ივერიული ^{ექსკლიუზივი}

ფოთელი ვარ და პოეზიის ლოთი-ფოთი ვარ,

ფეთქი ლექსების ალავერდით თქვენთან მოვდივარ;

ჭალიკონი ვარ, შავი ზღვიდან შემოვარდნილი,

ქართვლის დედისთვის თეთრ ზვირთების მომაქვს მანდილი;

ნარიყალისთვის თორი მომაქვს უშბის მყინვარის

და მომაცილებს ლეგიონი ფაზის-მდინარის;

ხარები მომყავს აიეტის, მზით დადაღული,

კოლხეთის ზეცა, ვარსკვლავებით გადანაღმული;

ეს ღრუბლები კი არის ღმერთის თეთრი დროშები,

მზის მარმაშებით, სირმებით და მთვარის ყოშებით;

თამარის სუნთქვა ვარძიიდან ნიავს მოჰყვება,

არაგვთან ვაჟა დამხვდება და მთისას მოჰყვება,

`ერეკლეს გვირგვინს დავეძებო!~ _ ეს აღმოხდება;

ჩუ! რა ხმა ისმის წიწამურთან?.. ვისი გმინია?..

ზართატეხაა, ცის სამრეკლოს დაუგრგვინია...

ეს ერის მამის სიკვდილია და გვირგვინია;

სვეტიცხოველში დავუჩოქებ მეფე-მგალობლებს,

კათალიკოსი სამებაში დამამწყალობნებს;

გუთნის ტოროლამ ცისკრის ვარსკვლავს გადაუფრინა

და დედამიწას ჟრუანტელმა ტანს დაურბინა;

ხორბლის ჯეჯილი _ ოდოშღერი განდაგანაობს,

დვრინავს მარანში დიონისე, დაბანდალაობს,

რა ძალაც ქართულ მზის და მთვარის ბორჯღალებშია _

რქაწითელშია, თავკვერშია, ოჯალეშშია:

ქვევრებში განა ღვინო გვიდუღს? _ სიყვარულია,

მარადიული ის სამყაროს სიხარულია;

`ლილეოს~ ლაღუმს `კრიმანჭულის~ ფითლას ვუკიდებ,

`ჩელას~ ქედანსაც ვაღუღუნებ ჯვარზე და კიდევ

მედეას თმებით სიმს რომ დავწნავ ჭუნირ-ჩონგურის,

ზედ გაებმება ციხე-კოშკთა ყველა ქონგური;

ალობს, გიზგიზებს მაშინ გული, აკიაფდება

და მზის ხოხობი ბერმუხაზე აკრიახდება:

`ჩემი და-ძმები გაფანტულნი ჰერეთ-ლაზეთით

არ დამიტოვო უკურთხებლად, ღმერთო, არც ერთი!~

დავითის გზიდან ჩემი ხალხი არ გაბრუნდება,

ჩემი რითმა სულ დელფინივით ადგაფუნდება;

ლიხის ჯიქი ვარ, ლექსის ჭექით მთიდან მოვდივარ,

იმერ-ამერის ცისარტყელა _ გულთა ბონდი ვარ, _

ზენაქართულით უფალს ცაზე დაუწერია:

`ჯვარით _ გვირგვინით გაბრწყინდება ხვალ ივერია!~