და სომალურ პუნტსაც კი სცხებდნენ თავზე იქნებოდა ეს ანუ თავი თუ სხეულის ყოველი სხვაც ნაწილი დასაფარი თუ დაფარული ელემენტი იქნებოდა სხეულებრივ-ეს ისიცა იყო დასაპუნტი ხოლო ზოგან კი სუარ უნდოდა, რად უნდოდა მაგრამ მაინცა ასე იყო ეს, პუნტობანა-მრავალგან,ი და, -

ტყუილი რა საკადრისია, -

ხომ ავიმღვღვრივე, სულაც თავშიმყოფ სათაურშივე დაპირებისამებრ? – კი,

მაგრამ ასეთსაც გააზიზებულსა თანამდებობით და ძვირფას თვლებისა მფლობელობის მიუხედავად რაფე ნერვული იყო მაინც ისეთ-ისეთი?, რომ?, უწინაპირობო ახირებანიც კი კიც-იცოდა გინდაც ისე რომ მზე მაღლა იყო, დიადი რა, ხოლო იმ სამასსა-რვავ ქალთ ერთგვარად ძაანაც მაგრამ მოშიებულთ ოღონდ სხვა კუთხით და ერთგვარადა და აგრეთვე კარგა-ერთსახოვნად და მწყურვალებსაც-კი გადატანითის მნიშვნელობით აიისე რომ რაღაც იმდენად უცნაურ რომ ვერრეზიუმირებულაცსაცა რომელიღაცა უხილავაა ქეც-შეყრილივით ჟრიალიმდისინაცკი კი შეჰყრილ იმ ქალებისა, დანახვაზედა? – თუკი ხანდახან მითომც არარას იმჩნევდა, არა? მაგრამ, ხანდისხანა კი ძალიან რომ ამოუვიდოდა ათასისგვარი ნუგბარისა ნაგემებ ყელში იმათგან ზოგნისა მათის-გინდაცა-სხვადასხვაურებისათა სხეულებისა დიდ-ელემენტურ თუ პაწუათი-ელემენტარურ ნაწილებისა ვითომც ძაანაც-საცნაურობა? სულთქმა ეკვროდა მაინც, კაცო, და ნესტოთშიც კიდე უფრო ღრმადა თუ შეუღწევდა იმათი პუნტი? და ზედაც თუკი, გარკვეულათე მიზანმსწრაფვულნი და მითომაც-უცაბედად გაეხახუნვიდნ-იქნებოდა იმა იმათვისსა თქვენ უმაქნისი ეძახეთა და ძაანაც მაქნისს რადგან რამდენ ქალს ცრუმოლოდინით, ისე ჰქანცდა რომ, ძალიანაც დაღლათანგვითა ა-დაღლა-ვებდა? -

ჰაიი! -

და ხოლო მაინც, მააინცაკი კიდევ კარგი რომ, რბილათე რომ ვთქვათ შეუხედავი იყო ნამეტურ თორო ისა-რო შეხედული და შახედულებაზედაც ზედაც მცმუკი რო-ჰყოფილიყო? მაშინ-ხო ისე წვალებითვი გაჩენილი აის ქალები მაშინღ-ჰხო სუ წარბებიანა-გადირეოდ-გაჰგიჟდებოდნენ აი ისე რო და იქამდისინ რო ცოცხლივ-შაჰსჭამდენ კაცოო და ემ გინდაცდა სულაც ამაოდ და სუ-ტყვილა იმათსა საგრძნობ გაჰხახუნეებებს ვერა ითმენდა ნევრიულობით ესარაფე აიისე, როო? – ქოში უკუღმა ჰყარაო, კაცო, ხდებოდა-იყო, აიისა და თან უბრალო ქოშთ-მყარავად კი არ იცვლიდა იერ-სახესა ის ის მერე რა რო შეუხედავს-ა არამედ, ძაან სამაგიეროდ? – იმა-ქოშთზედა? -

