ფუტკარაძე ნიკა
გაზიარება

* * * "ღამე უკუნია" 

ღამე უკუნია, ბოლო პოეზიის
ოცნების ცაა ლამპარი მთვარის,
ლექსი მიყოლია ღრუბლის ლიანდაგებს
და გალექსილა რელსებად პოეტი.
ველთა საბიბინეს არ აქვს აზრი,
ქარი დაქრის ღამის სახეზე,
ბოლო ფოთოლი დარჩება ღამის
და სიო მას წაგლიჯავს დარდით.
ლექსია მთვარე, ღამეა დიდი
ბოლო შრიალი პოეზიისა,
იყო პოეტი ლექსებზე დიდი
და ლექსები კი პოეტზე დიდი.
მთვარე ვარსკლავებს რომ ვერ გააფენს,
ღრუბლებში ტირის და ცრემლს იშორებს,
ლექსად ქმნილია პოეტი თვითონ,
პოეტი  თვითონ  ერთი ლექსია.

??????