ალვები ექსკლიუზივი
აშოლტილები და კენარები,
დგანან ალვები ქარსაცავებად,
ვინ უწყის ასე მაღლებს, რამდენი
გამოვლილი აქვთ ტანჯვა-წამება;
სპარტელებივით დგანან მწკრივებად,
აშოლტილები, ატყორცნილები,
დასჯახებიათ ქარნი ყინვებად,
მკერდთ გადაუდით ქვეყნის წვიმები.
მაინც უდრეკად დგანან და დგანან,
მუდამ გვერდიგვერდ, მუდამ მარხულად,
ყველა გასაჭირს იტანენ წყნარად,
უთქმელად, მშვიდად და ვაჟკაცურად;
დაჭიმულები, როგორც სიმები,
აწვართულები და კენარები.
აშოლტილები, ატყორცნილები,
როგორც მცველები დგანან ალვები;
სულ მშფოთვარენი, სულ მღვიძარენი,
ღამის ნაფლეთებს ყრიან ჩრდილებად,
ასე ნაომრებს ნაგვიანევი,
რაში სჭირდებათ ჩემგან დიდება.
მაგრამ ეს გული აღარ მასვენებს,
მინდა ვიცოცხლო მეც მათნაირად, –
კენწეროებით ღრუბლებს გასწევენ,
ჩამოგიღებენ ღრუბელს დაირად.
მზაობ, ასეთი ბედისწერისთვის,
რომ იყო ფარი, რაც უფაროა,
ხარ ბედნიერი, რადგან ვერ იტყვი,
რომ ყველაფერი ეს ამაოა.
საიტის "ექსკლიუზიური" მასალის გამოყენებისას აუცილებლად მიუთითეთ საიტის ლინკი!
სავტორო უფლებების დარღვევის შემჩნევის შემთხვევაში გთხოვთ დაუკავშირდით საიტის ადმინისტრაციას! litklubi@mail.ru