სააპფირონებ-იანები დაყრა-დასმითა ქოშები გახლდათ, იყოოო, -

მააშ,

და ერთ-ორ როზგისა დაკვრამდისინაც კი-მიდიოდა იმა ქალებზედ საქმე ხოლოკი იმათ სხვარამ რამდენად უმფრო მეტად ერჩივნათ, როზგსა, და ეგებ მემგონი ხსწორებიც იყვენ რაღაცკუთხითა, სუ სხვარამ სწადდათ უქმადყოფნობით გაადიდებული, სურვილებითა, აემ რაფესი აიმა რაფეს იმა-ქალებს მითამ-ხარჭებსა…

ხოლო ხახუნითვურა ღონისძიებათ ამგვარ-ჩამქრობი ეს მაინც არა-სანიმუშოი, მაინც, ერთგვარმეხანძრე-რაფე? იმათ, უმაქნის ცხვირპირშია? – დიდის ინადით ეუბნევოდა, ნერვებწიწმატი და ხოლოკი ტანით ვერა-შუშპარი – უქმადწოლელა უფრო, კი, იყოო, თქმითა კი, გინდაც დაწოლილათ? – სასტიკაოებს ეუბნებოდა:

- რომომჩერებიხართ რასმომჩერებიხართ ხან თვალებში და პირიხახაში და უფროიმაზე მე რა, ნილოსი კიარა ვაარ დღედაღამ რო გრწყაათ და გრწყაათა უსრულებლივ და ნიადაგ გდინდეთ ჰაპებივითა დაე დღეგრძელი იყოს სველი ჰაპი და ზედაც იმისი წვეთებმრავალი ალბათ დროებით (- ე! – ბოროტება… გინდაც დროებით…) – და სუმბუქდებოდა, ვითომაცა, ბოროტებაში – გაბრაზებისასაც, ამწონ-დამწონი ზოგიერთისავით,იყო: აამოე-ება მე იმისიკი… ეე, არამეთ ნილოსისწყლითა… ეე… ჰო! – ძაანაც ცხვირპირ-განმბანელი ჩვენი მზეგრძელი ეე მზეთამზე ფარაონი და დე-დე იყოს დღენგრძელი და მზეგრძელი და ფართეთფართო ცხვირპირ-მზითმწვარი ისე ძაან რო ჰმხჰჰუხხუუ! -

აკი ვსთქვი ეგრე სუც-თავიდანავე ნევრებიანი იყო, მეთქიი,

და დამიჯეროთ უნდა… ეს… თუ, ანთუ პირიქით, – დამიჯეროთ-არ? ჰეე, ჩემიხნის კაცსა ხანდისხანობით მართალიც კი მეპატიება, თან არაერთხელ…

ხოლო თქვენა კი ჩემი ამდენი მტკიცებებისა – ნერვულ იყო ძაან-მეთქი, – თქვენა რაცგინდაც ისა გინქნიათ ნერვიულაი იყვო ისი-ზედ დაა, ისე კიი, ისე-კ რასა და რაღასა-არ არააქ(ვს) თავისიწილი იჭვი და გუმანი და ქოშები სხვადასხვაგვარი და მაინც დიდად ეჭვგარეშეა, რომ, -

მაშინ რატომღა დუმდა ისა ფარაონების დანახვაზედ მოწიწებულად და თავჩარგული გარდა იმისა რომ ვინ და რომელი იმა მინი-სპრინტერებიდან ვინ დაასწრებდა აბა იმას იმა ძალიანაცა-ფორტედხმამაღალურისა მისურვებებში ისეთებსა რომა-რო ფარაონი-მზე სუმუდამისოდ ჰყოფილიყოყე ანალიზებიან-ჯანმრთელი და უვნებელი წყალწაღებული ტივივითა და კარდიოგრამა-ნორმისფარგლებში დატეხილი და ჩამოტეხილ-და-ატეხილი მარტივითა და სხვათადამწველი მზეობით-მისით და თითანა კი არახარშული და ხვლიკიკუდივით სუძაანაცე მოძრავათ უმი და ისეთისაღი რომ, როომ, როოომ? -

აქიმებთაგან ურემონტოდაც!

