მოჩანს დაღმართი ^{ექსკლიუზივი}

დღემ გააფითრა კიდევ ერთი ღამე _ უძილო,

სულს ბორკილები რომ ავხსენი, სად გადავყარო!

მწუხარე გულმა ერთგულება ვერ მოიცილა,

შვილის სიცოცხლით მთელი მისი ცოცხლობს სამყარო.

მთვარე ჩამოხსნის დედის მანდილს და დედის ბუდეს,

ღამე აშიშვლებს ტკივილს _ სხვისთვის კვლავ უკარებას,

ცრემლიანია ის ბალიში, დედას რომ უდევს,

წვეთ-წვეთ იღვრება შვილზე დარდად და მწუხარებად.

ზღაპარს წააგავს ყოველი დღე სწრაფად გადათვლილს,

ცხოვრების სიბრძნით ჩაღრმავებულს და უნაპიროს...

ცოლის ბრძანება _ `დედაშენის გული მომართვი~.

გულის ძახილი _ `რამე ხომ არ გეტკინა, შვილო!~..

ვერ დაგინაყრე მომავალი, ვერ გისახსოვრე,

ვერც საამაყო სიმდიდრე და ვერც სათაკილო,

ხელის კანკალით ვკემსავ წინდებს, უფრო კი _ დარდებს,

ვინძლო კარს მომდგარ ცივ ზამთარშიც გაგიძლოს, შვილო.

მოჩანს დაღმართი, დაღმართს ისევ დაღმართი მოსდევს,

აღარ მიზიდავს აღმართები, გაზაფხულები...

თავქვე ვეშვები, ნეტავ როდის ჩავალ ბოლომდე,

რომ უფსკრულიდან ვეღარ მოგწვდე ამ ერთგულებით.