ჩერქეზიშვილი ნიკა

გაზიარება

დახსნილი

გმადლობთ, ყურადღებისათვის... ბომ! ბომ!~ - არასერიოზული კაცი

ცაზე ახლა ღრუბელი გაცვეთილი ზამშია,

დაუბერავს ქარი და ცხრა ადგილას გახევს,

რაც დრო გადის,

ცხოვრება,

სიკვდილს უფრო მაშიებს,

დღეს ვარ,

ხვალ არ ვიქნები,

ნახვა გინდათ? -

მნახეთ!

საათებმა იმრუშეს -

წარმოიქმნა ზიგოტა -

გაანაყოფიერეს დღე და გაჩნდა ღამე,

ძველებურად მაციებს,

სითბო არ ჩანს იოტი,

ერთი კაცი არ არის - ხმა გაიღოს,

ჩქამი.

ამ ბოლო ხანს - დამჩემდა - საკუთარ თავს ვაშარჟებ,

ვხედავ,

შემომეჩვია სტრიქონებში დარდი...

აქ ყოველთვის ასეა -

ის,

ვინც იაქს აშაშებს,

გვაიძულებს იმასაც -

მის ნაბიჭვრებს ვგავდეთ.

მაგრამ...

კიდევ მაგრამ და...

უფრო მაგრამ - ;ძაღლ იყოს” -

მისი მკვდარი სულის და მყრალი ხორცის მსგავსი,

მინდა ჩემი მაჯები ბეღურებმა წაიღონ

და დაკიდონ,

დახსნილი,

მეთერთმეტე ცაზე.

საბოლოოდ - მშვიდობით,

აბა,

მე ვინ ვაგდივარ,

ტაკამას მხრის ქარი ვარ,

კაცურაგის მთები,

გდია ძირს დედამიწა,

ავდექი და გავდივარ,

მოყვარე არ მყოლია,

კარგად დარჩნენ - ...

შენ - უფალო -

შემინდე -

ახირებულ ხასიათს,

რა ვქნა,

ვერ მოვერიე,

ვერ იქნა და ვერა,

ისე - უხასიათოდ ყოფნას ჩალის ფასი აქვს,

ცოტასაც თუ მომითმენ,

აღარ დარჩა ბევრი.

გამეცინა,

სიმწრისგან,

ბომ! ბომ! - ადამიანებს,

სწორედ მაშინ ვივიწყებთ კაცს,

მართლა რომ უჭირს,

ვიცი,

ჩემს საშველადაც ყველა დააგვიანებს,

ბოლო იმედს აღარ და

ბოლო წუთებს ვბღუჯავ.

სულ მარტოა ეს ლექსიც,

ვის რა გულზე მოხვდება,

მივიხედ-მოვიხედე,

არის ვინმე? -

არა!

სხვა რაღა დამრჩენია,

ჩემს ჭკუაზე მოვკვდები,

ვბოდავ:

შენი,

ჰო,

შენი,

სახელია - მარა.