მაგრამ აქაც კი ამ მგზნებარეულს მთლადაც ულუდოდ საინგრძელოებში აი ააქ(ა)ც კი ისე მხურვალეთთ ოღონდ სწორისა წინდახედულობით და აქედანა გამომდინარე სწორეთაც პიანისსიმოურა ჩუმათის ჩუმიჩუმათობით? ჩურჩულებდა, ოღონდაც გულის მთლადაც შენიღბულ კუნჭულებში ფარაონზედაც კიი, და აბა თუ რასადარასა? -

რასა და:

- შენი ეგშენი გასივებული თავიდატანი და პირველრიგში ისაც მენახოს კარქა და მაგრა დასამუმიავებელი და მაგრამა კი წარუმატებლათ დამუმიავებული აი ისეთის ხინჯებითა და ემაგ შენი უკვეღ-ახლავე განჰმზადებული პირამიდიდამ გამოგდებული ისეთს ცხელს მზეზედ შენ რო ისეთი დიდმზეობა სუმიდღემჩი არ მოგლანდებია და სწორეთ იმაიმ მზეზედ გესეოდენ რიგის ყოვლათე დაუცველათ აფთარები და ყვყვავები და ტურები და ჭიაღუები თავიანთ გვარშიგასათხოვრებიანა… – ესენი აკი, ასე ჩურჩულით ჩამოთვლილები აკი სუვერა იყვენ ძვ.ეგვიპტეში კერპებადაა შერაცხილები ეს ნადირ-მღოღავნი -, -, —

ხოლო ამ ფიქრთა სხვა აბა ვიღა გაივლებდა თუ არ თავზედა ნერვიანულად თავზე ორთავე ხელებ-ნევრიანულათ-აღებული და როგორ ხმამაღალ ოღონდ აგრეთვე ესაც რა-ტევად ფიქრობრივად – ოღონდაც ტვინში, რომელს არაგვააქ… – ენააშვებით თავაწყვეტილი ამასთანავე, ისე ძაანა ისტერიკი და სხვა აბა ვინა თუ არ ნევრებებ-დაწეწილურათ აწეწილი ძაანაც ნაწეწ-მატყლივითა-წ? – ჰეჰ! -

არცა ვალერიან ვალერიანოვიჩისა წვეთებ-კაპლები51 და ზელენინა52 და სხვაც ამგვარი შაშვალებები არ იყო მაშინ, უფარმაკოლოგიუროსა მეგვიპტეში და სხვა რა დაჰრჩენოდა და რა გზა იყო აბადა თავის თავისა დასამწყნარებლად აბა იმთავში უროებ ხოარ იხლიდა გინდაც რაცგინდა ნევრიული ვაჰხ მაგრამა თუნდაც ჰარამი ფული მაინც ხომაა მაინცკარქი და, იმითი-ნაძენ სამშვიდებლები? -

როგო არ ჰქონდა, ბლომათაც? – ქონდაა.

ასემაგალითად:

კვამლსა და ბოლში თან რა ნაზად და თან მოველუროდც გამოყვანილი აჰ რა დიდისა ოსტატობითა-მაისტერულით გამოყვანილი დაშაშხული და დალორილი რუმეები ტახთ-ბეჰემოთთა და ჩვიდმეტგვარხერხით გამოჰყვანილნი ზოგნიც ცხლათა და ზოგნნიც ჰგრილადა კურტუმნი ჰქონდა საღეჭადა ცხელცხელები და გრილგრილებიც რიღასი აღარ (ოღონდ ქალების გარდაიაც თავთავიანთებ კუდუსუნისა ნაზძვლებიანი, კი; აკი; რა – იტყვით: არა?)და

ჰაკიც უხდებოდენა ნერვებსა, ესნი, ესენი, ესენები მაგრამ ესაც კი რას ეყოფოდა – თვით კურტუმებსაც სამშვიდობო გზითც ჰსცოდნიათაყე,მობეზრებაი მით უმეტეს რო რაფესთანებისათვინა და, ამიტომაც სხვა რამთც ჰსჭამდა ისეთის ნევრიანობით რო სულაც ენა-მჭევრმეტყველი ეწეწკებოდა და ამაზედ ხო უფროდაც მეტად ვითო რა, არა ჰნერვიულობდა? იმასაც იტყვით რო არ ანევრიულობდა, ესა? კიდევ იტყვით რო არა იყოვო, ნევრებგიზგიზა? -

არამედ ისე იყყო მლაშედ გიზგიზა რო სუ წიწაკებ-მრავლადმოყრილივითა ყველა საკუთარს ალაგზედა აი ისე რომ… ისე რომა… ისეე რომე… ეეე… რო!.. ეე… – ჰო! – აი ისე რომ მზე მაღლა იდგა მთლად უსაყრდენოდ ფარაონასა თუ თუარ ჩავთვლით ხოლო ისა კი (ფარრაონი) – დე იყოს ისა ყველაფრითსაღი და ასე შემდეგ!! – ხოლო, იმათგან, კი-იყვენ ყველა ისინი უვნებელნი და ძაანც-ჯანმრთელნიუ აუუ მაგრამა ამა-რაფეამა იმათგან (ფარაონთაგან) ოთხნი გამოიცვალა, სიჯამრთელობით თუმცა იმათა რამდენადმეტათ უსურვილებდნენ ჯანმარგობასა, რომელთაგანაც, ყველა მიჰსჩუმდა რაცგინდა მაღლაჰყოფილიყვენ ერთსადროსა იყვენ ახლაღა ძაანც-ქვემორე, მოყუჩებულნი… – ხოლო ამ-ყველათაგან, თუ რომ რომელი აბა რომელსაც უფროდაც სჯობდა? -

როგორ თუ რომელი! აბა ასეთის შეკითხვისა დამსმელი და აიამისა შამკითხველი თავში ალბათაც ძაანაც ალაოდ იყო – აბა რომელიერთი სუ-ოდნავადაც და მისხალითაც ბრძნული შეკითხვაა ისი და იყოო საკითხის აესე დასმად აიესა! -

რომელი ჰსჯობდა იმა ოთხთაგან დაა – რაღათქმა უნდა სწორედაც ისა რომელიც ამა სულელურსაულ შეკითხვისას ფარაონობდა – ასეთი იყო ისიბრძნული და ძალიანაც პასუხი გინდაც ძაან-მომდევნო ამა ჩვენდროში რომელსაცა რო რა-კარქა ჩაჰხვდა და ტვინზედაცკი ტატუირებად ამაისახა გამოჩენილა იიმ პოლიტოლოოგმა ესპანეთსში რო გაგვჩენოდა სწორედაც ხორხე ერქმეოდა, კიი, გინდ რაცგინდა შტერმა მაინც გზა-კვალის კარქამოსაწყობ გინდ-პუნტივითა დაჰყნოსა ესა და შეითავის-და-შეიშიგანა თავის თავსშიაც და სუყველგანა და გამაიყენა დემონკრატიულს სამშობლოშია ისე ძაანაც-მგანვითარებადში (ისემც…) და, ჩამორჩენილ მეგვიპტეში-ხო თითან ქურუმებ-რაფესნაირთ რა – ნაკლებათა ეცოდინებოდათ-ყეე, ყეებსა, ესა?

და,ამიტომაც,რაცგინდ მაგრაახლახანურათ გაბრბრრაზებულ-და-ნერვებაჩეჩილი რატო და როგორღ აცლიდა უმჩატეს ბუმბულს ისე ფრფრფრთხილათა და ფრთხილიურვ მოწიწებით გინდაცრო მძიმე ძაანაჰყოფილიყოო ისი ნაკრტენი-უსუმბუქესი კარქამძიმეთაც ფარაონთა სადმე-ნიდაყვთან მთლადაც უწყინრათ დასკუპული და გადმოსული ცოცხლივშაჭმული ქათმიდანა და თუ ისეთი ჰაზიზი-რაამ იყო ი-ფარაონი მაშვინ ტალახსა და ზედაც კიდე ბევრათუარესს რათ უსურვებდა ისი და თანაც პირში რაფესანაირ ხელქვეითთა-ნევრებიანებსც და აგრეთვეცა მიწყნარებულთ დაკოდილობითცსთ თუმც ეს დაკოდვა ზოგიერთთ (თუნდაცარაფეს) მაინცდამაინც დიდად საჭიროთ არ ჰსჭირდებოდათ განსაკუთრებით ხანდისხანობით და ქალებსთანა, კაცო საჭირო სულაც არცა-არცა იყო ლაპლაპა ჯაყვის გასაცვეთათ აესა რადგან აგრერიგ შაჰსწორებულნი მარტო ისინი კიარ იყვენ რაფეც კიიყო ასეთ-რიგი ერთგვარად მითომაცსაღიიმეებიანა გარნა ოღონდაც იმა-ტანმომცრო მაგრამ ზანგებამტანთა ქალაუსთანაა? -

ჰფაციცდებოდა,

მაგრამა, კაცო, ეგება -

ტყვილაა, ზრდილობითვი?

რას გაუგებდი, წუთისოფლისა იყო ესეცა და

ხოლო იმ გასაფაციცოც-კიდეცაა ასეთუისე იმა ქალი-სგან ნერვებ-მაგრათააღგზნებულად-გადაღგზნებული თუ არ იყო და მაშინ ისევ-ნევრებიანი თუ არ იყო-მეთქი მაშინაცა კი როცა ძაანაც (მ)შვიდათ გაათებული რა იყო და არამედ სუ-ერთთავადა გახხარებულიც რომკი ელოდა თავისსა შვილსა-მორიგს სუცოტათიღა ეგვიპტურავე-მოყავისფეროს მაგრამა მაშვინ ეგვიპტეში რადგანაც ყავა სუარ იყო და ბავში ამიტო სხვაფრისა გაჩნდა მაშინ რატომღა ანევრიანდა ისე-ძალიან თავისს ( -ისემც?) შავად-შავგვრიმანს (თანაც ძლიერ ზეჭარბად, კაცო) შვილზედა, ისი?

და რა -

კიდე იტყვით ნევრებიანულ-ბობოქარა არა იყო,ვო? რაფე? -

რაღას არ იტყვით, კაცო, თქვენა… და მაგრამ თუკი თუ იყო, არა? მაშინ ერთხელაც რომა მასზე უმფროსმა – ესა წოდებით თორე ასაკით სულაცა წულად ეკუთვნოდა ისიუმცროსი იზანგივითა – ერთმაც ქურუმმა ქურუმისათვის შეუფერებელ-საქციელით ამჩვენსა რაფეს ერთიც კაი-ქებულპანღური რო ამაარტყტყა სწორედაც ნერვულს სწორედაც იქა მაშინ იქაა რაღადღა დაღსწვდა ღტუჩებითა-ცხლით იმის ფერხთ-საკოცნთ და ბაგეებით – სერიოზნულათ ჰჟღერან ტუჩები, ასე – კი-როგორღაუთხრა – ნევრებიანმა, თუკი მართლაცდა იყვო, ასეთი – ხო არ იტკინეთ ფეხისთითები ასეთ-ასეთის ღოონიერი ამორტყტყმითაო, ვსევოლოდოვიჩ, და ისე მძლავრ-რო დიდადაცქებული პანღური თუკი გქონდათა აქამდე აბა სადა იყავით რომელ პანღურის სიძლიერესაც აბა რომელიერთი გინდ მთლადაც სოც.-რეალისტ-ორდენოსანი მწერალ-მეკალმე კალმოსანი წარმაიდგენდა თავისის კალმისწვერითაო ზეითურაა-დ ამხანაგო,ვო? -

მაშინ ეს როგორღ დაითმინა?

თქვენი არ ვიცი და გინდაც ერთ-ერთსა რომელიმეურ გინდც-სოლიდურსა კარისკაცობას მე მგონია-რო, გინდაც არც ისე გამორჩეული პაპირუსების კითხვაც კი სჯობსა ხანდისხანობით თან უპანღუროთ რასაც მისდევდა კიდეც პეტეისე-ეს,

გინდაც უმბრალო,

ხოლო რაფემ კი ისეთმა ჰუჰუჰ-ნერვირებულმა ესიპანღური იმაზანგისა შეძენასავით აბათუ როგო დაითმინა? -

ვაჰ, კი იყო კარგა ნევრებიან-მრავლიანი მაგრამ ისიცაა რომ – მაგალით-იყო კაცია და გუნებაოსი – არ გაგიგიათ? -

ეს როგორაა დააა:

ამის პასუხად? – ამაზედ მეტად უბრალოც და ამომწურავი, რაა -

უცნაურია, წუთისოფელი…